Dewiacja pierwotna
Dewiacja pierwotna – w koncepcji stygmatyzacji akt dewiacyjny naruszający normę społeczną popełniony po raz pierwszy. W niektórych przypadkach może prowadzić pod wpływem kontroli społecznej oraz wymierzonych sankcji do kariery dewiacyjnej, odrzucenia jednostki, jej kontrsocjalizacji, wzrostu oczekiwań, że będzie zachowywała się jak dewiant i w rezultacie przyjęcie nowej tożsamości dewianta[1][2].
Według Edwina Lemerta zachowania dewiacyjne są dość powszechne. Jeżeli nie nastąpi „normalizacja” takich czynów, nastąpić może etykietowanie i przejście do dewiacji wtórnej[3], przy czym normalizacja nie dotyczy odejścia od czynów dewiacyjnych, a akceptowanie jednostki i rezygnacja z jej naznaczania jako dewianta[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sztompka 2002 ↓, s. 413.
- ↑ Szacka 2003 ↓, s. 172.
- ↑ Giddens 2004 ↓, s. 231-232.
- ↑ Siemaszko 1993 ↓, s. 360-362.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anthony Giddens: Socjologia. Alina Szulżycka (tłum.). Warszawa: PWN, 2004. ISBN 83-01-14225-1.
- Andrzej Siemaszko: Granice tolerancji. O teoriach zachowań dewiacyjnych. Warszawa: PWN, 1993. ISBN 83-01-11071-6.
- Barbara Szacka: Wprowadzenie do socjologii. Warszawa: Oficyna Naukowa, 2003. ISBN 83-88164-66-X.
- Piotr Sztompka: Socjologia. Analiza społeczeństwa. Kraków: Znak, 2002. ISBN 83-240-0218-9.