Czerwone ćwieki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czerwone ćwieki
Red Nails
Ilustracja
Okładka Weird Tales z lipca 1936 roku, autorstwa Margaret Brundage, nawiązująca do treści opowiadania
Autor

Robert E. Howard

Typ utworu

opowiadanie fantasy

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

USA

Język

angielski

Data wydania

lipiec 1936

poprzednia
Conan bukanier
następna
Conan i bogowie gór

Czerwone ćwieki (Red Nails) – opowiadanie Roberta E. Howarda opublikowane niedługo po jego śmierci, w trzech częściach w okresie od lipca do października 1936 roku w czasopiśmie „Weird Tales”.

Jest ostatnią częścią cyklu opowiadań fantasy tego autora, których bohaterem jest potężny wojownik ery hyboryjskiejConan z Cymerii. Treścią opowiadania jest pobyt Conana i towarzyszącej mu wojowniczki Valerii w pradawnym mieście Xuchotl.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Conan ściga wojowniczkę Valerię, która zwróciła jego uwagę. Gdy ją spotyka, ich konie padają ofiarami smoka, który następnie próbuje dopaść jeźdźców. Conanowi udaje się pokonać potwora, jednak w obawie przed kolejnymi uciekają i trafiają do miasta wyglądającego na opuszczone. Gdy wkraczają do środka okazuje się, że całe miasto składa się z połączonych ze sobą pomieszczeń. Zamieszkują je dwa wrogie plemiona, które niegdyś przybyły tutaj, sprowadzone przez niewolnika poprzednich władców miasta, Tolcemeka. Dzicy pozabijali mieszkańców i zajęli ich miejsce, zaś ich władcami stali się bracia Tecuhltli i Xotalanc. Tolcemek został wygnany, a między braćmi zaczęła się wojna od czasu, kiedy Tecuhltli skradł narzeczoną Xotalancowi. Od tamtej pory członkowie obu plemion toczą wojnę w korytarzach Xuchotl. Conan i Valeria dołączają do jednej ze stron i trafiają przed oblicze jej wodza - Olmeca oraz jego kochanki, Tasceli. W międzyczasie drugie z plemion przypuszcza szturm, jednak dzięki pomocy Conana i Valerii, obrońcy całkowicie niszczą napastników. Po bitwie ranna Valeria zostaje uwięziona przez Tascelę. Okazuje się, że czarownica jest tą, od której zaczął się cały konflikt i zamierza teraz zabić Valerię, aby przejąć jej siły życiowe. Jednocześnie Tescala postanawia pozbyć się Olmeca, który usiłował zgwałcić Valerię. Na miejsce przybywa Conan, jednak zostaje schwytany w pułapkę. Wtedy okazuje się, że Tolcemek, którego wszyscy mieli za zmarłego, powrócił, uzbrojony w zabójczą różdżkę. Tescala uwalnia Conana, aby go pokonał. Conan wykonuje zadanie, a Tescala zostaje zabita przez Valerię. Następnie oboje opuszczają całkowicie martwe już miasto.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Czerwone ćwieki uchodzą za jedno z najlepszych opowiadań Howarda. Valeria to jedyna, obok Bělit z opowiadania Królowa Czarnego Wybrzeża postać kobieca, która jest dla Conana rzeczywistą partnerką i prawdopodobnie najsilniejsza z bohaterek, jakie pojawiły się w opowieściach o Conanie. Nazwa miasta Xuchotl oraz jego historia sugerują związek z Xuthal, które Conan odwiedził w opowiadaniu Pełzający cień.

Czerwone ćwieki to ostatnie opowiadanie o Conanie napisane przez Howarda. Przed jego publikacją planował zerwać współpracę z Weird Tales z powodu nieregularnie wypłacanych należności i zrezygnować z pisania fantasy, gdyż dawało mu to zbyt niskie dochody.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy raz opowiadanie Czerwone ćwieki wydrukowane zostało w trzech kolejnych numerach magazynu Weird Tales, począwszy od lipca 1936 roku. W wersji książkowej po raz pierwszy opowiadanie pojawiło się w zbiorku Sword of Conan w 1952[1].

Adaptacje[edytuj | edytuj kod]

Komiks na podstawie Czerwonych ćwieków ukazał się w 1973 w ramach serii Savage Tales wydawnictwa Marvel Comics. Autorem scenariusza był Barry Windsor-Smith, zaś narysował go John Buscema[2].

Bohaterka o imieniu Valeria występuje w filmie Conan Barbarzyńca z roku 1982, jednak fabularnie jej postać wzorowana była na Bělit.

W 2007 zapowiedziano film animowany pt. Conan: The Red Nails, jednak prawdopodobnie projekt został zarzucony, gdyż od 2007 jego oficjalna strona nie jest aktualizowana[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Robert E. Howard Conan Barbarzyńca, Rea, Warszawa, 2011

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]