Cekin

Cekin (wł. zecchino [dzekˈkiːno]) – złota moneta włoska bita od XIII wieku w Wenecji^[1]. Jedna z najwcześniejszych monet złotych Europy średniowiecznej.

Emitowana od 1284 aż do końca suwerenności Wenecji (1797) w zasadniczo niezmienionym wyglądzie i jakości (bita ze złota w ówcześnie najwyższej osiągalnej technicznie próbie 990), stanowiła wzorzec dla dukata. Na rewersie umieszczano wizerunek Chrystusa w mandorli z inskrypcją SIT T(ibi) XPE (=Christus) DAT(us) Q(uem) TU REGIS ISTE DUCATUS. Awers przedstawiał postać klęczącego doży, odbierającego od patrona Republiki – świętego Marka, wenecki sztandar (gonfalon). Datowanie cekinów umożliwia imię aktualnego doży umieszczane w awersowej legendzie.

Znana również pod francuską nazwą sequin, moneta była popularnym środkiem płatniczym w basenie śródziemnomorskim, na Bałkanach, a wskutek tego i w całym Imperium Osmańskim. Zachowując ogólny wzorzec wenecki, zyskała też naśladownictwa w państwach krzyżowców (m.in. u joannitów na Rodos).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Od La Zecca, nazwy pałacu, w którym mieściła się tamtejsza mennica (C.C. Chamberlain, dz. cyt.); co z kolei od arab. siccah (moneta bita) (W.W. Zwaricz, dz. cyt.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

H. Kahnt: Das grosse Münzlexikon von A bis Z. Regensburg: H. Gietl/Battenberg, 2005, s. 531
C.C. Chamberlain: Guide to Numismatics. London: English Universities Press, 1965, s. 179
W.W. Zwaricz: Numizmaticzeskij słowar’. L’wow: Wiszcza szkoła, 1975, s. 134

[1] Od La Zecca, nazwy pałacu, w którym mieściła się tamtejsza mennica (C.C. Chamberlain, dz. cyt.); co z kolei od arab. siccah (moneta bita) (W.W. Zwaricz, dz. cyt.).

[1]