Cerealia

Cerealia
Dzień	12–19 kwietnia
Państwa	starożytny Rzym
Typ święta	rzymskie
Upamiętnia	powrót Prozerpiny na ziemię
Znaczenie	ku czci bogini Cerery
Inne nazwy	Cereales, Cerialia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 17 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Cerealia (Cereales, Cerialia) – rzymskie święto ku czci bogini Cerery (Ceres) obchodzone od 12 do 19 kwietnia^[1]^[2].

Święto Cerealiów przypadające w kalendarzu na 19 kwietnia, było połączone z igrzyskami (Ludi Cereales), które celebrowano w czasach Augusta od 12 kwietnia. Oprócz Cerery świętu patronowali Liber i Libera. Święto miało wspierać formowanie się kłosów^[3].

Jako pierwszy urządził Cerealia Gajusz Memmiusz Kwirynus, syn Gajusza, jako edyl co najmniej w 216 p.n.e.^[4] lub w 202 p.n.e.^[5]. Do programu tygodniowych obchodów włączono przedstawienia w teatrze, a w ostatnium dniu wyścigi konne oraz wypuszczenie na arenie lisów z przywiązanymi płonącymi pochodniami^[6].

Zobacz też

misteria eleuzyńskie (eleuzynie)

Przypisy

↑ Mała encyklopedia 1990 ↓, s. 142.
↑ Harry Thurston Peck: Harpers Dictionary of Classical Antiquities, 1898: Cerealia. perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-03-22]. (ang.).
↑ Musiał 2009 ↓, s. 71-73.
↑ Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta, XXII 56. Po bitwie pod Kannami w 216 p.n.e. nie złożono dorocznych ofiar ku czci Cerery ze względu na żałobę po sierpniowej klęsce.
↑ Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta, XXX 39. Igrzyska na cześć Cerery na mocy uchwały senatu zostały urządzone przez dyktatora Gajusza Serwiliusza Geminusa i dowódcę jazdy Publiusza Eliusza Petusa w 202 p.n.e.
↑ Winniczuk 1988 ↓, s. 614. Przyczynę użycia lisów podaje Owidiusz w Fasti IV 679 jako zwyczaj związany z wydarzeniami w miejscowości Karseoli. Opis ten jest podważany jako nieautentyczny i powstały pod wpływem hellenistycznych tradycji.

Źródła

Liwiusz: Dzieje Rzymu od założenia miasta. Księgi XXI-XXVII. Przełożył Mieczysław Brożek. Wrocław: Ossolineum i Wydawnictwo PAN, 1974.
Liwiusz: Dzieje Rzymu od założenia miasta. Księgi XXVIII-XXXIV. Przełożył Mieczysław Brożek. Wrocław: Ossolineum i Wydawnictwo PAN, 1976.

Bibliografia

Danuta Musiał: Dionizos w Rzymie. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2009. ISBN 978-83-88737-89-3.
Lidia Winniczuk: Ludzie, zwyczaje, obyczaje starożytnej Grecji i Rzymu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988. ISBN 83-01-06735-7.
Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990. ISBN 83-01-03529-3.

[CITEREFMała_encyklopedia1990142-1] Mała encyklopedia 1990 ↓, s. 142.

[H.T._Peck-2] Harry Thurston Peck: Harpers Dictionary of Classical Antiquities, 1898: Cerealia. perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-03-22]. (ang.).

[CITEREFMusiał200971-73-3] Musiał 2009 ↓, s. 71-73.

[liwiusz22_56-4] Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta, XXII 56. Po bitwie pod Kannami w 216 p.n.e. nie złożono dorocznych ofiar ku czci Cerery ze względu na żałobę po sierpniowej klęsce.

[liwiusz30_39-5] Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta, XXX 39. Igrzyska na cześć Cerery na mocy uchwały senatu zostały urządzone przez dyktatora Gajusza Serwiliusza Geminusa i dowódcę jazdy Publiusza Eliusza Petusa w 202 p.n.e.

[winniczuk614-6] Winniczuk 1988 ↓, s. 614. Przyczynę użycia lisów podaje Owidiusz w Fasti IV 679 jako zwyczaj związany z wydarzeniami w miejscowości Karseoli. Opis ten jest podważany jako nieautentyczny i powstały pod wpływem hellenistycznych tradycji.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]