Dom Towarowy Woźniaka
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Stary Rynek 85 |
| Typ budynku |
kamienica |
| Architekt |
Martin Sonnabend (projektant przebudowy w 1905 r.) |
| Ważniejsze przebudowy |
1905 |
| Zniszczono |
1945 |
| Odbudowano |
po II wojnie światowej |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°24′32,3626″N 16°55′58,2680″E/52,408990 16,932852
| |
Dom Handlowy Woźniaka, Dom Towarowy Woźniaka (pełna nazwa ofic. "Dom Handlowy Franciszka Woźniaka w Poznaniu") – dom towarowy w Poznaniu działający w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Sklep ulokowany był w kamienicy przy Starym Rynku nr 85, na narożniku z ul. Rynkową. Jego założycielem i właścicielem był kupiec wielkopolski Franciszek Woźniak (1891–1986).
Budynek był dawniej siedzibą hrabiów Mycielskich, później miał licznych lokatorów. W 1904 r. miał w nim miejsce pożar, a rok później budynek został przebudowany na dom handlowy wg projektu Martina Sonnabenda. Właścicielem był wówczas Samuel Santer, a mieściły się w nim liczne sklepy[1]. Franciszek Woźniak kupił go w dwóch ratach w 1925 r. i uruchomił sklep bławatny. Sprzedawał m.in. materiały na ubrania, futra, bieliznę, obrusy, dywany i galanterię. Pod koniec lat 30. w sklepie zatrudnionych było ok. 70 pracowników i 30 uczniów[2]. Franciszek Woźniak uzyskał na tyle silną pozycję w kręgach handlowych, że w 1936 r. został wybrany na prezesa wielkopolskiego Związku Towarzystw Kupieckich[3]. Wygląd domu handlowego Woźniaka w 1937 r. można zobaczyć na druku reklamowym zamieszczonym na s. 439 Kroniki Miasta Poznania z 2003 r.[4]
W 1939 r. dom handlowy został przejęty przez Niemców. Woźniak przeniósł się do Lublina, gdzie 1 września 1939 r. uruchomił filię sklepu. Kamienica przy Starym Rynku 85 została całkowicie zniszczona w 1945 r[2] Po wojnie odbudowana w stylu późnobarokowym[5].
W domu handlowym Woźniaka od 1937 r. terminował Stefan Stuligrosz. Kurs kupiecki ukończył w czerwcu 1939 r. z najlepszym świadectwem, a Woźniak, w uznaniu dla jego pracowitości, zdecydował o zatrudnieniu go od 1 września w biurze sklepu na 2 h dziennie, ale z pełną pensją, aby Stuligrosz mógł podjąć naukę śpiewu w Konserwatorium Muzycznym. Wcześniej analogicznie wspierał wykształcenie Mariana Sobieskiego[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Magdalena Warkoczewska, Właściciele i mieszkańcy kamienic rynkowych w czasie wielkich przemian na przełomie XIX i XX wieku, „Kronika Miasta Poznania”, 71 (2), 2003, s. 340–371 [dostęp 2022-08-10].
- ↑ a b c Szanowny kupiec bławatny Franciszek Woźniak. O sklepie Franciszka Woźniaka z jego córkami: Elżbietą Woźniak-Juszczak, Krystyną Bajońska, a także z profesorem Stefanem Stuligroszem rozmawia Małgorzata Wyszyńska, „Kronika Miasta Poznania”, 62 (1/2), 1994, s. 61–71 [dostęp 2022-08-10].
- ↑ Adam Nadolny, Powstanie i rozwój wielkopolskiego związku chrześcijańskich zrzeszeń kupieckich w latach 1904-1939, „Studia Lubuskie”, 1, 2005, s. 177–204 [dostęp 2022-08-10].
- ↑ Magdalena Mrugalska-Banaszak, Inżyniera Zbigniewa Zielińskiego koncepcja uporządkowania Starego Rynku, „Kronika Miasta Poznania”, 71 (2), 2003, s. 419–446 [dostęp 2022-08-10].
- ↑ Gabriela Klause, Próba nowego spojrzenia na problem odbudowy Starego Rynku, „Kronika Miasta Poznania”, 71 (2), 2003, s. 447–460 [dostęp 2022-08-10].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Poznań, Stary Rynek 85 [online], fotopolska.eu [dostęp 2022-08-10].