Chwalibogowice

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chwalibogowice
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

kazimierski

Gmina

Opatowiec

Liczba ludności (2011)

143[2][3]

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

28-520[4]

Tablice rejestracyjne

TKA

SIMC

0257584[5]

Położenie na mapie gminy Opatowiec
Mapa konturowa gminy Opatowiec, po prawej znajduje się punkt z opisem „Chwalibogowice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Chwalibogowice”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Chwalibogowice”
Położenie na mapie powiatu kazimierskiego
Mapa konturowa powiatu kazimierskiego, blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Chwalibogowice”
Ziemia50°16′05″N 20°44′21″E/50,268056 20,739167[1]

Chwalibogowicewieś sołecka[6] w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kazimierskim, w gminie Opatowiec[7][5].

W latach 1954-1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Chwalibogowice, po jej zniesieniu w gromadzie Opatowiec. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Na terenie miejscowości odkryto znaleziska z okresu neolitu. Odnaleziono tu także ślady wczesnośredniowiecznej osady.

Integralne części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Chwalibogowice[7][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0257590 Góry część wsi
1016747 Kolonia Kraśniowska część wsi
0257609 Piachy część wsi
0257615 Podeksanie część wsi
0257621 Podgórze część wsi
0257638 Stara Wieś część wsi

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1400 r. Wieś, zanotowana wówczas jako Falibogouice, była własnością Mikołaja Żelaznego ze Skotnik. W 1418 r. własność królewska[8]. Lustracja województwa sandomierskiego z lat 1564-1565 wykazała tu 9 osiadłych kmieci, karczmę i młyn z dwoma kołami wodnymi. Kmiecie korzystali z wyrębu leśnego. W 1789 r. wieś należała do powiatu wiślickiego. Było tu wówczas 11 ról kmiecych, dwa młyny oraz karczma. Dwa dni w tygodniu chłopi odrabiali pańszczyznę z czworgiem bydła.

Według spisu z 1827 r. wieś miała 33 domy i 223 mieszkańców. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego z 1880 r. opisuje Chwalibogowice jako wieś rządową w gminie Winiary Wiślickie. W miejscowości funkcjonowała szkoła podstawowa. Znajdowały się tu dwa młyny wodne[9].

Urodził się tu Seweryn Łukasikpolski lekarz, specjalista w dziedzinie chorób wewnętrznych i medycyny sportowej, profesor Akademii Medycznej we Wrocławiu. Autor ponad 150 prac naukowych, głównie z zakresu kardiologii[10].

W 1997 r. Chwalibogowice miały 61 domów i 165 mieszkańców.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 16900
  2. Wieś Chwalibogowice w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-03-02] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 157 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-03-26].
  6. Jednostki organizacyjne gminy Opatowiec. Urząd Gminy Opatowiec. [dostęp 2015-03-26].
  7. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-03-20]. 
  8. Chwalibogowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 332.
  9. Chwalibogowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 657.
  10. Walentyna Mazurek, Zbigniew Knapik, 90 urodziny prof. Seweryna Łukasika, „Medium”, maj 2009, ISSN 1425-9397 [dostęp 2016-07-26].