Czerkasi
- Czerkasi – Czerkiesi[1][2], forma archaiczna[3][4], używana jednak również współcześnie[5][6][7]
- Czerkasi – dawne określenie Kozaków[8], używane zwłaszcza w źródłach ruskich i rosyjskich (Czerkasi zaporoscy, Czerkasi dońscy; por. Czerkasy[9], Czerkask)
- czerkasi – synonim petyhorców
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wespazjan Kochowski: Historya panowania Jana Kazimierza. Poznań: Edward Raczyński, księgarnia Walentego Stefańskiego, 1840, s. 117. Cytat: Czerkasi mieszkają na górach, niedaleko morza kaspiskiego, lecz hanowi krymskiemu hołdując, corocznie dają dziewczęta i chłopców w haraczu; mają początki chrześcijaństwa, zmieszani jednak z sektą mahometańską, bo się obrzynają i chrzcą..
- ↑ Józef Zawadzki: Geografiia powszechna: zawieraiąca krótkie opisanie stanu politycznego pięciu części świata, z ostatniemi odmianami, iakie nastąpiły do roku 1812. Wilno: Zawadzki Józef, 1812, s. 219. Cytat: Czerkasi celuią wszystkie inne ludy Kaukazu pięknością i wdziękami: mężczyźni są słuszney urody, dzielnie umieią robić bronią: niewiasty są kształtu przyiemnego, piękney urody, cery białey, włosów brunatnych..
- ↑ Por. Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem, Tom IV Rozdział II (wyd. 1901): Za mołojcami szli dzicy dońscy Kozacy; dalej Czerkasi walczący z bliska nożami, tuż Tuhaj–bej wiódł wyborowych nohajców...
- ↑ Por. też Ksawery Bronikowski: Grammatyka języka polskiego podług nowego układu. Paryż: L. Martinet, 1848, s. 39.
- ↑ David Nicolle: Wojny za wiarę: chrześcijaństwo i dżihad 1000-1500. Warszawa: Bellona, 2008, s. 123.
- ↑ Robert Boryczka: „Ostatnie rzędy” Kaukazu. Chrześcijanin - pismo Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce, 1999. [dostęp 2013-07-16].
- ↑ Grupy etniczne. Israel Wonders. [dostęp 2013-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-03)].
- ↑ Encyklopedia Powszechna Orgelbranda. Warszawa: 1903, s. 784. Cytat: Z początku nim się Zaporoże rozwinęło, język gminu, narodowy, i Zaporożców nazywa Czerkasami..
- ↑ Czerkasy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 802.