Cubrynka
49°11′09″N 20°03′09″E/49,185833 20,052500
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2310 m n.p.m. |
| Wybitność |
20 m |
| Pierwsze wejście |
1902 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°11′09″N 20°03′09″E/49,185833 20,052500
| |
Cubrynka (niem. Oberer Fichtentalturm, słow. Čubrinka, węg. Csubrina-torony[1], 2310 m) – szczyt w bocznej grani Tatr Wysokich (tzw. głównej grani odnogi Krywania) odchodzącej od grani głównej na południowy zachód w kierunku Koprowego Wierchu. Ten odcinek grani oddziela od siebie dwie doliny: Ciemnosmreczyńską (właściwie jej górne piętro, Dolinę Piarżystą) i Hińczową[2].
Cubrynka jest położona pomiędzy Cubryńską Przełączką (ok. 2290 m), która oddziela ją od Cubryny (Čubrina), oraz Zadnią Piarżystą Przełęczą (ok. 2275 m), która oddziela ją od Piarżystych Czub. Do północno-zachodniej części Doliny Hińczowej opada z Cubrynki ściana o wysokości około 140 m. Jej prawą część skośnie przecina rampa z zacięciami, załupami i trawiastymi zachodami. Jej górny koniec rozdziela się na dwie odnogi kończące się na przełączkach w grani między Cubrynką a Cubryńską Przełączką. Do Doliny Piarżystej opada ściana o wysokości około 180 m, zlewająca się ze ścianą Zadniej Piarżystej Przełęczy. Ściana jest prawie pionowa i opada na piargi. Z powodu długich podejść, prawie pionowych ścian i skomplikowanych zejść ściana ta przez długi czas była niezdobyta[3].
Nazwa szczytu pochodzi od sąsiedniej Cubryny, występuje czasami też w formie Czubrynka[2].
-
Cubrynka wśród podpisanych obiektów -
Cubrynka nad Wielkim Hińczowym Stawem.
Taternictwo[edytuj | edytuj kod]
Szczyt wyłącznie dla taterników. Jego graniąpierwsi taternicy przeszli w 1902 roku, ale ścianą dopiero 50 lat później. W latach 60, i 70. XX wieku jego ściany pokryto siatką dróg wspinaczkowych, potem wspinają się tutaj już bardzo rzadko. Władysław Cywiński pisał: Zrobiono co trzeba: lato, zima, i znów cisza, zarastanie pajęczyną.....Prawie wszyscy wielcy zostawili tu swe ślady - i znów spokój[3].
- Pierwsze odnotowane wejście
- Teodor Eichenwald, Ferdynand Rabowski, Jan Bachleda Tajber, Wojciech Tylka Suleja, 6 sierpnia 1902 r.[2]
- Drogi wspinaczkowe
- Z Cubryńskiej Przełączki, północno-wschodnią granią; IV w skali tatrzańskiej, czas przejścia 20 min[3]
- DOLINA HIŃCZOWA
- Prawą częścią ściany; IV, 1 godz. 15 min
- Środkiem południowo-wschodniej ściany wprost na wierzchołek; V+, 3 godz. 30 min
- Ukosem przez południowo-wschodnią ścianę na północno-wschodnią grań; III, 45 min
- Lewą częścią południowo-wschodniej ściany; do grani I, na grani miejsce II
- Z Zadniej Piarżystej Przełęczy, południowo-zachodnią granią; II, 30 min[3]
- DOLINA PIARŻYSTA
- Prawym filarem zachodniej ściany: VI, 3 godz., miejscami kruszyzna, duża ekspozycja
- Depresją zachodniej ściany: VI, 3 godz., miejscami kruszyzna
- Prawą częścią zachodniej ściany; V+, 2 godz.
- Środkiem zachodniej ściany; VI, A0, 4 godz.
- Zachodnią ścianą, droga Kurczaba; VI, A0, 6 godz.
- Direttissima; VI, 4 m A0, 6 godz.
- Północno-zachodnią ścianą; VI, 4 m AI, 4 godz.
- Lewym skrajem północno-zachodniej ściany; V+, A1, 6 godz.[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta, Warszawa, Sport i Turystyka, 1954
- ↑ a b c d e Władysław Cywiński. Grań Baszt. Przewodnik szczegółowy, tom 15. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2009, ISBN 978-83-7104-041-2.