Dominium Pakistanu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dominium Pakistanu
Dominion of Pakistan
1947–1956
Flaga
Herb Pakistanu
Flaga Herb
Położenie Pakistanu
Język urzędowy

urdu, angielski

Stolica

Karaczi

Ustrój polityczny

Monarchia parlamentarna

Głowa państwa

królowa Elżbieta II

W jej imieniu

Gubernator Generalny Iskander Mirza

Szef rządu

premier Chaudhry Mohammad Ali

Powierzchnia
 • całkowita
 • wody śródlądowe


947 940 km²
35 310 km²

Liczba ludności (b/d)
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia
 • narody i grupy etniczne


b/d
b/d osób/km²
Pendżabczycy, Sindhowie, Beludżowie, Pasztuni, Bengalczycy

Niepodległość

od Wielkiej Brytanii
14 sierpnia 1947

Ustanowienie republiki

23 marca 1956

Religia dominująca

islam

Strefa czasowa

UTC +5

Terytoria autonomiczne

Pakistan Zachodni, Pakistan Wschodni

Dominium Pakistanu (ang. Dominion of Pakistan) – historyczne państwo położone w Azji, na terenie obecnych Pakistanu i Bangladeszu, istniejące w latach 1947–1956.

Dominium Pakistanu powstało w 1947 roku, na podstawie deklaracji niepodległości z 14 sierpnia tego roku. Powstanie Pakistanu było skutkiem decyzji o podziale Indii Brytyjskich na dwie części, muzułmańską i hinduistyczną. Dominium obejmowało terytorium obecnego Pakistanu, a także oddzielonego od głównej części państwa terytorium Pakistanu Wschodniego, z którego powstał później, w 1971 roku, Bangladesz.

Państwo było monarchią, w unii personalnej z Wielką Brytanią, jednak 23 marca 1956 roku nastąpiło ogłoszenie republiki i zerwanie unii z Wielką Brytanią.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Read, A., Fisher, D., The Proudest Day: India's Long Road to Independence, New York: Norton, 1997.
 Osobny artykuł: Historia Pakistanu.