Dariusz Oko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dariusz Oko
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1960
Oświęcim

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Archidiecezja krakowska

Prezbiterat

14 maja 1985

Dariusz Oko (ur. 3 czerwca 1960[1] w Oświęcimiu) – polski ksiądz katolicki, teolog, filozof, doktor habilitowany nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Papieskiego w Krakowie i publicysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Święcenia kapłańskie przyjął 14 maja 1985[1]. W 1991 obronił pracę doktorską z filozofii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Od 1992 pracownik naukowy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i rezydent Parafii Świętej Jadwigi[2] w Krakowie. W 1996 obronił na PAT pracę doktorską z teologii, a w 2011 habilitację z filozofii. Uczestniczy w dwóch wewnątrzuczelnianych projektach badawczych prowadzonych przez Katedrę Filozofii Poznania Wydziału Filozoficznego UPJPII: Teoriopoznawcze podstawy metafizyki oraz filozofii gender oraz Między sceptycyzmem i agnostycyzmem a nihilizmem. Teoriopoznawcze uwarunkowania nihilizmu[3]. Pełni posługę jako duszpasterz lekarzy Archidiecezji krakowskiej[4].

Oko szerzej rozpoznawalny stał się po szeregu krytycznych wypowiedzi medialnych dotyczących homoseksualistów, ideologii gender i lewicy[5].

Wyrokiem sądu obwodowego w Kolonii (Niemcy) został skazany za podżeganie do nienawiści na karę grzywny w wysokości 4800 euro lub 120 dni aresztu[6][7]. Niemieckie organy ścigania otrzymały zawiadomienie, iż artykuł księdza Oko, jest aktem mowy nienawiści wobec osób homoseksualnych[8][9]. Zdaniem sądu, Oko dopuścił się w swojej publikacji, którą zamieścił w czasopiśmie „Theologisches”, podżegania do nienawiści na tle orientacji seksualnej. Artykuł opisywał zjawisko wewnątrzkościelnej, zorganizowanej grupy przestępczej. Obronę księdza i akcje poparcia dla niego zorganizowała Fundacja Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris[10]. Jej zdaniem, grupa, którą opisywał Oko, realizowała praktyki homoseksualne[11].

Obaj skazani wnieśli odwołanie. Niemiecki sąd podtrzymał zarzut podżegania do nienawiści, jednak z uwagi na to, że obaj oskarżeni duchowni nie byli wcześniej karani oraz przeprosili za użyte sformułowania, opowiedział się za zawieszeniem postępowania. Dodatkowo Dariuszowi Oko wymierzono karę w wysokości 3000 euro, a redaktorowi Stoehrowi 4000 euro. Pieniądze mają zostać przekazane na rzecz organizacji pomocowej wspierającej ofiary przestępstw i ich rodziny[12].

Od czerwca 2022 na antenie Telewizji Republika w sobotnie wieczory nadawane są jego autorskie felietony, które w dużej mierze oparte są na rozważaniu ewangelii z nadchodzącej liturgii niedzielnej, przypadającej w danym tygodniu w kościele katolickim[13].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • The transcendental Way to God according to Bernard Lonergan (Frankfurt nad Menem 1991)
  • Łaska i wolność. Łaska w Biblii, nauczaniu Kościoła i teologii współczesnej (Kraków 1997)
  • Przełom, wyzwanie i szansa (Kraków 1998)
  • W poszukiwaniu pewności. Próba transcendentalnego ugruntowania metafizyki w filozofiach Emericha Coretha i Bernarda Lonergana (Kraków 2010)[14]
  • Dyktatura gender, Wydawnictwo Biały Kruk, 2014[15]
  • Wygaszanie Polski, Wydawnictwo Biały Kruk, 2015[16]
  • Lawendowa mafia, Wydawnictwo AA, 2020[17]
  • Tyrania postępu (współautor), Wydawnictwo Biały Kruk, 2023[18].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • Nagroda im. ks. Piotra Skargi przyznana przez XI Kongres Konserwatywny (2014)[19]
  • Nagroda „Animus et Semper Fidelis za rok 2019” przyznana przez Polskie Stowarzyszenie Morskie-Gospodarcze im. Eugeniusza Kwiatkowskiego (2020)[20]
  • Nagroda im. św. Grzegorza I Wielkiego miesięcznika „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo” za rok 2021[21]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Duchowieństwo diecezjalne oraz członkowie męskich instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego 2005, wyd. Apostolicum, Ząbki 2006
  2. Ksiądz dr hab. Dariusz Oko. diecezja.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  3. Ks. dr hab. Dariusz Oko. beta.upjp2.edu.pl. [dostęp 2013-12-31].
  4. Duszpasterstwa, Archidiecezja Krakowska [dostęp 2014-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-28].
  5. Krzysztof Burnetko. Co się stało księdzu Oko. Homoobsesje księdza Oko. „Polityka”, 30 lipca 2013. ISSN 0032-3500. 
  6. Ks. Dariusz Oko skazany przez niemiecki sąd. rp.pl, 2021-07-26. [dostęp 2022-01-31].
  7. Volksverhetzung: Amtsgericht Köln erlässt Strafbefehle gegen Priester. kirche-und-leben.de, 2021-07-28. [dostęp 2022-01-31]. (niem.).
  8. Polski duchowny skazany przez niemiecki sąd. Ks. Oko usłyszał wyrok za "podżeganie do nienawiści". natemat.pl, 2021-07-27. [dostęp 2022-02-04].
  9. Ks. Dariusz Oko został skazany przez niemiecki sąd za podżeganie do nienawiści. Interweniuje Ordo Iuris. wiadomosci.gazeta.pl, 2021-07-26. [dostęp 2022-02-02].
  10. Ordo Iuris broni ks. prof. Dariusza Oko skazanego w Niemczech za publikację artykułu naukowego. ordoiuris.pl, 2021-07-26. [dostęp 2022-01-31].
  11. Ksiądz Oko skazany w Niemczech. Interweniuje Ordo Iuris, wiadomosci.wp.pl [dostęp 2021-07-26].
  12. Ksiądz Oko zapłaci karę. Wyrok niemieckiego sądu, wydarzenia.interia.pl [dostęp 2022-05-23] (pol.).
  13. Ksiądz Dariusz Oko z programem w Telewizji Republika, www.wirtualnemedia.pl, 28 maja 2022 [dostęp 2023-10-14] (pol.).
  14. ks. dr Dariusz Oko. alpha.bn.org.pl.
  15. Dyktatura gender, www.bialykruk.pl [dostęp 2016-03-22].
  16. Wygaszanie Polski, www.bialykruk.pl [dostęp 2016-03-22].
  17. Były bydgoski biskup pozwał księdza za książkę, portalkujawski.pl [dostęp 2023-07-13] (pol.).
  18. „Tyrania postępu” - ostrzeżenie dla współczesnej cywilizacji, wpolityce.pl [dostęp 2023-07-13] (pol.).
  19. XI Kongres Konserwatywny: ks. Oko otrzymał Nagrodę im. ks. Piotra Skargi. pch24.pl, 2014-10-17. [dostęp 2022-01-31].
  20. Nagroda "Animus et Semper Fidelis" dla ks. dr hab. Dariusza Oko, prof UPJPII. wf.upjp2.edu.pl, 2020-02-29. [dostęp 2022-01-31].
  21. Ksiądz Profesor Dariusz Oko laureatem Nagrody im. Grzegorza I Wielkiego. niezalezna.pl, 2022-01-31. [dostęp 2022-01-31].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]