Davey Boy Smith

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Davey Boy Smith
Ilustracja
Imię i nazwisko

David Smith

Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1962
Golborne

Data i miejsce śmierci

18 maja 2002
Invermere

Przyczyna śmierci

zawał serca

Współmałżonek

Diana Hart (1984-2000)

Dzieci

2

Rodzina

Billington / Hart

Kariera wrestlera
Pseudonimy
ringowe

The British Bulldog
Davey Boy Smith

Wzrost

180 cm

Masa ciała

118 kg

Zapowiadany z

Leeds
Manchester

Trenerzy

Ted Betley
Stu Hart

Debiut

1978

David Smith (ur. 27 listopada 1962 w Golborne, zm. 18 maja 2002 w Invermere) – brytyjski wrestler bardziej znany spod pseudonimów ringowych jako Davey Boy Smith i The British Bulldog.

Wielokrotny zdobywca tytułów mistrzowskich w federacji World Wrestling Federation (obecnie WWE). Pierwszy w historii i najdłużej panujący WWF European Champion (206 dni panowania)[1]. Członek galerii sław WWE Hall of Fame (2020).

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata i początki kariery wrestlera (1978 – 1989)[edytuj | edytuj kod]

Uordził się w angielskim Golborne w hrabstwie Lancashire. Jego kuzynem był Thomas Billington bardziej znany jako Dynamite Kid, z którym współtworzył tag team w wrestlingu. W 1978 w wieku 15 lat wziął udział w programie sportowym World of Sport emitowanym w sieci telewizyjnej ITV, gdzie występował w walkach wrestlingowych pod pseudonimem Young David w tag teamie z Dynamite Kidem[2]. Później został zauważony przez Bruce’a Harta, który zaproponował mu treningi na terenie Kanady u boku Stu Harta. Następnie stał się głównym zapaśnikiem w promocji Stampede Wrestling. W 1983 zaczął występować na terenie Japonii w New Japan Pro-Wrestling. Niedługo potem Smith i Billington ponownie zaczęli występować w tag teamie pod nazwą The British Bulldogs[3].

W połowie lat 80. Smith i Billington jako The British Bulldogs trafili wraz z Bretem Hartem i Jimem Neidhartem do World Wrestling Federation (WWF). The British Bulldogs zaczęli prowadzić długi feud z The Hart Foundation (Bret Hart i Jim Neidhart) – rywalizacja ta został okrzyknięta jednym z najlepszych storyline’ów w historii wrestlingu[4]. Na WrestleManii 2 The British Bulldogs pokonali The Dream Team złożony z Grega Valentine’a i Brutusa Beefcake’a o tytuły WWF Tag Team Championship[5]. W 1988 zarówno Smith jak i Billington opuścili WWF wracając do Stampede Wrestling i japońskiej All Japan Pro Wrestling (AJPW). W lipcu 1989 Smith uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu podróżując z Chrisem Benoit, Rossem Hartem i Jasonem the Terrible. Smith podróżował bez zapiętych pasów bezpieczeństwa na przednim siedzeniu co spowodowało, że wyleciał przez przednią szybę samochodu na chodnik – założono mu 135 szwów na głowie[6].

Powroty do WWE oraz federacje niezależne (1990 – 1997)[edytuj | edytuj kod]

W 1990 powrócił do federacji WWF i przyjął gimmick The British Bulldog (ang. brytyjski buldog). Przez kolejne dwa lata występował jako mid-carder na kolejnych wydarzeniach produkowanych przez WWF – pomimo tego stał się wielką gwiazdą zawodowych zapasów na terenie Wielkiej Brytanii. Uczestniczył również w tourach WWF po Europie w pierwszej połowie lat 90. na terenie Wielkiej Brytanii i Niemiec[7]. W 1992 WWF wykorzystało popularność Bulldoga w Wielkiej Brytanii i zorganizowało galę SummerSlam (1992) na stadionie Wembley. Walką wieczoru tego SummerSlam było starcie The British Bulldoga z Bretem Hartem o WWF Intercontinental Championship. Bulldog został wprowadzony do ringu przez zawodowego pięściarza – Lennoxa Lewisa[8]. Bulldog zwyciężył Harta zdobywając tytuł interkontynentalny przed ponad 80-tysięczną publicznością – wydarzenie to uznawane jest przez wrestlingowych ekspertów za najważniejsze osiągnięcie w karierze wrestlerskiej Smitha[9]. Pod koniec października 1992 stracił tytuł na rzecz Shawna Michaelsa, a niedługo potem odszedł z federacji WWF.

Kolejno występował w innych promocjach Eastern Championship Wrestling (1992–1993) i All Japan Pro Wrestling (1993). W 1993 na chwilę związał się z World Championship Wrestling (WCW), gdzie występował w sojuszu ze Stingiem oraz prowadził rywalizację z Vaderem. W 1994 powrócił do Wielkiej Brytanii gdzie zaliczał występy dla promocji All Star Wrestling[10].

W 1994 powrócił do WWF na gali SummerSlam (1994) dołączając do Breta Harta przeciwko Owenowi Hartowi i Jimowi Neidhartowi. Na gali Royal Rumble (1995) wystąpił w Royal Rumble matchu gdzie doszedł do finału z Shawnem Michaelsem. Bulldog wyrzucił Michaelsa za górną linę i rozpoczął świętowanie zwycięstwa, jednak Michaels dotknął podłoża tylko jedną stopą, co pozwoliło mu na kontynuowanie walki – Michaels zaatakował Bulldoga od tyłu i wyeliminował go jako ostatniego przeciwka wygrywając Royal Rumble match w 1995[11]. Niedługo później Bulldog założył tag team z Lexem Lugerem o nazwie The Allied Powers, który odnosił się do przyjaźni amerykańsko-brytyjskiej. W sierpniu 1995 podczas jednego z odcinków Monday Night Raw Bulldog wybrał na tag team partnera Diesela ponieważ Luger nie pojawił się w walce przeciwko tag teamowi Men on a Mission. Podczas starcia Bulldog niespodziewanie zaatakował Diesela przechodząc po raz pierwszy w swojej karierze heel turn. Następnie został członkiem stajni Jima Cornette’aCamp Cornette, występując w tag teamie z Owenem Hartem.

W lutym 1997 został pierwszym w historii posiadaczem tytułu WWF European Championship, wygrywając turniej o ten tytuł poprzez zwycięstwo w finale nad Owenem Hartem. WWF European Championship stracił 20 września 1997 na rzecz Shawna Michaelsa[12].

W 1997 Bulldog i Owen Hart ponownie dołączyli do Breta Harta, Jima Neidharta, i Briana Pillmana, tworząc nowa stajnię The Hart Foundation jako stajnię heelów prowadzących feud ze Stone Coldem Steve’m Austinem oraz pozostałymi amerykańskimi wrestlerami. Rywalizacja ta przeniosła się na fanów wrestlingu - kanadyjscy kibice wspierali The Hart Foundation, a amerykańscy każdych innych zawodników prowadzących feud z The Hart Foundation[13].

WCW i kolejny powrót do WWE (1997 – 2002)[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec 1997 powrócił do WCW, gdzie prowadził feud z Steve’m McMichaelem oraz tworzył tag team z Jimem Neidhartem. Dalsze występy Smitha w WCW przerywały mu kolejne kontuzje, które odnosił. Najpierw w kwietniu 1998 doznał urazu kolana, następnie we wrześniu 1998 nabawił się kontuzji pleców, przy której niemalże był blisko paraliżu - pauzował w występach przez sześć miesięcy. Podczas rekonwalescencji Smith otrzymał listownie rozwiązanie umowy z WCW. Ze względy na kontuzję pleców Bulldog zaczął przyjmować więcej środków przeciwbólowych (m.in. morfiny), co spowodowało jego uzależnienie się od opiatów[14].

We wrześniu 1999 powrócił po raz kolejny do WWF. Zaczął występować wtedy w spodniach dżinsowych zamiast w trykocie w barwach flagi Union Jack, który wcześniej był jego znakiem rozpoznawczym podczas walk wrestlingowych. 7 września 1999 podczas jednego z odcinków SmackDown! Smith pokonał Big Boss Mana o tytuł WWF Hardcore Championship, jednak tego samego wieczoru stracił tytuł, oddając pas Alowi Snow[15]. Pod koniec października 1999 wygrał tytuł WWF European Championship pokonując D’Lo Browna. Mistrzostwo to stracił na gali Armageddon (1999)[16]. 6 maja 2000 ponownie sięgnął po WWF Hardcore Championship pokonując Crasha Holly, jednak już tydzień później ponownie stracił tytuł na rzecz Crasha podczas jednego z odcinków SmackDown![17]. 15 maja 2000 WWF poinformowało o rozwiązaniu kontraktu ze Smithem, jednak jeszcze 27 maja Bulldog pojawił się podczas house show federacji WWF w Edmonton, jednakże wystąpił w bardzo słabej kondycji przez co WWF zwolniło go niedługo potem, a Smith zaprzestał występów do swojej śmierci w 2002[18].

Tuż przed śmiercią rozpoczął jeszcze treningi wrestligowe z zamiarem powrotu do biznesu zawodowych zapasów. Sparował m.in. ze swoim synem Harry’m[19].

Inne media[edytuj | edytuj kod]

Jego postać pojawiła się w kilkunastu grach komputerowych m.in.: WWF Super WrestleMania (1992), WWF In Your House (1996), WWF War Zone (1998), Legends of Wrestling II (2002), Showdown: Legends of Wrestling (2004), WCW/nWo Revenge (1998), WWF No Mercy (2000), WWE SmackDown! vs. Raw 2006, WWE SmackDown vs. Raw 2011 (jako postać DLC), WWE '13, WWE 2K16, WWE 2K17, WWE 2K18 i WWE 2K19[20].

Tytuły i osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

British Bulldog w swoim trykocie stylizowanym na barwy flagi Wielkiej Brytanii w 1995.

Życie prywatne i śmierć[edytuj | edytuj kod]

Wraz z żoną Dianą Hart doczekał się dwójki dzieci: syna Harry’ego (znanego pod pseudonimem David Hart Smith) oraz córkę Georgię[23]. W styczniu 2000 rozwiódł się z Dianą. Również w 2000 zaczął uczęszczać do kliniki na leczenie odwykowe z powodu nadużywania opiatów i morfiny[24]. Ponownie w 2000 został na krótko aresztowany z powodu gróźb zabójstwa kierowanych do swojej byłej żony Diany i jej siostry Ellie[25].

Zmarł 18 maja 2002 w wieku 39 lat na zawał serca. Przeprowadzona obdukcja wykazała m.in. obecność sterydów oraz środków przeciwbólowych w organizmie Smitha, jednak dr Julie Evans, która przeprowadzała autopsję denata wskazała, że poziom środków przeciwbólowych i sterydów nie zagrażał bezpośrednio życiu Smitha[26]. Evans wskazała, że przyczyną śmierci British Bulldoga była kardiomegalia[27]. Z kolei Bruce Hart stwierdził, że „Davey zapłacił cenę koktajlami sterydowymi i ludzkimi hormonami wzrostu”[28].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Davey Boy Smith - Titles, cagemtach.net, [dostęp 2022-05-21].
  2. Get ready to rumble as World of Sport Wrestling returns to ITV this weekend, examinerlive.co.uk, [dostęp 2022-05-21].
  3. British Bulldogs, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  4. Former WWF Wrestler Tom ‘Dynamite Kid’ Billington Dies at Age 60, si.com, [dostęp 2022-05-19].
  5. WWF WrestleMania II - "What The World Is Coming To" (Halle 2), cagematch.net, [dostęp 2022-05-20].
  6. 10 Creepy Wrestling Curses - 7. The 4th Of July Curse, whatculture.com, [dostęp 2022-05-20].
  7. European Rampage Again, UK 1992-04-19, Sheffield Arena, Sheffield, England, UK, softwolves.pp.se, [dostęp 2022-05-20].
  8. On This Day In 1992: Bret Hart And British Bulldog Make Magic At Wembley, thsportster.com, [dostęp 2022-05-20].
  9. British Bulldog Aug. 29, 1992 – Oct. 27, 1992. wwe.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-24)]. (strona zarchiwizowana), wwe.com, [dostęp 2022-05-20].
  10. Davey Boy Smith - Career, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  11. The 1995 Royal Rumble Shows The Best & Worst Of WWE's New Generation Era, thesportster.com, [dostęp 2022-05-21].
  12. WWF European Title Tournament Final Match (vakant): The British Bulldog defeats Owen Hart, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  13. Every Version Of The Hart Foundation, Ranked From Worst To Best, thesportster.com, [dostęp 2022-05-21].
  14. Incident That Played A Role In British Bulldog’s Death Took Place 22 Years Ago Today, wwfoldschool.com, [dostęp 2022-05-21].
  15. WWF Hardcore Title: The British Bulldog defeats The Big Bossman, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  16. WWF European Title: The British Bulldog defeats D-Lo Brown, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  17. WWF Hardcore Title: The British Bulldog defeats Crash, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  18. Full Career Retrospective and Greatest Moments for British Bulldog, bleacherreport.com, [dostęp 2022-05-21].
  19. On This Day 20 Years Ago, The British Bulldog Davey Boy Smith Passed Away, thesportsman.com, [dostęp 2022-05-21].
  20. Davey Boy Smith - Wrestling Games, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  21. Davey Boy Smith - Titles, cagemattch.net, [dostęp 2022-05-21].
  22. Davey Boy Smith - Awards, cagematch.net, [dostęp 2022-05-21].
  23. WWE: Diana Hart on her book, Natalya and Harry Smith, skysports.com, [dostęp 2022-05-21].
  24. The Tragic Death of WWE Legend ‘The British Bulldog’ Davey Boy Smith, sportscasting.com, [dostęp 2022-05-21].
  25. Bulldog Arrested on Murder Threats, ign.com, [dostęp 2022-05-19].
  26. The Tragic Death of WWE Legend ‘The British Bulldog’ Davey Boy Smith, sportscating.com, [dostęp 2022-05-20].
  27. Dad slams British Bulldog death verdict, manchestereveningnews.com, [dostęp 2022-05-19].
  28. "The British Bulldog," Davey Boy Smith, 39,died in 2002 in Canada of an enlarged heart with evidence of microscopic scar tissue, possibly from steroid abuse, a coroner said. "Davey paid the price with steroid cocktails and human-growth hormones," says Bruce Hart, a veteran trainer who worked with Smith and was his brother-in-law, usatoday30.com, [dostęp 2022-05-19].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]