Charles Trevelyan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez MastiBot (dyskusja | edycje) o 23:34, 28 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Charles Trevelyan
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 października 1870
Wielki Londyn

Data śmierci

24 stycznia 1958

Wielka Brytania Przewodniczący Zarządu Edukacji
Okres

od 7 czerwca 1929
do 2 marca 1931

Poprzednik

lord Percy

Następca

Hastings Lees-Smith

Wielka Brytania Przewodniczący Zarządu Edukacji
Okres

od 22 stycznia 1924
do 3 listopada 1924

Poprzednik

Edward Wood

Następca

lord Percy

Sir Charles Philips Trevelyan, 3. baronet (ur. 28 października 1870, zm. 24 stycznia 1958), brytyjski polityk, członek Partii Liberalnej i Partii Pracy, minister w rządach Ramsaya MacDonalda.

Był najstarszym synem sir George'a Trevelyana, 2. baroneta, i Caroline Philips, córki Marka Philipsa. Od 1928 r. nosił tytuł 3. baroneta. Jego żoną była Mary Katherine Bell OBE, córki sir Thomasa Bella, 2. baroneta. Charles miał nią sześcioro dzieci. Jego najstarszym synem był George Lowthian Trevelyan, 4. baronet.

W 1899 r. został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Elland z ramienia Partii Liberalnej. W latach 1908-1914 był parlamentarnym sekretarzem przy Radzie Edukacji. W 1918 r. przegrał wybory parlamentarne, w których startował jako kandydat Partii Pracy. Do parlamentu powrócił w 1922 r. jako reprezentant okręgu Newcastle upon Tyne Central. W Izbie Gmin zasiadał do 1931 r. W dwóch pierwszych rządach laburzystowskich (1924, 1929-1931) był przewodniczącym Rady Edukacji. Zrezygnował w marcu 1931 r.

W latach 1930-1949 był Lordem Namiestnikiem Northumberlandu. Na początku 1939 r. został czasowo usunięty z Partii Pracy razem z Aneurinem Bevanem i Staffordem Crippsem za poparcie pomysłu utworzenia frontu ludowego (m.in. z komunistami).

Charles był ostatnim z Trevelyanów, którzy byli właścicielami rodowej posiadłości Wallington Hall. Zapisał on tą posiadłość National Trust z zastrzeżeniem, że członkowie jego rodziny będą mogli nadal w niej mieszkać[1].

Przypisy

Linki zewnętrzne