Crespi Tulia GT
| |
| Producent | |
|---|---|
| Projektant |
Tulio Crespi |
| Zaprezentowany |
1976 |
| Okres produkcji |
1967 - 1974 |
| Miejsce produkcji |
Argentyna |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2-drzwiowy fastback |
| Silniki |
3,8 l R6 |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Napęd |
tylny |
| Długość |
4775 mm |
| Szerokość |
1778 mm |
| Wysokość |
1410 mm |
| Rozstaw osi |
2730 mm |
| Masa własna |
1190 kg |
| Zbiornik paliwa |
65 litrów |
| Liczba miejsc |
2+2 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Renault Alpine A310 |
Crespi Tulia GT – samochód sportowy, produkowany w niewielkich ilościach przez argentyńskie przedsiębiorstwo Crespi.
Opis auta[edytuj | edytuj kod]
Tulio Crespi posiadał wieloletnie doświadczenie w budowaniu samochodów wyścigowych. Po wypadku jednego z kierowców - Nasifa Estéfano[1], kierującego samochodem IKA-Torino w wyścigu Turismo Carretera,- ze szczątków rozbitego Torino zbudowano bardzo aerodynamiczne coupé typu fastback, które nazwano Petiso. Obniżono zawieszenie, jak i linię dachu, co zaowocowało znaczącą poprawą właściwości jezdnych, które zaowocowały zwycięstwem w 1968 roku[2]. W podobnym czasie Crespi postanowił zaistnieć na rynku samochodów osobowych. Zachęcony efektywnością Petiso, w swoim warsztacie w Chacarita (dzielnica Buenos Aires) rozpoczął budowę osobowego coupé o klinowym kształcie, z nieruchomą tylną szybą. Nowy pojazd został opatrzony nazwą Tulia GT, co w istocie miało być żeńską formą imienia konstruktora. Pomimo znacznie zmienionej linii nadwozia, prototyp przypominał Petiso, głównie za sprawą rozstawu osi. Pod względem technicznym Tulia bardziej przypominała Torino, z którego pochodziła płyta podłogowa, silniki, drzwi oraz szyba przednia[3]. Nadwozia wytwarzano z włókna szklanego, osobliwą cechą były też chowane reflektory. Od drugiego egzemplarza wprowadzono zmiany. Wzrósł rozstaw osi, zastosowano dłuższy zwis przedni oraz tylny, w zmienionym nadwoziu montowano szybę tylną za słupkiem C, co znacznie poprawiało linię boczną pojazdu. Przez całą produkcję niezmieniony pozostał napęd - silnik Kaiser Tornado Jet 230, występujący w dwóch wariantach mocy - pierwsza, zasilana gaźnikiem Holley, generowała moc 155 KM[4], mocniejsza z trzema gaźnikami Weber (176 KM)[5]. Nie zastosowano natomiast czterolitrowego silnika Tornado - Interceptor, który znalazł się w Petiso. Samochód posiadał w standardzie felgi aluminiowe z oponami Goodyear, hamulce tarczowe na osi przedniej, skórzaną tapicerkę oraz wysuwaną antenę, opcjonalnie występowała klimatyzacja. Nowa Tulia kosztowała w 1978 roku równowartość ok. 80 000 dolarów[6]( w przeliczeniu - 106 000 PLN)[7]. Zależnie od rocznika, pojazdy mogły różnić się tylną częścią nadwozia - pas tylny ze światłami zapożyczano bezpośrednio z Torino, które przechodziło kilka modernizacji. Wśród europejskiej publiczności Tulia stała się znana dopiero po prezentacji na paryskim salonie samochodowym w 1975[8], gdzie zaprezentowano ją wraz z mniejszą Tuliettą, co ciekawe, pojazdy przewieziono samolotem argentyńskich sił powietrznych. Oba pojazdy wzbudziły duże zainteresowanie, jednak kryzys energetyczny, oraz znikome moce produkcyjne sprawiły, że nigdy nie stały się popularne. W tym czasie wiele firm samochodowych przestało istnieć, bądź straciło suwerenność, wobec czego Crespi zaangażował się w budowę pojazdów wyścigowych.
Szacuje się, że przez cały okres produkcji sprzedano nie więcej niż 40 egzemplarzy[9]. Obecnie Tulia GT okazjonalnie pojawia się w ogłoszeniach argentyńskich portali motoryzacyjnych, osiągając różne, zazwyczaj niewygórowane ceny[10][11]. Samochody te często są zdekompletowane, bądź utrzymują zdolność do jazdy dzięki licznym patentom. Części mechaniczne w dużej mierze są wspólne z łatwo dostępnymi pojazdami IKA-Renault Torino.
Dane techniczne (Tulia GT 380W)[edytuj | edytuj kod]
Silnik i osiągi[edytuj | edytuj kod]
- R6 (3778 cm³), 2 zawory na cylinder, SOHC
- Napęd rozrządu: łańcuch
- Układ zasilania: trzy gaźniki Weber 45DCOE17
- Średnica cylindra × skok tłoka: 84,93 mm × 111,13 mm
- Stopień sprężania: 7,5 : 1
- Moc maksymalna: 176 KM (125 KW) przy 4500 obr./min
- Maksymalny moment obrotowy: 314 N•m przy 3500 obr./min
- Prędkość maksymalna: 211 km/h
- Przyśpieszenie 0-100 km/h: 8,2 s
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
Tulia GT (prawdopodobnie egzemplarz prototypowy) pojawia się w filmach Los superagentes bionicos z 1977[12], oraz Los superagentes y el tesoro maldito z 1978[13]. Auto jest mocno zmodyfikowane, posiada karabiny maszynowe ukryte w reflektorach, oraz pod klapą bagażnika, a także system zdalnego sterowania.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Crespi Competicion - Website Oficial [online], www.tuliocrespi.com [dostęp 2017-02-19] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-20].
- ↑ Autos con nombre propio - Autos y Motos [online], 23 lutego 2012 [dostęp 2018-02-26] (hiszp.).
- ↑ Crespi Tulia GT [online], www.testdelayer.com.ar [dostęp 2018-02-26].
- ↑ Detailed specs review of 1967 Crespi Tulia GT 380 offered since mid-year 1967 for South America [online], www.automobile-catalog.com [dostęp 2017-02-19].
- ↑ Detailed specs review of 1967 Crespi Tulia GT 380w offered since mid-year 1967 for South America [online], www.automobile-catalog.com [dostęp 2017-02-19].
- ↑ Crespi Competicion - Website Oficial [online], www.tuliocrespi.com [dostęp 2017-06-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-20].
- ↑ Po przeliczeniu: Peso Ley 1972 > USD 1972 > USD 2018 > EUR 2018 > PLN 2018 http://www.historicalstatistics.org/Currencyconverter.html (uwzględniając spadek wartości Dolara) http://fxtop.com/en/inflation-calculator.php
- ↑ Gustavo Ernesto Lopez, El Blog de Test del Ayer: Tulio Crespi en el Salón de París [online], El Blog de Test del Ayer, 20 października 2011 [dostęp 2017-02-19].
- ↑ Mauricio Uldane, Archivo de autos: Tulia GT, un Torino fuera de serie [online], Archivo de autos, 6 czerwca 2016 [dostęp 2017-02-19].
- ↑ Renault Tulio Crespi | Autos Clasicos y Antiguos en venta | Caronce.com - Autos Clasicos, „Caronce.com - Autos Clasicos”, 24 sierpnia 2012 [dostęp 2018-02-26].
- ↑ coupe torino 1972 la tulia, „ar.clasificados.com” [dostęp 2018-02-26] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-27] (hiszp.).
- ↑ CineNacional, Los superagentes biónicos (1977) - Ficha técnica, Sinopsis, Imágenes, Trailer, Actores, Cast | cinenacional.com [online], www.cinenacional.com [dostęp 2017-02-23].
- ↑ Los superagentes y el tesoro maldito. Ricardo Bauleo, Victor Bo, Julio De Grazia, Nathán Pinzón 1978-08-03. [dostęp 2017-02-23].