Dmytro Markow
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł do Rady Państwa | |
| Okres | |
Dmytro Markow, ros. Dmitrij Markow[1], ur. w 1864 w Hruszowie, zm. w 1938 w Bratysławie) – ukraiński polityk i publicysta, poseł do Rady Państwa XI i XII kadencji oraz do Sejmu Krajowego Galicji X kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1886 ukończył VII klasę w C. K. Drugim Wyższym Gimnazjum we Lwowie (niem. K. K. Zweites Ober-Gymnasium in Lemberg)[2]. Potem ukończył greckokatolickie seminarium duchowne, ożenił się i przyjął święcenia kapłańskie. Dwa lata później, w wieku dwudziestu sześciu lat, po śmierci żony został zwolniony z obowiązków duchownego. Podjął wówczas studia prawnicze, a następnie został adwokatem[3].
Działacz ruchu moskalofilskiego, brat Josypa Markowa. Był jednym z liderów tzw. nowego kursu w polityce moskalofilów galicyjskich, głoszącego pełną unifikację Słowian wschodnich pod berłem carów i w jednym narodzie rosyjskim. Publicznie deklarował się jako Rosjanin, opowiadał się za upowszechnieniem języka rosyjskiego wśród galicyjskich Ukraińców[4]. W Sejmie Krajowym Galicji i w parlamencie Austro-Węgier wygłaszał mowy po rosyjsku i twierdził, że jest to autentyczny język galicyjskiej ludności ruskiej[5].
W 1911 brał udział w spotkaniu liderów moskalofilów z rosyjskimi działaczami nacjonalistycznymi oraz z mnichem Ławry Poczajowskiej archimandrytą Witalisem, w czasie którego uzgadniany był sposób przeprowadzenia w Galicji kampanii na rzecz rozkrzewiania prawosławia. Twierdził wówczas, że rusofile byliby w stanie doprowadzić do konwersji 20-30 gmin. Sam Markow wyraził gotowość przejścia na prawosławie i ponownego podjęcia pracy kapłańskiej w razie potrzeby[3].
W 1914 był jedynym posłem moskalofilskim wybranym do Sejmu Krajowego Galicji[6].
W czasie rosyjskiej okupacji Galicji w latach 1914-1915 wypowiadał się przeciwko planom sprowadzenia do regionu osadników z Rosji[7].
Autor opracowania Russkaja i ukrainskaja idieja w Awstrii, wydanego w 1915 w Moskwie[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wersja imienia i nazwiska, którą posługiwał się sam polityk z racji moskalofilskich poglądów.
- ↑ Jahresbericht des K. K. Zweiten Ober-Gymnasiums in Lemberg fur das Schuljahr 1886. Lemberg, 1886, s. 89. (niem.)
- ↑ a b W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 541. ISBN 978-83-227-2672-3.
- ↑ B. Wójtowicz-Huber: "Ojcowie narodu". Duchowieństwo greckokatolickie w ruchu narodowym Rusinów galicyjskich (1867-1918). Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2008, s. 66-68. ISBN 978-83-235-0383-5.
- ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 388. ISBN 978-83-227-2672-3.
- ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 390. ISBN 978-83-227-2672-3.
- ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 624. ISBN 978-83-227-2672-3.
- ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 17. ISBN 978-83-227-2672-3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Енциклопедія українознавства, Lwów 1993, t. 4, s. 1469