Czesław Błaszak

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Błaszak
Ilustracja
Czesław Błaszak, Poznań 2013
Data i miejsce urodzenia

5 maja 1942
Swarzędz

Data i miejsce śmierci

18 października 2021
Poznań

profesor doktor habilitowany nauk biologicznych
Specjalność: akarologia, filogenetyka, zoologia
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Profesura

1989

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Czesław Kazimierz Błaszak (ur. 5 maja 1942 w Swarzędzu, zm. 18 października 2021 w Poznaniu[1]) – polski zoolog, akaralog, emerytowany profesor zwyczajny na Wydziale Biologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent III Liceum im. św. Jana Kantego w Poznaniu. W 1966 ukończył studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Uczeń prof. Jana Rafalskiego. Doktorat uzyskany w 1972 (UAM), dr hab. 1978 (UAM), profesor zwyczajny – 1989. W latach 1991–2012 kierownik Zakładu Morfologii Zwierząt na Wydziale Biologii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

W 2021 pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].

Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]

  • Głównym kierunkiem badawczym są studia systematyczno-geograficzne o zasięgu światowym nad roztoczami (Acari) z rodziny Zerconidae oraz studia systematyczno-ekologiczne nad roztoczami glebowymi z rzędu Gamasida z terenu Europy.
  • Autor ponad 230 prac publikowanych w międzynarodowych czasopismach 10 krajów. W tym ponad 40 prac z zoologami niemieckimi.
  • Opisanie około 100 nowych gatunków dla nauki roztoczy rzędu Gamasida (z rodzin): Zerconidae, Halolaelapidae, Epicriidae, Eviphididae) w tym 18 nowych rodzajów z 24 krajów: USA, Kanada, Hiszpania, Francja, Niemcy, Wlk. Brytania, Włochy, Tunezja, Chorwacja, Turcja, Rosji, Iran, Irak, Afganistan, Gruzja, Mongolia, Korea Płn, Korea Płd., Pakistan, Indie, Nepal, Japonia, Austria, Polska.
  • Opracowanie monograficzne roztoczy rodziny Zerconidae Azji, Mongolii, Korei i Polski.
  • Opracowanie klucza do oznaczania rodzajów roztoczy rodziny Zerconidae Ameryki Północnej.
  • Opracowanie monograficzne europejskich roztoczy z rodziny Halolaelapidae.
  • Opracowanie kluczy do oznaczania roztoczy z rodzin: Veigaidae i Epicriidae występujących na terenie Europy.
  • Pierwsze w literaturze opracowanie fosylnych materiałów roztoczy z rodziny Zerconidae z terenu USA.
  • Cytowania w podręcznikach wielu renomowanych wydawnictw: Harvard Univ. Press; Cambridge Univ. Press; McGraw Hill NY; Wiley-Liss NY, London; Texas Univ. Press; Fisher Verlag (Jena); Academic Press (Elsevier).
  • Współpraca z uniwersytetami niemieckimi, wielokrotne pobyty na uniwersytetach w Heidelbergu, Vechcie, Greifswaldzie i Monachium. Profesor kontraktowy na Uniwersytecie C. Ruprechta w Heidelbergu (Niemcy) w latach 1986–1994.
  • Promotor 11 doktoratów, recenzent 34 prac doktorskich, 15 rozpraw habilitacyjnych i autor 15 recenzji w związku z nadaniami tytułów profesorskich (z kilkunastu placówek naukowych Polski).
  • Promotor doktoratu honorowego Prof. dr hab. Gerda Albertiego (Greifswald).

Pełnione funkcje[edytuj | edytuj kod]

  • Przewodniczący Komitetu Zoologii PAN w latach 1996–2003,
  • Wiceprzewodniczący Komitetu Zoologii PAN w latach 1993–1996 i 2003-2007,
  • Przewodniczący Rady Naukowej Muzeum i Instytutu Zoologii PAN w Warszawie w latach 2002–2014.
  • Prodziekan Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UAM w latach 1981–1984.
  • Przewodniczący Rady Naukowej Parku Narodowego „Ujście Warty” w latach 2001–2004.
  • Członek Rady Naukowej Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN w Krakowie w latach 1989–2006.
  • Członek Komisji Embriologii i Morfologii PAU w Krakowie od 1996.
  • Członek Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego.
  • Członek Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Poznaniu[4].

Ważniejsze nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • Doktorat honorowy Uniwersytetu w Vechcie (RFN) – 2006 r.[5]
  • Honorowy członek Polskiego Towarzystwa Akarologicznego – 2013 r.
  • Nagroda Ministra za osiągnięcia naukowe – 1975 r.
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej – 2008 r.
  • Prof. C. Błaszakowi zostały dedykowane 33 nowe gatunki dla wiedzy (patronimy) opisane z 20 krajów z wszystkich kontynentów, w tym 4 rodzaje: Blaszakia (Tanzania, Gwinea, Kongo), Blaszakiella (USA), Neoblaszakiella (USA), Blaszakzercon (USA).
  • Wydanie monografii w czasopiśmie z listy filadelfijskiej (Annales Zoologici – 2008) – z okazji 65 urodzin C. Błaszaka. Autorzy: z Polski, Niemiec, Austrii, Turcji, Rosji, Serbii, Chin, Wlk. Brytanii. Opisano nowe gatunki (patronimy) z Indii, Rosji, Hiszpanii, Włoch, Tanzanii, Gwinei, Konga, Finlandii, Korei Południowej, Stanów Zjednoczonych, Wlk. Brytanii, Rwandy, Kazachstanu, Australii i Polski. Pierwsze opisy w literaturze światowej nowych gatunków z rodziny Zerconidae, w których uwzględniono zastosowanie barcodingu.

Podręczniki naukowe[edytuj | edytuj kod]

  • Współautorstwo: „Roztocze (Acari). Znaczenie w życiu i gospodarce człowieka”. Wyd. SGGW: 1-267 pp. Autorzy: Boczek J., Błaszak C. 2005 i 2016 (wyd. II zm.) – najlepsza książka akademicka w dziedzinie rolnictwa (Targi ATENY 2005).
  • Redaktor naukowy i współautor 52 rozdziałów w 6-tomowej „Zoologii” wydawanej w PWN. (5 tomów wydanych).
  • Monografia: Przyroda Rezerwatu Słońsk – Das Naturschutzgebiet Słońsk. Pflanzen-Tiere-Hydrologie Wydawnictwo „Acarus” Poznań, 1999 red. R. Ehrnsberger, J. Dabert, C. Błaszak
  • Współredaktor i współautor (z prof. Alicją Buczek – Uniwersytet Medyczny, Lublin) 19 monografii dotyczących znaczenia stawonogów w życiu i gospodarce człowieka:
    • Stawonogi pasożytnicze i alergogenne. Buczek A. Błaszak C. (red.), Wydawnictwo KGM, Lublin 2000, 235 s.
    • Stawonogi. Pasożyty i nosiciele. Buczek A., Błaszak C. (red.), Wydawnictwo KGM, Lublin 2001, 272 s.
    • Stawonogi w medycynie. Buczek A. Błaszak C. (red.), Liber, Lublin 2002, 306 s.
    • Stawonogi i żywiciele. Buczek A., Błaszak C. (red.), Liber, Lublin 2003, 476 s.
    • Stawonogi. Interakcje pasożyt-żywiciel. Buczek A., Błaszak C. (red.), Liber, Lublin 2004, 305 s.
    • Stawonogi. Różnorodność form i oddziaływań. Buczek A., Błaszak C. (red.). Koliber, Lublin 2005, 374 s.
    • Stawonogi. Znaczenie epidemiologiczne. Buczek A. Błaszak C. (red.), Koliber 2006, 345s.
    • Stawonogi. Środowisko, patogeny i żywiciele. Buczek A. Błaszak C. (red.)., Koliber, Lublin 2007, 248 s.
    • Stawonogi. Oddziaływanie na żywiciela. Buczek A., Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2008, 305 s.
    • Stawonogi. Inwazje i ich ograniczanie. Buczek A. Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2009, 257 s.
    • Stawonogi. Ekologiczne i patologiczne aspekty układu pasożyt-żywiciel. Buczek A. Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2010, 295 s.
    • Stawonogi. Pasożyty człowieka i zwierząt. Buczek A., Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2011 265 s.
    • Stawonogi. Znaczenie medyczne i gospodarcze. Buczek A., Błaszak C. (red.), Akapit, Lublin 2012.
    • Stawonogi. Aspekty medyczne i weterynaryjne. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber, Lublin 2013, 371 s.
    • Stawonogi. Zagrożenie zdrowia człowieka i zwierząt. Buczek A., Błaszak C. (red.),Koliber 2014, 421 pp.
    • Stawonogi we współczesnym świecie. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2015, 394 pp
    • Stawonogi. Zależności w układzie żywiciel – ektopasożyt – patogen. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2016, pp. 307
    • Stawonogi w środowisku miejskim i podmiejskim. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2017, pp. 225
    • Stawonogi pasożytnicze, alergogenne i jadowite – znaczenie medyczne i sanitarne. Buczek A., Błaszak C. (red.), Koliber 2018, pp. 210

Współpraca zagraniczna[edytuj | edytuj kod]

  • Ponad 40 miesięcznych pobytów na Uniwersytetach niemieckich w Heidelbergu, Vechcie, Greifswaldzie, Monachium.
  • 3-krotny stypendysta DAAD (Vechta, Heidelberg, Monachium).
  • Profesor kontraktowy na Uniwersytecie C. Ruprechta w Heidelbergu (Niemcy) w latach 1986–1994.
  • Współautor referatów na kongresach w Szwecji, Belgii, Austrii, Niemiec i Francji.
  • Kierownik wyprawy Naukowej do Afganistanu, Pakistanu i Indii (3 miesiące – 1975).
  • Kierownik wyprawy naukowej PAN i UAM do Indii i Nepalu (3 miesiące – 1981).
  • Koordynator projektu polsko-niemieckiego: „Kompleksowe studia nad rezerwatem przyrody Słońsk” w wyniku czego powstał Park Narodowy „Ujście Warty”.
  • 3-miesięczne badania terenowe na terenie Bułgarii (stypendysta BAN).

Dydaktyka[edytuj | edytuj kod]

  • Prowadzenie wykładów z zoologii, zoologii ogólnej, filogenezy, biologii rozmnażania, ewolucji, protozoologii, anatomii porównawczej, akarologii. Egzamin z tych przedmiotów był ustny i bardzo trudny, nieliczne osoby, które zaliczyły go na ocenę bdb profesor częstował elegancko podaną herbatą.
  • Kierowanie 4 stażystami zagranicznymi (roczny staż akarologa z Instytutu Entomologii na Florydzie oraz staże akarologów z Heidelbergu i dwukrotne staże akarologów z Greifswaldu).
  • Prowadzenie kursu akarologii w RFN-ie.

Wypromowani doktorzy[edytuj | edytuj kod]

  • Grażyna Made, 1982. Badania nad zasiedleniem zwałowisk kopalnictwa węglowego przez roztocze rzędu Mesostigmata (Arachnida, Acari).
  • Kaźmierski Andrzej, 1983. Rewizja Rodzaju Paralorryia Baker (Acari, Actinetida; Tydeidae).
  • Jacek Dabert, 1991. Roztocze piór (Astigmata; Analogidea, Freyanoidea, Pterolichoidea) ptaków siewkowatych (Charadrii, Scolopaci) z Polski.
  • Katarzyna Jesionowska, 1993. Studium morfologiczno-systematyczne rodziny Eupodidae (Actinotrichida, Actinedida, Eupodoidea).
  • Tomasz Osiejuk, 1998. Biologia lęgowa gęgawy Anser anser w zmiennych warunkach rezerwatu Słońsk.
  • Lechosław Kuczyński, 1999. Biologia lęgowa kaczki krzyżówki Anas platyrhynchos w rezerwacie Słońsk.
  • Jerzy Michali, 2001. Sukcesja roztoczy z rzędu Gamasida na terenie pożarzyska w Puszczy Nadnoteckiej.
  • Maciej Skorack, 2003. Ekopasożytnicze roztocze z rodziny Syringophilidae ptaków wróblowych (Passeriformes) Polski: taksonomiczne i ekologiczne aspekty układu pasożyt-żywiciel.
  • Bożena Sikora, 2006. Roztocze z rodzaju Laelaps C.L. Koch, 1836 (Acari, Gamasida: Laelapidae) Europy.
  • Agnieszka Szubert-Kruszyńska, 2012. Intensywność infestacji nocka dużego Myotis myotis (Mammalia: Chiroptera) przez pasożytnicze roztocze z rodziny Spinturnicidae (Acari: Gamasida) w zależności od kondycji i schronienia żywiciela.
  • Franciszek Kornobis, 2013. Nicienie z podrodziny Longidorinae (Nematoda: Dorylaimida) w Polsce.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Zofii[1]. Żonaty (żona Janina – mgr biologii), syn Maciej (dr hab. prof. UAM), córka Marta (mgr psychologii), 8 wnucząt.

Hobby: bardzo dobra znajomość herbat, muzyka renesansowa i barokowa, sprzęt audiofilski, fotografia i sprzęt fotograficzny, podróże[6].

Ważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Błaszak, C. 1968. Badania nad interseksami u kosarzy (Opiliones). Pol. Pismo Ent. 38: 9-27.
  • Błaszak, C. 1974. Zerconidae (Acari, Mesostigmata) Polski. Monogr. Fauny Pol. 3: 315 pp.
  • Błaszak, C. 1976. Xenozercon glaber gen. nov., sp. nov. (Acari, Zerconidae) from North Korea. Bull. Acad. Pol. Sci. 24(1): 33-36.
  • Błaszak, C. 1976. A revision of the family Zerconidae (Acari, Mesostigamata). Systematic studies on family Zerconidae I. Acarologia,17(4): 553-569.
  • Błaszak, C. 1976. Contribution to the knowledge of Zerconidae fauna from (Acari, Mesostigmata). Folia Ent. Hungarica, 28(2): 263-268.
  • Błaszak, C. 1976. Systematic studies on family Zerconidae II. North Korean Zerconidae (Acari, Mesostigmata). Acta Zool. Cracov., 21(16): 527-552.
  • Błaszak, C. 1978. Mongolian Zerconidae (Acari, Mesostigmata). Acta Zool. Acad. Sci. Hung. 24(3-4): 301-320.
  • Błaszak. C. 1979. Systematic studies on the family Zerconidae IV. Asian Zerconidae (Acari, Mesostigmata). Acta Zool. Cracov. 24(1): 3-112.
  • Błaszak. C. 1979. Tunisian Zerconidae (Acari, Gamasida: Zerconidae). Folia Ent. Hung. 32(2): 13-26.
  • Błaszak, C. 1980. Two new species of mites (Acari, Gamasida, Zerconidae) from the United States of America. Bull. Acad. Pol. Sci. 27(7): 541-549.
  • Błaszak, C. 1981. Two new genera of mites (Acari, Gamasida: Zerconidae) from the United States of America. Bull. Acad. Pol. Sci. 28(10-11): 637-645.
  • Błaszak, C. 1981. Three new genera of Zerconid mites (Acari, Gamasida: Zerconidae) from the United States of America. Can. J. Zool. 59: 2038-2047.
  • Błaszak, C. 1982. New species of genera Echinozercon Błaszak and Skeironozercon Halaskova (Acari, Mesostigmata: Zerconidae) from the United States of America. Bull. Acad. Pol. Sci. 30(1-2): 61-68.
  • Błaszak, C. 1984. Three new genera of Zerconid mites (Acari, Mesostigmata: Zerconidae) from the United States of America with a key to the American genera. Bull. ent. Pol. 53: 587-601.
  • Błaszak, C. 1985. Two new species of mites (Acari, Mesostigmata: Zerconidae) from the Yorkshire wolds, England. The Naturalist, 110: 65-70.
  • Błaszak, C., Alberti, G. 1985 Podocinidae Berlese, 1913 – eine neue Milbenfamilie (Acari, Mesostigmata: Gamasina) für Bundesrepublik Deutschland. Zool. Anz., Jena, 215(3-4): 168-176.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R., Schuster, R. 1988. Beiträge zur Kenntnis der Morphologie von Macrocheles superbus Hull, 1918 (Acarina, Gamasina). Osnabrücker naturwiss. Mitt. 14: 51-84.
  • Błaszak, C., Alberti G. 1989. Eine neue Epicrius Art aus Österreich (Acarina-Gamasida: Epicriidae) mit einem Schlüssel zur Bestimmung europäischer Arten.- Verh. Zool. Bot. Ges., Österreich, Wien,126: 67-75.
  • Błaszak, C.,Ehrnsberger, R., Schuster, R. 1989. Beiträge zur Kenntnis der Verbreitung und Umweltsprüche der küstenbewohnden Milbe Macrocheles superbus Hull, 1918 (Acarina:Gamasina). Osnabrücker naturwiss. Mitt. 15: 177-186.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R., Schuster, R. 1990. Beiträge zur Kenntnis der Lebensweise der Litoralmilbe Macrocheles superbus Hull, 1918 (Acarina: Gamasina). Osnabrücker naturwiss. Mitt. 16: 51-62.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1993. Beiträge zur Kenntnis von Halolaelaps (Saprogamasellus) Götz, 1952 (Acari, Gamasida, Halolaelapidae). Genus 4(3): 143-267.
  • Błaszak, C., Cokendolpher, J.C., Polyak, V.J. 1995. Paleozercon cavernicolus, n. gen., n. sp., fossil mite from a cave in the southwestern U.S.A. (Acari, Gamasida: Zerconidae), with a key to nearctic genera of Zerconidae. Internat. J. Acarol. 21(4): 253-259.
  • Alberti, G. Błaszak, C. 1995. Further observations on spermatozoa in Gamasid Mites. In: Acari. Physiological and Ecological Aspects of Acari-Host Relationships.(Kropczynska D., Boczek J., and Tomczyk A. eds.), Warszawa: Dabor. 1: 15-22.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1995. Beiträge zur Kenntnis von Halolaelaps (Halogamasellus subgen.nov.) (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabr. Nat. Mit. 20/21: 25-94.
  • Błaszak C., Ehrnsberger, R. 1997. Halolaelaps rafaljanus sp. nov. (Acari, Gamasida, Halolaelapidae) eine neue Art. von der. Nordseeküste Deutschlands. Genus 8(1): 3-7.
  • Błaszak C., Kaczmarek S., Joou Ho Lee. 1997. Metazercon rafalskii sp. nov. (Acari, Gamasida, Zerconidae) a new species of Mite from South Korea. Genus 8(1): 9-14.
  • Skorupski, M., Błaszak, C. 1997. Rafaphis microsternalis gen. nov., sp. nov. A new genus of mite of the family Eviphididae (Acari, Gamasida) from Poland. Genus 8(1): 135-143.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1998. Beiträge zur Kenntnis von Halolaelaps (Halolaelaps s. str.), (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabr. Nat. Mit. 24: 1-23.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1998. Eine neue Untergattung Haloseius subgen. nov. in der Gattung Halolaelaps Berlese & Trouessart, 1889 (Acari, Gamasida: Halolaelapidae). Genus 9(3): 421-429.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R.,1998. Halolaelaps (Saprogamasellus) giganteus sp. nov. (Acari, Gamasida: Halolaaelapidae), eine neue Art von der Ostseeküste Deutschlands. In: Ebermann, E. (Ed.): Arthropod Biology: Contributions to Morphology, Ecology and Systematics. – Biostematics and Ecology Series 14: 79-92.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 1999. A new species of the genus Halolaelaps Berlese & Trouessart (Acari, Gamasida, Halolaelapidae) from the spanish mediterraean coast. Graellsia 55: 3-7.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2000. Saprolaelaps reticulatus nov. sp., eine neue Milbenart der Gattung Saprolaelaps Leitner, 1946 (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabrück Naturwissensch. Mitt., 26: 135-138
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2000. Eine neue Raubmilben Saprolaelaps claudiae sp. nov., aus der Gattung Saprolaelaps Leitner, 1946 (Acari, Gamasida, Halolaelapidae). Genus, 11(4): 613-618.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2001. Beschreibung des Typusmaterials von Veigaia paradoxa Willmann, 1951 (Acari, Gamasida: Veigaiaidae). Osnabr. Nat. Mitt. 27: 89-97.
  • Staręga, W., Błaszak, C., Rafalski, J. 2002. Arachnida – pajęczaki. (Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce, red. Z. Głowaciński), Instytut Ochrony Przyrody PAN Kraków: 133-140.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R. 2002. Beiträge zur Kenntnis von Saprolaelaps Leitner, Europa (Acari: Gamasida: Halolaelapidae). Osnabr. Nat. Mitt.28: 159-197.
  • Błaszak, C., Skoracki, M. 2003. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München. Teil 4. Gattung: Saprolaelaps Leitner, 1946 (Acari: Gamasida; Halolaelapidae) Spixiana, München 26(3): 217-220
  • Błaszak, C., Michalik, J. 2004. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München Teil 5. Gattung: Halolaelaps Berlese & Trouessart, 1889 (Acari: Gamasida; Halolaelapidae), Spixiana, München, 27(1): 1-13
  • Błaszak, C., Skorupski, M., Ehrnsberger, R. 2004. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München.Teil 6. Familie Veigaiaidae (Acari, Gamasida). Spixiana, München, 27(2): 165-178.
  • Michalik, J., Błaszak, C. 2004. Die Entwicklung der Gamasina–Synusien auf einer Brandfläche im Notecka-Wald in Polen. Abh. Ber. Naturkundesmus. Görlitz, Band 76: 33-42.
  • Błaszak, C., Ehrnsberger, R., Skorupski M. 2006. European mites of the genus Veigaia Oudemans, 1905 (Acari, Gamasida: Veigaiaidae), Abh. Ber. Naturkundesmus. Görlitz, 78(1): 3-10
  • Błaszak, C., Łaniecka, I. 2007. Zercon rafaljanus sp. nov. a New zerconid mite (Acari, Gamasida: Zerconidae) from the United States of America. Zootaxa 1464: 65-68.
  • Blaszak, C., Olszanowski, Z., Szywilewska, A., 2007. Die Milben in der Zoologischen Staatssammlung München. Teil 8. Familie Zerconidae (Acari, Gamasida) SPIXIANA, München,30 1: 103–116.
  • Alberti, G., Di Palma, A., Krantz, G.W., Błaszak C., 2009. First ultrastructural observations on a putative sperm access system in veigaiid females (Veigaiidae, Gamasida). In: Sabelis, M.W., Bruin, J. (Eds), Trends in Acarology – Springer, Dordrecht, pp. 59-64.
  • Di Palma, A., Alberti, G., Błaszak, C., Krantz, G.W. 2012. Morphological and functional adaptations of the female reproductive system in Veigaiidae (Acari: Gamasida) and implications regarding the systematic position of the family. Zoologischer Anzeiger 251, 49–70.
  • Błaszak, C., Krantz, G.W., Alberti, G., Di Palma, A. 2013. A new species of the family Veigaiidae (Acari: Gamasida) from the USA, Annales Zool. 63(1): 7-13.
  • Sikora, B., Błaszak, C. 2013. A new genus of soil Mites of the family Zerconidae (Acari: Mesostigmata) from the United States of America. Annales Zoologici 63(4): 525-528.

Taksony nazwane na cześć Czesława Błaszaka[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Czesław Błaszak. rejestry-notarialne.pl.
  2. ↑ Prof. Błaszak – życiorys amu.edu.pl. [dostęp 2013-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-01)].
  3. ↑ M.P. z 2022 r. poz. 151.
  4. ↑ Petycja AKO w obronie zwolnionych historyków z IPN. debata.olsztyn.pl, 5 września 2014. [dostęp 2019-02-24].
  5. ↑ Doktoraty honoris causa uzyskane przez pracownikó UAM [online] [dostęp 2019-03-29].
  6. ↑ O tytkach, pampersach i nie tylko, czyli... Herbatka z profesorem Błaszakiem – www.tygodniksiedlecki.com.
  7. ↑ Iwan D. (red.) Annales Zoologici 2008. 58(2).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Czesław_Błaszak&oldid=72650490”