Kergulena

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Champsocephalus gunnari)
Kergulena
Champsocephalus gunnari[1]
Lönnberg, 1905
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

okoniokształtne

Podrząd

nototeniowce

Rodzina

bielankowate

Rodzaj

Champsocephalus

Gatunek

kergulena

Kergulena[2], bielanka kerguleńska[2] (Champsocephalus gunnari) – gatunek ryby okoniokształtnej z rodziny bielankowatych występująca w okolicach Antarktydy.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje w południowym Atlantyku i południowym Pacyfiku – w wodach subantarktycznych. Żyje na głębokości do 700 m, w pobliżu dna.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Ciało wydłużone z dużą głową (podobną do głowy szczupaka). Ubarwienie jasne z kilkoma poprzecznymi ciemnymi pręgami na bokach.

Średnie wymiary
  • długość ciała – przeciętnie 25–40 cm[2], maksymalnie do 60 cm
  • masa ciała – przeciętnie 0,2–0,4 kg[2], wyjątkowo do 2 kg

Jest określana jako ryba białokrwista[3].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Żywi się zooplanktonem (a także krylem). Pływa i żeruje w ławicach[2].

Znaczenie gospodarcze[edytuj | edytuj kod]

Ryba poławiana, ceniona z powodu smacznego białego mięsa, bez ości. Sprzedawana świeża i w przetworach[2]. Wcześniej masowo poławiana, obecnie zredukowano ilości połowowe. Główny kraj poławiający to Chile, sprzedający w Europie – Hiszpania. Do Polski trafia jako ryba cała w mrożonych blokach, następnie jest patroszona i odgławiana. W ostatnich latach bardzo wzrosły ceny z powodu niskiej podaży.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Ryba została nazwana od nazwiska Yvesa Josepha de Kerguelen-Trémareca, francuskiego żeglarza z XVIII w., odkrywcy archipelagu Wysp Kerguelena, w pobliżu którego została złowiona[potrzebny przypis].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Champsocephalus gunnari, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.
  3. Antoni Będowski. Pisanie kalendarzy. „Nowiny”. Nr 160, s. 6, 16-17 lipca 1977.