Douglas B-18 Bolo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Douglas B-18 Bolo
(Dane wersji B-18A)
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Douglas

Typ

samolot bombowy

Konstrukcja

średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie

Załoga

6

Historia
Data oblotu

1935

Lata produkcji

B-18: 19361937 B-18A: 19371940

Wycofanie ze służby

1946

Dane techniczne
Napęd

B-18A, B-18B, B-18M: 2 x silniki gwiazdowe, 9-cylindrowe Wright R-1820-53

Moc

930 KM - startowa 830 KM - na poziomie morza

Wymiary
Rozpiętość

27,30 m

Długość

17,60 m

Wysokość

4,00 m

Powierzchnia nośna

89,10 m²

Masa
Własna

7 400 kg

Startowa

10 030 kg (normalna)
12 600 kg (maksymalna)

Osiągi
Prędkość maks.

346 km/h

Prędkość wznoszenia

5,2 m/s

Pułap

7 280 m

Zasięg

1 450 km (normalny)
3 400 km (maksymalny)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm
2200 kg bomb
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Brazylia, Kanada
Rzuty
Rzuty samolotu

Douglas B-18 Bolosamolot bombowy amerykańskich sił powietrznych USAAC i lotnictwa kanadyjskiego w późnych latach 30. i na początku lat 40. Jego konstrukcja oparta była na cywilnym samolocie pasażerskim Douglas DC-2.

W 1934 USAAC rozpisał konkurs na nowy bombowiec mający zastąpić używany wówczas Martin B-10, nowa konstrukcja miała mieć dwukrotnie większy zasięg i nośność. Rok później na lotnisku Wright Field zaprezentowano trzy samoloty – Douglas DB-1, Boeing Model 299 (późniejszy B-17 Flying Fortress) i Martin „Model 146”. Czterosilnikowa maszyna Boeinga deklasowała konkurencję, ale z powodu katastrofy pierwszego prototypu (z powodu błędu pilota, 30 października 1935 r.) nie wzięto jej wówczas pod uwagę.[1] Ostatecznie wybrano samolot Douglasa, ze względu na sprawdzoną konstrukcję i niższą cenę – DB-1 był znacznie tańszy niż Model 299[2]. Produkcja nowego samolotu rozpoczęła się w styczniu 1936, otrzymał on oznaczenie B-18 Bolo.

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

DB-1 (Douglas, Bomber – samolot Douglasa, bombowy) oparty był na zmodyfikowanej konstrukcji DC-2 (Douglas, Cargo – samolot Douglasa, transportowy). Rozpiętość skrzydeł powiększono o 1,4 metra, zwiększono także przekrój kadłuba. Najpoważniejszą zmianą konstrukcyjną była zmiana zamontowania skrzydeł – DC-2 był dolnopłatem, a DB-1 średniopłatem. Uzbrojenie obronne zostało umieszczone w trzech wieżyczkach – na grzbiecie, w nosie i na dole kadłuba. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe Wright R-1820-45, o mocy startowej 930 KM.

W 1940 B-18 były głównymi bombowcami armii amerykańskiej, ale już w 1942 zostały wycofane z pierwszej linii, gdzie zostały zastąpione przez samoloty B-17 Flying Fortress; B-18 przesunięto do zadań patrolowych. Usunięto przednie stanowisko bombardiera na którego miejscu zamontowano duży radar, a w ogonie samolotu znajdował się detektor anomalii magnetycznych. Tak zmodyfikowane samoloty, znane jako B-18B, służyły w rejonie Karaibów, gdzie odbywały patrole w poszukiwaniu okrętów podwodnych. Dwa z nich przekazano lotnictwu Brazylii (Força Aérea Brasileira), a dwadzieścia zostało zakupionych przez lotnictwo kanadyjskie, w którym były znane jako Douglas Digby Mark I. W czasie wojny samoloty Bolo i Digby zatopiły cztery okręty podwodne.

Wersją rozwojową B-18 był Douglas B-23 Dragon.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Markowski, s. 11
  2. Wolf, s. 32

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Douglas B-18 Bolo w muzeum Castle Air w Atwter w Kalifornii