Cerkiew św. św. Kosmy i Damiana w Miliku

Cerkiew św. św. Kosmy i Damiana
obecnie kościół św. św. Kosmy i Damiana

766 z dnia 05.09.1964
kościół parafialny
Widok od strony wschodniej
Państwo	Polska
Miejscowość	Milik
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Kosmy i Damiana
Wezwanie	Świętych Kosmy i Damiana
Historia Data zakończenia budowy 1813 Data poświęcenia 1813 Aktualne przeznaczenie czynna jako kościół
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno
Położenie na mapie gminy Muszyna Milik, cerkiew
Położenie na mapie Polski Milik, cerkiew
Położenie na mapie województwa małopolskiego Milik, cerkiew
Położenie na mapie powiatu nowosądeckiego Milik, cerkiew
49°21′29,8″N 20°51′20,0″E

Cerkiew św. św. Kosmy i Damiana w Miliku – dawna drewniana cerkiew greckokatolicka zbudowana w 1813, znajdująca się w Miliku.

Po 1947 przejęta i użytkowana przez kościół rzymskokatolicki i pełni funkcję kościoła parafialnego pod tym samym wezwaniem. Cerkiew jest obiektem małopolskiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia

Istnienie cerkwi w Miliku jest odnotowane już od XVI wieku. Świątynia powstała w tym okresie została zniszczona przez powódź w 1813. Mieszkańcy uratowali jednak znaczną część wyposażenia budynku i w tym samym roku wznieśli nową cerkiew. Była ona remontowana w 1926. Na kościół katolicki zaadaptowana po wysiedleniach ludności rusińskiej w czasie Akcji „Wisła”.

Architektura

Cmentarz obok cerkwi

Cerkiew w Miliku reprezentuje północno-zachodni typ cerkwi łemkowskich. Jest to budynek trójdzielny o konstrukcji zrębowej. Posiada wieżę usytuowaną nad przedsionkiem, krytą hełmem z kutym krzyżem. Nawę pokrywa kalenicowy dach, zaś prezbiterium – dach namiotowy. Architektura cerkwi wykazuje wyraźne wpływy budownictwa katolickiego – świątynia posiada wyraźnie wyodrębnioną zakrystię oraz dwie kaplice boczne.

Ikonostas w cerkwi pochodzi z poprzedniej, niezachowanej świątyni i został wykonany w 1806, być może z wykorzystaniem elementów jeszcze wcześniejszego. W bocznych kaplicach znajdują się osiemnastowieczne ikony Matki Bożej i Chrystusa Ukrzyżowanego, zaś w nawie najstarsza z ikon – Opłakiwanie Chrystusa z 1700. Pozostała polichromia w budynku pochodzi z okresu po ostatnim remoncie świątyni, została wykonana w 1930.

• 
  Elewacja północna
• 
  Elewacja południowa
• 
  Widok ogólny

Bibliografia

• G. i Z. Malinowscy, E. i P. Marciniszyn, Ikony i cerkwie. Tajemnice łemkowskich świątyń, Carta Blanca, Warszawa 2009, ISBN 978-83-61444-15-2