Dolar międzynarodowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dolar międzynarodowy (ang. international dollar) – umowna waluta stworzona na bazie dolara amerykańskiego, służąca do wyrażania realnego poziomu PKB i jego składowych, to znaczy do wyeliminowania wpływu różnic w poziomach cen między państwami lub innymi jednostkami terytorialnymi.

Teoretycznie za jednego dolara międzynarodowego można kupić taką samą część określonego koszyka dóbr i usług w każdej gospodarce. Kurs dolara międzynarodowego w walucie lokalnej danego państwa ustala się na podstawie różnicy między siłą nabywczą dolara amerykańskiego w Stanach Zjednoczonych a jego siłą nabywczą w porównywanym państwie. Inną umowną walutą wykorzystywaną w tych samych celach jest standard siły nabywczej.

Umowny kurs dolara międzynarodowego[edytuj | edytuj kod]

Kurs dolara międzynarodowego w złotych[1]
Rok Kurs Rok Kurs Rok Kurs Rok Kurs Rok Kurs Rok Kurs
1980 14,79 1986 59,93 1992 4808 1998 1,528 2004 1,713 2010 1,803
1981 16,47 1987 74,74 1993 6106 1999 1,595 2005 1,702 2011 1,823
1982 32,90 1988 122,3 1994 8164 2000 1,673 2006 1,682 2012 1,833
1983 37,40 1989 369,4 1995 1,072 2001 1,693 2007 1,703 2013 1,811
1984 44,92 1990 2352 1996 1,242 2002 1,709 2008 1,730 2014 1,790
1985 51,02 1991 3533 1997 1,391 2003 1,688 2009 1,783 2015 1,780

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]