Carlos Condit
 Condit w 2012 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Carlos Joseph Condit |
|---|---|
| Pseudonim |
The Natural Born Kille |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
185 cm |
| Masa ciała |
77 kg |
| Styl walki | |
| Trenowany przez |
Greg Jackson Mike Winkeljohn |
| Debiut |
2002 |
| Kategoria wagowa | |
| Klub |
Jackson-Wink MMA |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
46 |
| Zwycięstwa |
32 |
| Przez nokauty |
15 |
| Przez poddania |
13 |
| Przez decyzje |
4 |
| Porażki |
14 |
| Remisy |
0 |
| Nieodbyte |
0 |
| |
| Strona internetowa | |
Carlos Joseph Condit (ur. 26 kwietnia 1984 w Albuquerque) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), mistrz World Extreme Cagefighting (WEC) oraz tymczasowy mistrz Ultimate Fighting Championship w wadze półśredniej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 kwietnia 1984 roku w Albuquerque w Nowym Meksyku i jest pochodzenia austriackiego, niemieckiego. Jego ojciec, Brian, był szefem sztabu byłego gubernatora stanu Nowy Meksyk i kandydata Demokratów na prezydenta, Billa Richardsona[1]. Uczęszczał do Cibola High School na West Side w Albuquerque[2]. Zaczął trenować zapasy w wieku dziewięciu lat i kontynuował to przez całą szkołę średnią. W wieku piętnastu lat zaczął trenować Gaidojutsu pod okiem Grega Jacksona[3].
Kariera MMA[edytuj | edytuj kod]
Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]
W zawodowym MMA zadebiutował 6 września 2002 roku w Meksyku wygrywając pojedynek przed czasem z Nickiem Roscorlą[4]. Do 2005 roku walczył na lokalnych galach w Nowym Meksyku i Colorado uzyskując bilans 12 zwycięstw i tylko jednej porażki[4]. 2 października 2005 wyjechał do Japonii by zmierzyć się z Satoru Kitaoką na gali Pancrase. Condit przegrał przez poddanie z Japończykiem[4]. 20 stycznia 2006 wziął udział w mocno obsadzonym turnieju Rumble on the Rock na Hawajach w którym doszedł do finału ulegając w nim Jake'owi Shieldsowi na punkty[4]. W tym samym roku ponownie został zakontraktowany przez Pancrase gdzie do końca roku stoczył dla japońskiej federacji trzy wygrane pojedynki, wszystkie przed czasem, pokonując m.in. Koji Oishiego[4].
World Extreme Cagefighting[edytuj | edytuj kod]
Legitymując się rekordem 18 zwycięstw (w tym wszystkie przed czasem) i 4 porażkami związał się z czołową organizacją w USA World Extreme Cagefighting (WEC. W debiucie który przypadł na 20 stycznia 2007 poddał Kyla Jensena[4], a dwa miesiące później w marcu zdobył tytuł mistrzowski WEC w wadze półśredniej (do 77 kg) również poddając rywala – tym razem Johna Alessio[5]. Tytuł bronił trzykrotnie pokonując wszystkich pretendentów przed czasem (m.in. Brocka Larsona) po czym na przełomie 2008–2009 kategoria do 77 kg została zlikwidowana w WEC, zaś zawodnicy z ważnymi kontraktami zostali przeniesieni do największej organizacji na świecie Ultimate Fighting Championship (UFC).
Ultimate Fighting Championship[edytuj | edytuj kod]
1 kwietnia 2009, Condit nieoczekiwanie przegrał w pierwszej walce w nowej organizacji, minimalnie ulegając Duńczykowi Martinowi Kampmannowi niejednogłośnie na punkty[4] lecz we wrześniu wygrał w kolejnym pojedynku, pokonując Jake'a Ellenbergera[4]. Do 2011 roku stoczył trzy wygrane pojedynki kolejno z Kanadyjczykiem Rorym MacDonaldem[4], Brytyjczykiem Danym Hardym[4] oraz Koreańczykiem Dong Hyun Kimem[4] – wszystkich ciężko nokautując i otrzymując za każdym razem bonusy finansowe od organizacji[4]. 4 lutego 2012 pokonał jednogłośnie na punkty byłego mistrza Strikeforce Nicka Diaza w pojedynku o tymczasowy mistrzostwo UFC w wadze półśredniej[6], a pod koniec roku, 17 listopada zmierzył się w walce unifikacyjnej z mistrzem Georges’em St-Pierre’em, który wrócił po kontuzji. Condit przegrał wyraźnie walkę na punkty z Kanadyjczykiem, lecz miał okazję na zwycięstwo, gdy w 3. rundzie posłał na deski obrońcę tytułu po wysokim kopnięciu[7].
16 marca 2013 przegrał w eliminatorze do walki o pas mistrzowski z Johnym Hendricksem na punkty[8]. 28 sierpnia zrewanżował się Kampmannowi i znokautował go w ich drugiej walce w 4. rundzie. 15 marca 2014, przegrał przez TKO doznając kontuzji kolana w starciu z Tyronem Woodleyem[9].
Po znokautowaniu Thiago Alvesa 30 maja 2015 otrzymał ponownie szansę walki o tytuł z ówczesnym mistrzem Robbiem Lawlerem, z którym 2 stycznia 2016 ostatecznie przegrał na punkty (niejednogłośna decyzja sędziów)[10]. 27 sierpnia 2016 błyskawicznie uległ mistrzowi brazylijskiego jiu-jitsu Demianowi Mai, który udusił go w 1 minucie i 52 sekundzie starcia[11].
30 grudnia 2017 wrócił do oktagonu po dłuższej przerwie gdzie zmierzył się z Neilem Mangym. Condit przegrał pojedynek jednogłośnie na punkty[12].
Boks/Kick-boxing[edytuj | edytuj kod]
Od 2003 do 2005 stoczył cztery zawodowe pojedynki w formule kick-boxing, notując bilans 3-1, w debiucie przegrał z utytułowanym Holendrem Andym Souwerem przez TKO, a w 2004 zanotował jednorazowy występ w zawodowym boksie, przegrywając z Donnelem Wade’em na punkty.
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
- 2006: Rumble on the Rock – 2. miejsce
- 2007–2009: mistrz WEC w wadze półśredniej
- 2012: tymczasowy mistrz UFC w wadze półśredniej
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Poślubił swoją długoletnią dziewczynę, Seager Marie McCullah, w grudniu 2010 roku[13]. Para powitała swoje pierwsze dziecko, syna, w marcu 2010 roku[14]. Nawiązał współpracę z marką Sene z Los Angeles, aby rozpocząć współpracę ze znaną marką modową w listopadzie 2020 r[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Low-profile Condit a high-impact fighter [online].
- ↑ Testing Family Ties – Crossing the Bridge [online].
- ↑ Martial Arts Styles [online], LiveAbout [dostęp 2021-10-24] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Oficjalny rekord i statystyki w MMA na sherdog.com. sherdog.com. [dostęp 2017-12-31]. (ang.).
- ↑ Jesse Holland: History in the making: Carlos Condit's buzzer beater wins vacant WEC welterweight title. mmamania.com, 18.08.2013. (ang.).
- ↑ Wojslaw Rysiewski: UFC 143: Diaz vs Condit – wyniki. mmarocks.pl, 04.02.2012. (pol.).
- ↑ Tomasz Chmura: UFC 154: St-Pierre vs. Condit – wyniki. mmarocks.pl, 18.11.2012. (pol.).
- ↑ F. Georgiew: UFC 158 – wyniki. mmanews.pl, 17.03.2013. (pol.).
- ↑ Tomasz Chmura: UFC 171: Hendricks vs Lawler – wyniki i relacja. mmarocks.pl, 15.03.2014. (pol.).
- ↑ UFC 195: Lawler vs. Condit – wyniki i relacja na żywo. mmarocks.pl, 03.01.2016. (pol.).
- ↑ K. Witek: Wyniki gali UFC on FOX 21: ”Maia vs Condit” na żywo w MMAnews od godziny 22:00. mmanews.pl, 28.08.2016. (pol.).
- ↑ K. Witek: Wyniki UFC 219: Cyborg wypunktowała Holm, Nurmagomedov zmasakrował Barbozę. mmanews.pl, 2017-12-30. [dostęp 2017-12-31]. (pol.).
- ↑ UFN and TUF: US vs UK Conference Call Transcript | MMAOnline.com [online], web.archive.org, 2 kwietnia 2009 [dostęp 2021-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-02].
- ↑ Carlos Condit Interview [online], web.archive.org, 17 czerwca 2010 [dostęp 2021-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2010-06-17].
- ↑ Kelsey McCarson, UFC’s Carlos Condit Makes Major Move [online], Heavy.com, 29 września 2020 [dostęp 2021-10-24] (ang.).
