de Havilland Venom
 De Havilland Venom w barwach Szwajcarskich Sił Powietrznych | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
2 września 1949 |
| Lata produkcji |
1952-? |
| Wycofanie ze służby |
1962 (RAF) |
| Liczba egz. |
1480[1] |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Ciąg |
21,6 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
13,06 m |
| Długość |
11,17 m |
| Wysokość |
1,98 m |
| Masa | |
| Własna |
4393 kg |
| Użyteczna |
5632 kg |
| Startowa |
6532 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
973 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
32 m/s |
| Pułap |
13 715 m |
| Zasięg |
1609 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4× armata automatyczna HS.404 kalibru 20 mm, do 900 kg niekierowanych pocisków rakietowych lub bomb | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania, Irak, Nowa Zelandia, Szwajcaria, Szwecja, Wenezuela, Włochy | |
| Rzuty | |
| |
De Havilland DH.112 Venom – brytyjski samolot myśliwsko-bombowy opracowany na początku lat 50. XX wieku przez przedsiębiorstwo de Havilland. Samolot, będący następcą myśliwca de Havilland Vampire, charakteryzował się podobną do poprzednika dwubelkową konstrukcją, a jego napęd stanowił turboodrzutowy silnik Ghost. Widoczną różnicę stanowiły skrzydła – trapezowe w Vampire i z przednią krawędzią o większym skosie, a tylną prostopadłą do kadłuba w Venom.
Oblot samolotu Venom miał miejsce 2 września 1949 roku. W 1952 roku do służby w Royal Air Force trafiły pierwsze jednomiejscowe egzemplarze samolotu, a rok później służbę rozpoczęły także dwumiejscowe myśliwce w wersji nocnej. Samoloty Venom, stacjonujące głównie poza granicami Wielkiej Brytanii – na Bliskim i Dalekim Wschodzie oraz w Niemczech Zachodnich, wzięły udział m.in. w działaniach podczas kryzysu sueskiego. Ostatnie samoloty tego typu zostały wycofane ze służby w 1962 roku.
Poza Wielką Brytanią samoloty służyły w siłach powietrznych Iraku, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Szwecji, Wenezueli oraz Włoch. Ostatnie egzemplarze zakończyły służbę w 1983 roku.
Na bazie samolotu opracowano również morską wersję Sea Venom.
Przypisy
- ↑ W tym 671 w wersjach nocnych lub morskich (Sea Venom).
Bibliografia
- de Havilland Venom FB4. RAF Museum. [dostęp 2011-04-22]. (ang.).
- Mike Spick: The Illustrated Directory of Fighters. 2002, s. 116. ISBN 0-7603-1343-1.