Caproni-Vizzola F.4
 Caproni-Vizzola F.4 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
całkowicie metalowy dolnopłat |
| Załoga |
1 osoba |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x Daimler-Benz DB601 |
| Moc |
1020 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
11,29 m |
| Długość |
8,9 m |
| Wysokość |
2,9 m |
| Masa | |
| Własna |
2462 kg |
| Startowa |
3000kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
550 km/h |
| Zasięg |
700 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 x karabin maszynowy wz. Breda-SAFAT kal. 12,7 mm | |
| Użytkownicy | |
| Włochy | |
Caproni Vizzola F. – rodzina włoskich myśliwców firmy Caproni z siedzibą w Vizzola.
Caproni-Vizzola F.4[edytuj | edytuj kod]
W 1937 roku zespół inżynierów Caproni Vizzola SA pod kierunkiem F. Fabriziego rozpoczął pracę nad szeregiem myśliwców. Dla dwóch prototypów F.4 przeznaczono silniki Isotta Fraschini Asso 121 RC40 o mocy 960 KM a dla F.5 silniki Fiat A.74 RC38.
Od lata 1939 we Włoszech pojawiły się niemieckie silniki Daimler-Benz DB 601 które użyto w F.4 i oblatano w lipcu 1940 roku.
Na uzbrojenie składały się: dwa karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 12,7 mm. Od 1942 roku na stanie dywizjonów.
Caproni-Vizzola F.5[edytuj | edytuj kod]
Wersja ta została wyposażona w silniki Fiat A.74 RC38 o mocy 870 KM. Zbudowano 12 maszyn. Samoloty były używane jako myśliwce nocne i osiągały prędkość 496 km/h.
Caproni-Vizzola F.6M[edytuj | edytuj kod]
F.6M (M – metalico) wykorzystywał kadłub F.5 i został wyposażony w silniki Daimler-Benz DB 605A, na który uzyskano licencję produkcyjną i uruchomiono włoską produkcję pod nazwą RA.1050 RC.58 Tifone w fabryce Fiata. Mimo faktu wykorzystania dawnego kadłuba, zaprojektowano nowe skrzydła ze stalowymi dźwigarami. Kabina pilota osłonięta owiewką i niechowane koło ogonowe. Zastosowano trzyłopatowe śmigło o średnicy 3,40 m. Chłodnica silnika została umieszczona za nim[1].
Prototyp oblatano 12 września 1941 roku. Na uzbrojenie składały się: dwa karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 12,7 mm z zapasem 400 naboi. Samolot osiągnął max. prędkość 570 km/h.
9 maja 1942 roku przeleciał do Centro Sperimentale w Guidonia w celu przeprowadzenia prób wojskowych. Samolot wykazywał dobre właściwości lotne jednak o niezadowalających osiągach. Zastosowane zmiany przeniosły chłodnicę pod kadłub. Prototyp został rozbity podczas kolizji na lotnisku Bresso. Po wypadku zaniechano dalszych prac nad tą wersją na rzecz F.7.
Caproni-Vizzola F.6Z[edytuj | edytuj kod]
Planowano użyć silników Isotta Fraschini Zeta RC.35 o mocy 1150 KM i RC25/60 o mocy 1250 KM, który jednak ten pierwszy na małych wysokościach okazał się niewystarczający. Z powodu podobieństwa do poprzedniej wersji samolotu pojawiało się czasami oznaczenie F.6MZ. Silnik był dopiero dostępny w sierpniu 1943 roku, jednakże zawieszenie broni między Włochami a aliantami przerwało dalsze prace nad samolotem, w którym dochodziło do przegrzewania silnika. Prototyp zdemontowano aby nie został przejęty przez niemieckie wojska. Samolot miał osiągnąć prędkość 630 km/h. Na uzbrojenie składały się trzy karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 12,7 mm[2].
Caproni-Vizzola F.7[edytuj | edytuj kod]
F.7 miał odznaczać się od F.6M poprawioną aerodynamiką. Pozostawiony został model skrzydeł, usterzenie, podwozie i silnik. Zmieniony został kadłub samolotu, który był dłuższy. Proponowano uzbrojenie składające się z jednego działka Mauser MG 151 kaliber 20 mm w kadłubie, które strzelać miało przez wał śmigła oraz dwóch karabinów maszynowych z innych wersji. Produkowane jednak były inne myśliwce o lepszych silnikach co powstrzymało rozwinięcie projektu, a koniec wojny położył kres pracom nad projektem[2].
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- William Green und Gordon Swanborough, Jagdflugzeuge der Welt. Motorbuchverlag, Stuttgart 1996