Angina Prinzmetala
| angina Prinzmetali | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 |
I20.1 |
|---|---|
Angina Prinzmetala, dławica Prinzmetala, dusznica Prinzmetala, dławica naczynioskurczowa, dławica odmienna (łac. angina vasospastica, angina Prinzmetali) – rzadka odmiana choroby niedokrwiennej serca, opisana po raz pierwszy w roku 1959 przez Myrona Prinzmetala i współpracowników[1], wywołana miejscowym skurczem pojedynczej tętnicy wieńcowej. W wytycznych ETK, ACC i AHA zaliczana jest do przewlekłych zespołów wieńcowych.
Patogeneza[edytuj | edytuj kod]
W anginie Prinzmetala dochodzi do lokalnego spazmu (skurczu) naczyniowego dużej tętnicy wieńcowej, wywołanego przez napływ jonów wapnia do miocytów gładkich.
Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]
Charakterystyczne cechy anginy Prinzmetala to:
- uniesienie odcinka ST w elektrokardiogramie (obraz taki jak w zawale serca, w typowej chorobie niedokrwiennej występuje obniżenie tego odcinka)
- brak wzrostu aktywności enzymów (troponiny I lub T, CK-MB, AST) – wzrost jest charakterystyczny dla zawału
- pacjenci ze stwierdzoną anginą Prinzmetala są zwykle o 10 do 20 lat młodsi od pacjentów z typową postacią choroby niedokrwiennej
- u chorych nie występują najczęściej typowe czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej (cukrzyca, hiperlipidemie, nadciśnienie tętnicze, otyłość), częste natomiast jest palenie papierosów
- pacjenci z tą postacią choroby zwykle dobrze tolerują wysiłek, dolegliwości (typowe dla choroby niedokrwiennej serca, niekiedy z tachyarytmiami i omdleniami) pojawiają się najczęściej we wczesnych godzinach rannych, budząc pacjenta
- charakterystyczne dla tej choroby są okresy zaostrzeń na przemian z okresami remisji
- angina Prinzmetala często współistnieje z migreną, zespołem Raynauda lub astmą aspirynową
- może być także wywołana spożyciem alkoholu, zaburzeniami emocjonalnymi, przyjmowaniem 5-fluorouracylu lub cyklofosfamidu.
Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]
U około połowy chorych stwierdza się, metodami kardiologii inwazyjnej, zwężenie bliższego odcinka zajętej tętnicy wieńcowej. W diagnostyce choroby znajduje zastosowanie próba z ergonowiną.
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Angina Prinzmetala wymaga leczenia dużymi dawkami nitratów i antagonistami wapnia (werapamilem, diltiazemem) – charakteryzuje się wówczas dobrym rokowaniem (5-letnie przeżycie powyżej 90%).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 149–150. ISBN 83-7430-031-0.
- Barbara Dąbrowska, Andrzej Dąbrowski: Podręcznik elektrokardiografii. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1993, s. 219–220. ISBN 83-200-1648-7.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Artykuł z eMedicine (ang.)
- Prinzmetal's angina w bazie Who Named It (ang.)
