Dłubanka
Dłubanka – najstarsza forma łodzi, zrobiona z wyżłobionego pnia drzewa[1]. Prawdopodobnie zostały one wynalezione w ósmym tysiącleciu przed naszą erą, ale niektóre plemiona zamieszkujące lasy tropikalne (np. dorzecze Amazonki) do dziś ich używają.
Łodzi tego typu użyli Słowianie podczas nieudanej próby zdobycia Konstantynopola w 626. Flota ich dłubanek została rozproszona i zniszczona przez bizantyńskie okręty wojenne.
Podczas badań etnograficznych w Hannie nad Bugiem oceniono, że wykonanie dłubanki (przy użyciu współczesnych narzędzi ręcznych) zajmuje dwóm osobom około 7–10 dni[2].
Najdłuższa znana łódź dłubanka w Europie jest eksponowana w podziemiach zamku w Baranowie Sandomierskim[3][4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ dłubanka, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-11-27].
- ↑ Marek Krapiec, Waldemar Ossowski, Ossowski W., Krąpiec M. 2003: Wczesnośredniowieczna łódź jednopienna z jeziora Strupino, Pomorania Antiqua, t. XIX, s. 117–130. [online] [dostęp 2017-03-15].
- ↑ Zamek w Baranowie Sandomierskim - atrakcje turystyczne [online], Podkarpackie - przestrzeń otwarta [dostęp 2023-06-29] (pol.).
- ↑ Wojciech Malicki, Tajemnice Małego Wawelu - wydanie II, s. 73.