Chlorek tlenek bizmutu(III)
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
BiCl(O) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Inne wzory |
Bi(O)Cl, BiOCl | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Masa molowa |
261,44 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wygląd |
biały lub prawie biały, bezpostaciowy albo drobnokrystaliczny proszek bez smaku i zapachu[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
PubChem |
{{{nazwa}}}, [w:] PubChem, United States National Library of Medicine, CID: (ang.). | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Chlorek tlenek bizmutu(III) (chlorek bizmutylu, łac. bismuthum oxychloratum) – nieorganiczny związek chemiczny, zasadowa sól bizmutu(III) zawierająca ugrupowanie bizmutylowe, Bi=O. Nierozpuszczalny w wodzie i tłuszczach, krystalizuje w układzie tetragonalnym.
Zastosowanie
Wykazuje – tak jak inne związki bizmutu (np. dermatol) – aktywność przeciwbakteryjną. Dlatego był dawniej stosowany jako zawiesina olejowa w leczeniu zakażeń krętkiem bladym (kiły). Obecnie nie wykorzystuje się tego działania w lecznictwie, ze względu na wprowadzenie antybiotyków, które charakteryzują się większą skutecznością.
W diagnostyce używa się chlorku bizmutylu w badaniach rentgenowskich i we fluoroskopii do kontrastowania cewników, ponieważ silnie pochłania promieniowanie rentgenowskie. Może być łączony z siarczanem baru, co poszerza zakres możliwości jego wykorzystania[4].
Powszechnie stosowany jest również w kosmetyce jako pigment przy wyrobie sztyftów do ust, szminek, lakierów do paznokci, pudrów, cieni do powiek i innych środków kosmetycznych. Nadaje jedwabisty perłowy połysk. Wykazuje dobre zdolności kryjące i bardzo duże powinowactwo do skóry, a ponadto jest delikatny w dotyku.
Jest niestabilny na świetle. W preparatach kosmetycznych zawierających chlorek bizmutylu wykorzystuje się filtry UV, by nie dopuścić do jego rozkładu.
Nazwy handlowe
- Biron® B-50
- Biron® ESQ
- Biron® Fines
- Biron® MTU
- Biron® LF-2000
- Bi-LITE® 20
- Bital (z talkiem)
- Mibiron® N-50 (z miką)
- Pearl Glo
- Pearl I
- Pearl II
- Satin B UVS
Przypisy
- ↑ a b Polska Rzeczpospolita Ludowa, Ministerstwo Zdrowia: Farmakopea Polska III. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1954, s. 950.
- ↑ a b MSDS Alfa Aesar.
- ↑ a b Chlorek tlenek bizmutu(III) (nr 307610) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski.
- ↑ Bismuth Oxychloride for Radiopaque Medical Devices. S. Black. [dostęp 2011-02-13].