Nagminna pleurodynia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Choroba bornholmska)
Nagminne zapalenie mięśni (nagminna pleurodynia)
Pleurodynia epidemica
Klasyfikacje
ICD-10

B33.0

Nagminna pleurodynia (inaczej choroba bornholmska, diabelska grypa lub po prostu pleurodynia[1]) – choroba wywoływana najczęściej przez wirus Coxsackie B, a rzadziej inne enterowirusy, objawiająca się bolesnym zapaleniem mięśni międzyżebrowych, zwykle z towarzyszącą gorączką, bólami głowy i nagłymi atakami silnego bólu w dolnej części klatki piersiowej i nadbrzuszu[1][2][3].

Etiopatogeneza[edytuj | edytuj kod]

Enterowirusy to rodzaj wirusów RNA należący do rodziny pikornawirusów[4]. Dzielą się one na wirusy ECHO, polio, Coxsackie, rynowirusy oraz inne[5][6]. Czynnikami etiologicznymi nagminnej pleurodynii są serotypy następujących enterowirusów[1]:

  • Coxsackie:
    • A: 2, 4, 5, 7–11, 16
    • B (najczęściej[2]): 1–5
  • ECHO[7]: 1, 4, 6–9, 11, 14, 17, 19, 25, 30
  • enterowirusy 71.

Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]

Choroba może dotyczyć każdej grupy wiekowej. Rozprzestrzenia się przez kontakt i zazwyczaj występuje w czasie ciepłej pogody w obszarach umiarkowanych i o każdej porze roku w tropikach. Nazwa "choroba bornholmska" pochodzi od duńskiej wyspy Bornholm, gdzie wystąpiły pierwsze udokumentowane przypadki.

Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]

Atakom bólu może towarzyszyć duszność. Mięśnie tułowia zajęte procesem zapalnym mogą być obrzęknięte i tkliwe. Charakterystycznym objawem jest pleurodynia, związana z zajęciem opłucnej. Ból musi być różnicowany z zapaleniem opłucnej, a niekiedy z zapaleniem otrzewnej. Objawy utrzymują się około 2-4 dni, ale może dochodzić do okresowych nawrotów dolegliwości w ciągu kilku następnych tygodni.

Leczenie i rokowanie[edytuj | edytuj kod]

W leczeniu wykorzystuje się głównie niesteroidowe leki przeciwzapalne. Powikłania występują u 5% chorych i obejmują zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie jąder, rzadziej zapalenie osierdzia i mięśnia serca. Przebycie choroby nie chroni przed zakażeniem inną grupą wirusów Coxsackie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Dziubek i Duszczyk 2017 ↓, s. 273.
  2. a b Fauci i Braunwald 2009 ↓, s. 1355.
  3. Tsuneaki Kenzaka i inni, A case of epidemic myalgia with symptoms resembling acute purulent spondylitis and discitis, „BMC Musculoskeletal Disorders”, 17, 2016, DOI10.1186/s12891-016-1181-x, ISSN 1471-2474, PMID27491355, PMCIDPMC4973534 [dostęp 2018-06-26].
  4. Hsing-I Huang, Shin-Ru Shih, Neurotropic Enterovirus Infections in the Central Nervous System, „Viruses”, 7 (11), 2015, s. 6051–6066, DOI10.3390/v7112920, ISSN 1999-4915, PMID26610549, PMCIDPMC4664993 [dostęp 2018-06-26].
  5. S.C.M. de Crom i inni, Enterovirus and parechovirus infection in children: a brief overview, „European Journal of Pediatrics”, 175, 2016, s. 1023–1029, DOI10.1007/s00431-016-2725-7, ISSN 0340-6199, PMID27156106, PMCIDPMC4930465 [dostęp 2018-06-26].
  6. Jiun-Nong Lin i inni, Risk of Nephrotic Syndrome following Enteroviral Infection in Children: A Nationwide Retrospective Cohort Study, „PLoS ONE”, 11 (8), 2016, DOI10.1371/journal.pone.0161004, ISSN 1932-6203, PMID27508414, PMCIDPMC4979895 [dostęp 2018-06-26].
  7. Masja Leendertse i inni, Pleurodynia caused by an echovirus 1 brought back from the tropics, „Journal of Clinical Virology: The Official Publication of the Pan American Society for Clinical Virology”, 58 (2), 2013, s. 490–493, DOI10.1016/j.jcv.2013.06.039, ISSN 1873-5967, PMID23938303 [dostęp 2018-06-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zdzisław Dziubek, Ewa Duszczyk: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Wyd. IV. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, s. 273. ISBN 978-83-200-4534-5.
  • Anthony Fauci, Eugene Braunwald: Interna Harrisona. T. II. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2009, s. 1355. ISBN 978-83-60608-97-5.
  • Choroby zakaźne. W: The Merck Manual. Trzecie wydanie polskie. Wrocław: Elsevier Urban&Partner, 2008, s. 2082-2083. ISBN 978-83-60290-99-6.