Cezary Berezowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cezary Berezowski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

15 marca 1898
Odessa

Data i miejsce śmierci

19 maja 1970
Warszawa

Zawód, zajęcie

urzędnik rządowy

Profesor doktor nauk prawnych
Specjalność: prawo międzynarodowe publiczne
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1925 – prawo
Uniwersytet Warszawski

Profesura

1937 – nadzwyczajny
1946 – zwyczajny

Nauczyciel akademicki
jednostka

WPiA UW, WPiA KUL, Instytut Nauk Prawnych PAN

Stanowisko

m.in. dziekan WPiA UW (1951–1953), dyrektor INP PAN (1957–1961)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)
Grób prof. Cezarego Berezowskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Cezary Berezowski (ur. 15 marca 1898 w Odessie, zm. 19 maja 1970 w Warszawie) – prawnik; profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i kariera akademicka na UW[edytuj | edytuj kod]

Był synem sędziego Sądu Najwyższego Konrada i Katarzyny z Malczewskich. Kształcił się w gimnazjum w Odessie, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim (1920–1924). Wśród jego wykładowców był m.in. Zygmunt Cybichowski. W 1925 obronił na UW doktorat z prawa. W 1924 podjął pracę na Uniwersytecie. Początkowo był asystentem w Katedrze Prawa Państwowego i Międzynarodowego UW, a od 1935 (po przedstawieniu pracy Powstanie Państwa Polskiego w świetle prawa narodów) docentem w tej Katedrze. W 1937 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1946 profesorem zwyczajnym. Po wojnie kierował na UW Katedrą Prawa Międzynarodowego (od 1961 pod nazwą Katedra Prawa Międzynarodowego Publicznego). W latach 1951–1953 był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UW. Przeszedł na emeryturę w 1968 roku.

Działalność w innych instytucjach[edytuj | edytuj kod]

Do 1937 roku pracował jednocześnie w administracji rządowej. Był urzędnikiem w Ministerstwie Opieki Społecznej, a w latach 1927–1937 w Biurze Prawnym Prezydium Rady Ministrów na stanowisku dyrektora (jego miejsce zajął Ludwik Krajewski)[1].

W latach 30. wykładał prawo konstytucyjne polskie i prawo międzynarodowe publiczne w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie oraz był członkiem zwyczajnym i sekretarzem zarządu Towarzystwa WSD[2][3]. Równocześnie z pracą na UW był związany z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Był kierownikiem Katedry Prawa Narodów KUL (1928–1933), gdzie wykładał również po wojnie (1944–1946).

W 1938 i 1964 prowadził wykłady z zakresu niesuwerennych podmiotów prawa międzynarodowego w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego.

W 1944 został członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, w 1946 Rady Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego, a w 1947 Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

W latach 1957–1961 był dyrektorem Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk[4].

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 79-6-19)[5].

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

W pracy naukowej zajmował się prawem międzynarodowym publicznym oraz organizacjami międzynarodowymi. Był pionierem badań w Polsce problematyki suwerenności i roli państwa w obrocie międzynarodowym. Opracował teorię podmiotowości prawnomiędzynarodowej, a także tezę, że państwa nie są jedynymi podmiotami prawa międzynarodowego. Zajmował się genezą i organizacją ONZ. Interesował się zagadnieniami lotnictwa w prawie międzynarodowym, był wiceprzewodniczącym Komitetu Prawnego Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego. Zaprojektował konwencję o szkodach wyrządzonych osobom trzecim przez obce statki kosmiczne.

Niektóre publikacje:

  • Powstanie państwa polskiego w świetle prawa narodów (1934)
  • W sprawie istoty umowy międzynarodowej (1935)
  • Organizacja Narodów Zjednoczonych (1946)
  • Ochrona prawnomiędzynarodowa zabytków i dzieł sztuki w czasie wojny (1948)
  • Terytorium. Instytucje wyspecjalizowane. Współpraca międzynarodowa. Obszary kolonialne i zależne. Wojna powietrzna (1957)
  • Zagadnienia zwierzchnictwa terytorialnego (1957)
  • Międzynarodowe prawo lotnicze (1964)
  • Prawo międzynarodowe publiczne (dwie części, 1966–1969)
  • Prawo międzynarodowe publiczne (1970, z Wojciechem Góralczykiem i Kazimierzem Liberą)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nominacje. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 216 z 23 września 1937. 
  2. Wyższa Szkoła Dziennikarska. „Kurier Warszawski”. Nr 213, s. 3, 1933. 
  3. Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie. Sprawozdanie za XXI Rok Szkolny 1937–1938 oraz Program na Rok 1938–1939. Warszawa: 1938, s. 44–45, 47.
  4. Strona główna Instytutu Nauk Prawnych PAN. www.inp.pan.pl. [dostęp 2011-07-08].
  5. Cmentarz Stare Powązki: IZABELLA WOLSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31].
  6. a b Portrety Uczonych. Profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego po 1945. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 82–86. ISBN 978-83-235-2069-6.
  7. M.P. z 1928 r. nr 73, poz. 113 „za zasługi na polu pracy ustawodawczej”.
  8. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A–J, Wrocław 1983.