Serau białogrzywy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Capricornis sumatrensis)
Serau białogrzywy
Capricornis sumatraensis[1]
(Bechstein, 1799)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Rodzina

wołowate

Podrodzina

koziorożce

Rodzaj

serau

Gatunek

serau białogrzywy

Synonimy
  • Naemorhedus sumatraensis (Bechstein, 1799)[1]
  • Capricornis sumatraensis sumatraensis (Bechstein, 1799)[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Serau białogrzywy[3] (Capricornis sumatraensis) – ssak z rodziny wołowatych.

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 120–180 cm, wysokość w kłębie 100 cm, masa 50–120 kg. Szorstka, gęsta, dość długa, brunatnoczarna sierść. U obu płci występują krótkie rogi wygięte lekko ku tyłowi.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Indonezja i Malezja. Sprowadzony także do USA.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Samce żyją zazwyczaj samotnie, zaś samice i młode często tworzą niewielkie grupy. Zamieszkuje ciepłe i wilgotne zbocza gór i tereny wyżynne porośnięte lasami lub zaroślami.

Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]

Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku około dwa i pół roku (około pół roku wcześniej niż samce). Okres godowy przypada na październik - listopad. Ciąża u samicy trwa około 7 miesięcy, po czym wydaje na świat 1–2, rzadko 3 młode, które karmi przez okres niecałych 6 miesięcy.

Pożywienie[edytuj | edytuj kod]

Zazwyczaj żeruje o zmroku i o świcie. Żywi się liśćmi, pędami i trawą.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Wcześniej klasyfikowany w rodzaju Naemorhedus lub jako podgatunek Capricornis sumatraensis sumatraensis (Bechstein, 1799).

Status[edytuj | edytuj kod]

Zaliczony do kategorii VU (narażony na wyginięcie w klasyfikacji IUCN[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Capricornis sumatraensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Capricornis sumatraensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.