Dorzecze Parsęty (Natura 2000)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dorzecze Parsęty
kod: PLH320007
Ilustracja
Rzeka Parsęta w okolicach Karlina
obszar mający znaczenie dla Wspólnoty
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Mezoregion

Pojezierze Drawskie, Wysoczyzna Łobeska, Równina Gryficka,
Równina Białogardzka, Wybrzeże Słowińskie

Data utworzenia

2008

Powierzchnia

27 710,43 ha

Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Dorzecze Parsęty”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Dorzecze Parsęty”
Ziemia53°56′00″N 16°03′42″E/53,933333 16,061667

Dorzecze Parsęty (PLH320007) – obszar mający znaczenie dla Wspólnoty w północno-zachodniej Polsce, utworzony w dolinach dorzecza Parsęty, o całkowitej powierzchni 27 710,43 ha[1], w całości w woj. zachodniopomorskim, na Pobrzeżu Koszalińskim, Pobrzeżu Szczecińskim i Pojezierzu Zachodniopomorskim.

Celem utworzenia obszaru jest zachowanie w stanie niepogorszonym występujących w jego granicach siedlisk przyrodniczych i gatunków zwierząt wymienionych w załączniku II dyrektywy siedliskowej Rady 92/43/EWG. W efekcie przedmiotem ochrony jest 25 rodzajów stwierdzonych tu siedlisk przyrodniczych oraz 11 gatunków ssaków, płazów, ryb i owadów. Siedliska pokrywają ponad 50% powierzchni obszaru. Największy obszar zajmują takie siedliska jak: łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe, kwaśne buczyny, grąd subatlantycki, pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy, torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk, świeże łąki użytkowane ekstensywnie[2].

Obszar „Dorzecze Parsęty” został utworzony w 2008 roku przez Komisję Europejską[3].

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Pokrycie obszaru (2008-02)[2]
Klasy siedlisk Udział w %
Lasy iglaste 31%
Lasy liściaste 22%
Lasy mieszane 20%
Siedliska łąkowe i zaroślowe 14%
Siedliska rolnicze 13%
Razem (Σ) 100%

W 2009 roku Komisja Europejska zmieniła powierzchnię chronionego obszaru z 28 010,8 ha[3] na 27 710,43 ha[1]. Rozciągłość obszaru od obszaru źródliskowego pod Parsęckiem w kierunku północno-zachodnim do ujścia rzeki w porcie Kołobrzeg wynosi 85 km. Zawiera tereny od Pojezierza Drawskiego, przez Wysoczyznę Łobeską, Równinę Gryficką, Równinę Białogardzką do Wybrzeża Słowińskiego. Wysokości chronionego obszaru zmieniają się od 206 m n.p.m. do 0 m n.p.m.[2]

Główną oś obszaru ochrony stanowi dolina rzeki Parsęty z ościennymi obszarami. Do głównej osi dołączone są także doliny rzeczne dopływów z dorzecza Parsęty takich jak: Pysznica, Pokrzywnica z Młynówką, Topiel, Mogilica, Bukowa, Dębnica z Wogrą i Lubatówką, Perznica z Łozicą, Chwalimka, Kłuda, Żegnica. Do obszaru „Dorzecze Parsęty” nie należy dolina rzeczna największego dopływu Parsęty, czyli Radwi. Należy ona do osobnego obszaru Dolina Radwi, Chocieli i Chotli.

Względem Pomorza obszar ochrony charakteryzuje się dużą koncentracją terenów źródliskowych oraz dużym zróżnicowaniem wielu typów mokradeł, szczególnie torfowisk[2].

Obszar pomiędzy Krosinem a Osówkiem charakteryzują: liczne zakola, starorzecza, torfowiska, lasy łęgowe i zarośla wierzbowe. Wyróżnić można także strome jary i wąwozy rzeki Perznicy, Trzebiegoszczy i Łozicy.

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

Parsęta

Na obszarze tym stwierdzono występowanie 13 gatunków z Załącznika II dyrektywy siedliskowej. Formularz danych obszarów Natura 2000 przedstawia, że Parsęta oraz jej dopływy mają najlepsze w Polsce, a może i w Europie, warunki dla tarła łososi, dzięki czemu zapewnione jest utrzymanie naturalnej populacji tego gatunku w Polsce. Jednocześnie naturalny charakter Parsęty i jej dopływów stanowi miejsce tarła dla innych ryb łososiowatych: troci wędrownej, pstrąga potokowego i lipienia. W rzece występują także inne cenione gatunki ryb tj. liczna populacja strzebli potokowej, certy i węgorza pochodzenia naturalnego. W dolinach rzecznych i terenach zagłębień dennomorenowych znajdują się rozległe połacie różnego typu lasów łęgowych[2].

Formularz danych obszarów Natura 2000 przedstawia „Dorzecze Parsęty” jako ważny obszar dla zachowania w Polsce naturalnej populacji złoci pochwolistnej (Gagea spathacea) i kokoryczy drobnej (Corydalis pumila) oraz grążela drobnego (Nuphar pumila). W dolinie rzeki Dębnicy znajduje się jedyne na Pomorzu stanowisko śledziennicy naprzeciwlistnej (Chrysosplenium oppositifolium)[2].

Doliny dorzecza Parsęty są cenionym obszarem dla rozrodu wydry. Na obszarze ochrony występują liczne i bardzo dobrze zachowane biotopy dla ptaków drapieżnych: orlika krzykliwego, błotniaka stawowego, kani rudej, bielika, puchacza czy sowy błotnej oraz dla ptaków związanych z obszarami wodno-błotnymi: bociana białego, bociana czarnego, zimorodka, sieweczki rzecznej, kulika wielkiego czy żurawia. Ponadto Parsęta jest miejscem zimowania ptaków wodno-błotnych na Pomorzu[2].

Ochrona przyrody[edytuj | edytuj kod]

Nadzór nad obszarem sprawuje Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Szczecinie.

Ostoje znajdują się terenach administrowanych przez nadleśnictwa Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinku.

Obszar Natura 2000 „Dorzecze Parsęty” sąsiaduje z innymi obszarami tej sieci, takimi jak Trzebiatowsko-Kołobrzeski Pas Nadmorski czy Dolina Radwi, Chocieli i Chotli. Południowe części nachodzą na obszar ochrony ptaków Ostoja Drawska.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Decyzja 2009/93/WE Komisji Europejskiej z dnia 12 grudnia 2008 r. (Dz. Urz. Unii Europejskiej L43/63 z dnia 13 lutego 2009)
  2. a b c d e f g Standardowy formularz danych PLH320007 Dorzecze Parsęty. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska RP, 2008-02, seria: Natura 2000.
  3. a b Decyzja 2008/25/WE Komisji Europejskiej z dnia 13 listopada 2007 r. (Dz. Urz. Unii Europejskiej L12/383 z dnia 15 stycznia 2008)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Obszar Natura 2000 Dorzecze Parsęty. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-04-06].
  • Dorzecze Parsęty. [w:] Natura 2000 a turystyka [on-line]. Instytut na rzecz Ekorozwoju. [dostęp 2019-04-06].