Daimler Armoured Car

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Daimler Armoured Car
Ilustracja
Daimler Armoured Car Mk I
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Daimler Motor Company

Typ pojazdu

samochód pancerny

Trakcja

kołowa

Załoga

3

Historia
Prototypy

1939

Produkcja

1941 - 1945

Wycofanie

lata 60. XX w.

Egzemplarze

2694

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy, rzędowy, 6-cylindrowy Daimler 27 o mocy 95 KM (71 kW)

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

165 l

Pancerz

spawany z płyt walcowanych o grubości: od 5 do 16 mm (osłona jarzma armaty - 40 mm)[1].

Długość

4,09 m (całkowita)
3,96 m (kadłuba)

Szerokość

2,44 m

Wysokość

2,23 m

Prześwit

0,40 m

Masa

7 100 - 7 500 kg (bojowa)

Moc jedn.

12,6 - 13,4 KM/t

Osiągi
Prędkość

80 km/h (droga)

Zasięg pojazdu

400 km

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

0,50 m

Rowy (szer.)

1,06 m

Ściany (wys.)

0,35 m

Kąt podjazdu

24°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 QF Ordnance 2 pdr kal. 40 mm (zapas amunicji - 52 pociski)
1 karabin maszynowy Besa kal. 7,92 mm (sprzężony z armatą) (zapas amunicji - 2700 pocisków)
1 przeciwlotniczy karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm (zapas amunicji - 50 nabojów)
pistolet maszynowy Thompson kal. 11,43 mm (zapas amunicji - 300 nabojów)
Wyposażenie
1 wyrzutnia granatów dymnych No 3 Mk I kal. 50,8 mm (zapas amunicji - 9 granatów dymnych)
Użytkownicy
Wielka Brytania, Kanada, Australia, Polska

Daimler Armoured Carbrytyjski samochód pancerny z okresu II wojny światowej, użytkowany przez wojska państw Wspólnoty Brytyjskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lat trzydziestych w zakładach Daimler Motor Company rozpoczęto pracę nad większą wersja produkowanego od 1938 roku rozpoznawczego samochodu pancernego Dingo, który miał być samochodem wsparcia. Nowy samochód pancerny miał większe rozmiary oraz zamontowaną zmodyfikowaną wieżę z lekkiego czołgu Tetrarch.

Tak opracowany pod koniec 1939 prototyp otrzymał oznaczenie Daimler Armoured Car. Prace nad nim trwały do kwietnia 1941 roku, gdyż były problemy z jego napędem. Już 13 sierpnia 1940 roku wojsko zamówiło pierwsze 500 sztuk, lecz z powodu ograniczonych mocy produkcyjnych zakładów dostarczono je dopiero w lipcu 1941 roku[2]. Łącznie wyprodukowano 2694 sztuki w dwóch podstawowych wersjach Mk I i Mk II[a]. Pozostałe odmiany powstały w oddziałach lub w warsztatach polowych[3].

Produkowano go w wersjach:

  • Mk I – wersja podstawowa wyposażona w zmodyfikowaną wieżę z czołgu Tetrarch,
  • Mk II – wersja ze zmodyfikowaną osłoną pancerną jarzma armaty i lukiem ratunkowym dla kierowcy, wprowadzony do produkcji w 1942 (wyprodukowano 794)[2],
  • CS – wersja wyposażona w haubicę kal. 76,2 mm, zbudowano pojedyncze wozy,
  • Command – wóz dowodzenia pułku, pojazd pozbawiony wieży.

Służba[edytuj | edytuj kod]

Daimler Armoured Car Mk II

Pierwsze testy samochodów prowadzono w połowie 1941 roku w Afryce Północnej[4]. Samochód pancerny Daimler Armoured Car po rozpoczęciu produkcji seryjnej jako pierwszy otrzymał na początku 1942 roku brytyjski 11 Pułk Huzarów, a następnie kolejne jednostki stacjonujące w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie[4]. Otrzymały go także jednostki państw należących do Wspólnoty Brytyjskiej, które tam stacjonowały.

Samochód pancerny Daimler miał podobne uzbrojenie i parametry do znacznie cięższego samochodu Staghound z amerykańskich dostaw. Uważany był za najlepszy brytyjski samochód pancerny okresu wojny[5]. Brytyjskie jednostki używały głównie Daimlerów, jednakże kanadyjskie preferowały Staghoundy, które były bardziej sprawne pod względem mechanicznym (codzienna obsługa samochodu pancernego Daimler zajmowała od 1 do 3 godzin)[6].

Użyto go bojowo jako wóz eskortowy i wsparcia w trakcie działań w Afryce Północnej. Kilka tych samochodów użyto w działaniach na Dalekim Wschodzie.

Użytkowano go w brytyjskich jednostkach wojskowych do lat sześćdziesiątych, w końcowym okresie w jednostkach obrony terytorialnej.

Służba w Polskich Siłach Zbrojnych[edytuj | edytuj kod]

Jedyną jednostką Polskich Sił Zbrojnych wyposażoną w te wozy był 1 Pułk Rozpoznawczy będący jeszcze przed reorganizacją 1 Dywizji Pancernej jej oddziałem rozpoznawczym. Samochody były użytkowane w latach 1942-43. Pierwszy egzemplarz pojazdu, który miał posłużyć do zapoznania się z nowym sprzętem otrzymali Polacy w połowie czerwca 1942. Kolejne dostawy nastąpiły w sierpniu 1942, w efekcie czego Daimlery stanowiły połowę sprzętu szkolno-bojowego pułku. 18 października 1943 pułk posiadał maksymalną liczbę wozów – 30 sztuk. Od dnia 1 listopada 1943 w związku ze zmianami organizacyjnymi i rozformowaniem pułku Daimlery zaczęto przekazywać Anglikom[1].

Daimler Armoured Car Mark II w Bovington Tank Museum

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Lalak 2014 ↓, s. 55 podaje omyłko 2649 sztuk, lecz liczby cząstkowe sumują się do 2694, a numery seryjne podwozi były od AC1 do AC2694.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Magnuski 1998 ↓, s. 201.
  2. a b Lalak 2014 ↓, s. 54-55.
  3. Magnuski 1998 ↓, s. 200.
  4. a b Lalak 2014 ↓, s. 56.
  5. Lalak 2014 ↓, s. 53.
  6. Zaloga 2009 ↓, s. 29.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Chris Bishop: The encyclopedia Weapons of World War II. Londyn: Barnes & Noble Books, 1998, s. 89-90. ISBN 0-7607-1022-8.
  • Zbigniew Lalak. Samochód pancerny Daimler. „Poligon”. Nr 5(46)/2014, s. 53-63, wrzesień – październik 2014. Magnum-X. 
  • Janusz Magnuski: Wozy bojowe Polskich Sił Zbrojnych 1940-1946. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1998, s. 199-201. ISBN 83-86776-39-0.
  • Steven Zaloga: Staghound Armored Car 1942-62, New Vanguard nr 159. Oxford: Osprey Publishing, 2009. ISBN 1-84603-392-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]