Cmentarz w Wilanowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cmentarz w Wilanowie
Obiekt zabytkowy nr rej. 639/19 z kwietnia 1973 (cmentarz i ogrodzenie)
639/28 z 1 lipca 1963 i z kwietnia 1973 (kaplica)
Ilustracja
Fragment nekropolii z neogotycką kaplicą-mauzoleum Potockich
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Wiertnicza róg al. Wilanowskiej

Typ cmentarza

wyznaniowy

Wyznanie

katolicyzm

Stan cmentarza

czynny

Data otwarcia

1816

Architekt

Piotr Aigner (kaplica), Henryk Marconi (przebudowa cmentarza w II poł. XIX wieku)

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, na dole znajduje się punkt z opisem „Cmentarz w Wilanowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Cmentarz w Wilanowie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cmentarz w Wilanowie”
Ziemia52°10′02″N 21°04′57″E/52,167222 21,082500
Pomnik żołnierzy poległych w latach 1939−1944
Nekropolia jesienią 2019 roku

Cmentarz w Wilanowie – rzymskokatolicki cmentarz znajdujący się w warszawskiej dzielnicy Wilanów, u zbiegu ulic Wiertniczej i Wilanowskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Cmentarz został założony z inicjatywy Stanisława Kostki, Aleksandra Stanisława Potockich i Aleksandry z Lubomirskich Potockiej w 1816. Początkowo był na planie koła z położoną pośrodku z neogotycką kaplicą-mauzoleum, która została wzniesiona w latach 1823–1824 według projektu Chrystiana Piotra Aignera[1]. Znajdują się w niej groby Stanisława Kostki i Ignacego Potockich.

Cmentarz był wielokrotnie poszerzany. Po raz pierwszy uległ znacznemu poszerzeniu około 1860 kiedy to do okrągłego dotychczas cmentarza dodano ramiona nadając mu kształt krzyża greckiego. Ponownie teren cmentarza został powiększony w latach 1877–1888. Po raz ostatni został poszerzony na przełomie XX i XXI wieku.

Około 1860 cmentarz został ogrodzony kształtkami ceramicznymi według projektu Henryka Marconiego.

W 1947 Gerard Ciołek opracował plan regulacji i powiększenia cmentarza, który rozrastał się chaotycznie podczas wojny. Projektu nie zrealizowano.

Na cmentarzu zostali pochowani powstańcy roku 1863, żołnierze polegli we wrześniu 1939 i powstańcy warszawscy z 1944[2]. Wśród grobów zbiorowych z okresu II wojny światowej znajdują się: 10 grobów kryjących ciała 73 żołnierzy 360 Pułku Piechoty, 32 groby kryjące ciała 171 powstańców warszawskich pułków Baszta (batalion Oaza) i Waligóra (pluton Grochów i dywizjon Jeleń) oraz groby kilkunastu cywilnych ofiar egzekucji przeprowadzonych przez Niemców na terenie Wilanowa.

Pochowani na cmentarzu (m.in.)[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Pochowani na Cmentarzu w Wilanowie.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jarosław Zieliński. Chrystian Piotr Aigner. „Stolica”, s. 29, marzec-kwiecień 2021. 
  2. Encyklopedia Warszawy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1994, s. 115
  3. Maria Małgorzata Kobayashi. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2020-08-03]. (pol.).
  4. Wojciech Parzyński, Wilanów to nie tylko obecni mieszkańcy. Cmentarz Wilanowski 1816–2016, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2021, s. 192–194, ISBN 978-83-7763-540-7.
  5. KS. PROF. DR HAB. RYSZARD PACIORKOWSKI (1908—1981). muzhp.pl. [dostęp 2021-11-27]. (pol.).
  6. Jerzy Tomasz Świderski. 1944.pl. [dostęp 2017-01-27]. (pol.).
  7. Jerzy Świderski. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2017-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-30)]. (pol.).
  8. Pogrzeb Mariusza Waltera. Wśród żałobników liczne gwiazdy TVN - Rusin, Olejnik, Wojciechowska, a także Szymon Hołownia [online], warszawa.wyborcza.pl, 21 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-21] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]