Chrodegang z Metzu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Święty
Chrodegang z Metzu
biskup
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

ok. 712–715
Hesbaye
(nid. Haspengouw)

Data śmierci

6 marca 766

Czczony przez

Kościół katolicki
Kościoły ewangelickie, Cerkiew prawosławną

Wspomnienie

6 marca lub 3 października

Chrodegang z Metzu, również: Chrodegand, Godegrand, Gundigran, Ratgang, Rodigang, Sirigang[1] (ur. ok. 712715 w Hesbaye k. Liège w Austrazji, zm. 6 marca 766 w Metzu) – biskup Metzu (742–766), arcybiskup Austrazji (od 754), legat papieski i głowa Kościoła w Królestwie Frankońskim, kontynuator reformy zapoczątkowanej przez św. Bonifacego-Winfrida, autor reguły zakonnej dla kanoników laterańskich, pierwszy opat klasztoru Altenmünster w Lorsch (764–765), święty Kościoła katolickiego i ewangelickiego.

Jego historię życia napisał Paweł Diakon[2] w (łac.) Gesta episcoporum Metensium (Dzieje biskupów Metzu).

Życie[edytuj | edytuj kod]

Chrodegang pochodził ze szlacheckiej, frankijskiej rodziny. Jego matka Landrada spokrewniona była z rodem Robertianów. Był kuzynem Kankora, założyciela klasztoru w Lorsch (764), którego został pierwszym opatem. Jego następcą został rodzony brat Gundeland, który najpierw był duchownym.

Młode lata i wykształcenie zdobywał w benedyktyńskim opactwie w Sint-Truiden, następnie dostał się na dwór Karola Młota. Był sekretarzem władcy, kanclerzem a następnie notariuszem Karlomana, który obsadził Chrodeganga w 742 na stanowisku biskupa Metzu (po śmierci Sigisbalda). Chrodegang był również blisko związany z majordomem Pepinem Krótkim, którego później koronował na króla w Saint-Denis (751).

W 748 roku Chrodegang ufundował Opactwo Gorze w pobliżu Metzu z regułą św. Benedykta i wybudował dwa kościoły. W latach 751–755 zredagował dla kanoników swojego Kościoła regułę zakonną, opartą głównie na regule benedyktyńskiej i kanonach laterańskich (łac. Regula Canonicorum, zwana także Regułą Chrodeganga), która miała obowiązywać później w całym państwie Franków. Składała się z prologu i 34 rozdziałów. Wywarła duży wpływ na rozwój życia kanoniczego wśród duchowieństwa diecezjalnego. Jej kontynuacją była rozpowszechniona akwizgrańska reguła kanoników, ogłoszona w 816 roku.

Jako biskup Metzu Chrodegang wprowadził w swojej diecezji chorał gregoriański i ryt rzymski (łacinę). Utrzymywał dobre stosunki z Rzymem. W 753 w imieniu Pepina udał się do Stefana II, aby zapewnić go o przychylności władców frankońskich.

W 754, po śmierci św. Bonifacego, Chrodegang otrzymał od papieża paliusz i godność arcybiskupią.

W 764 został opatem klasztoru Altenmünster w Lorsch, do którego oddelegował mnichów z opactwa Gorze. Sprowadził do nowego klasztoru relikwie, wysyłając prośbę do papieża Pawła I w tej sprawie. 11 lipca 765 klasztor otrzymał z rąk arcybiskupa Wilchara von Mentena szczątki męczennika św. Nazariusza. Tym samym zagwarantował utrzymanie klasztoru w rodzinie i ochronę przed biskupami Wormacji oraz Moguncji.

Zmarł w wieku ok. 54–57 lat. Pochowany został w opactwie w Gorze.

Dzień obchodów[edytuj | edytuj kod]

Wspomnienie liturgiczne św. Chrodeganga w Kościele katolickim[3], ewangelickim oraz Eglise Orthodoxe des Gaules (Kościele Prawosławnym Galów)[4] i męskim Zakonie Kanoników Regularnych (wspomnienie obowiązkowe) obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci (6 marca)[2].

Kościół katolicki w Polsce[5] oraz żeńskie Kanoniczki Regularne wspominają świętego 3 października[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. St. Chrodegang [online], New Adwent, Catholic Encyclopedia [dostęp 2011-12-19] (ang.).
  2. a b c Chrodegang von Metz [online], Ökumenisches Heiligenlexikon [dostęp 2011-12-19] (niem.).
  3. Fabio Arduino, San Crodegando di Metz [online], Enciclopedia dei Santi [dostęp 2011-12-11] (wł.).
  4. Calendrier Liturgique Eglise Orthodoxe des Gaules 2021, Calendrier liturgique publié avec la bénédiction de Monseigneur Grégoire évêque d’Arles et de l’Eglise Orthodoxe des Gaules, 31 grudnia 2001, DOI10.1515/9783110952520.115 [dostęp 2022-03-06].
  5. Święty Chrodegang z Metzu, biskup [online], Internetowa Liturgia Godzin, www.brewiarz.pl [dostęp 2011-12-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]