Dróżniczek białobrzuchy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dróżniczek białobrzuchy
Geositta cunicularia[1]
(Vieillot, 1816)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

tyrankowce

Rodzina

liściarki

Rodzaj

Geositta

Gatunek

dróżniczek białobrzuchy

Synonimy
  • Alauda cunicularia Vieillot, 1816[2]
Podgatunki

zobacz opis w tekście

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Dróżniczek białobrzuchy[4] (Geositta cunicularia) – gatunek małego ptaka z rodziny liściarków (Scleruridae). Występuje w Ameryce Południowej. Nie jest zagrożony.

Podgatunki i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się następujące podgatunki[5]:

  • G. c. juninensis Taczanowski, 1884 – centralne Peru
  • G. c. titicacae Zimmer, 1935 – południowo-centralne Peru, zachodnia Boliwia, północne Chile i północno-zachodnia Argentyna
  • G. c. frobeni (Philippi & Landbeck, 1864) – południowe Peru
  • G. c. georgei Koepcke, 1965Ica i zachodnia Arequipa (południowe Peru)
  • G. c. deserticolor Hellmayr, 1924 – Arequipa do północnego Chile
  • G. c. fissirostris (Kittlitz, 1835)dróżniczek stokowy[4] – południowa Atacama do Llanquihue (centralne Chile)
  • G. c. contrerasi Nores & Yzurieta, 1980 – Sierras Grandes w prowincji Córdoba (zachodnio-centralna Argentyna)
  • G. c. hellmayri J.L. Peters, 1925Malleco (wschodnio-centralne Chile), zachodnia Argentyna
  • G. c. cunicularia (Vieillot, 1816)dróżniczek białobrzuchy[4] – południowo-centralna Brazylia do wschodniej i południowej Argentyny oraz południowego Chile

Nazwy lokalne[edytuj | edytuj kod]

W Buenos Aires nazywany Manea-cola („trzęsący ogonem”), w Patagonii Caserita („mały budowniczy domów”), a w pozostałych miejscach Minera (górnik) lub Caminante (podróżnik), od jego zwyczaju gwałtownego wbiegania na drogę lub ścieżkę, przed idącą albo jadącą osobę[6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała wynosi 14–17 cm, masa ciała 20–35 g. Skrzydło mierzy około 8,9 cm (3,5 cala), ogon ok. 5 cm (2 cale). Upierzenie w większości ziemistobrązowe. Skrzydła jasnocynamonowe, czerwonawe. Sterówki cynamonowoczerwone. Spód ciała jasny, pierś pokryta brązowymi wzorami[6]. Dziób smukły, wygięty, brew biała.

Środowisko[edytuj | edytuj kod]

Tereny trawiaste i zarośla, zarówno nizinne, jak i górskie; zazwyczaj o podłożu piaszczystym lub skalistym.

Zachowanie[edytuj | edytuj kod]

Żywi się nasionami i owadami, które zbiera z ziemi. Odzywa się szybkim trelem. Gniazdo mieści się w norach wygrzebywanych w skarpach. W lęgu 2 lub 3 jaja. Inkubacja trwa około 14 dni, wysiadują oboje rodzice. Pisklęta pozostają w gnieździe 18–20 dni po wykluciu. Wyprowadza do dwóch lęgów w ciągu sezonu[7].

Status[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje dróżniczka białobrzuchego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy ze względu na niszczenie siedlisk[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Geositta cunicularia, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Common Miner (Geositta cunicularia). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2021-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]. (ang.).
  3. a b Geositta cunicularia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Scleruridae Swainson, 1827 - liściarki - Leaftossers (wersja: 2021-01-01). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-25].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ovenbirds, woodcreepers. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-01-25]. (ang.).
  6. a b Philip Lutley Sclater, W.H. Hudson: Argentine ornithology. A descriptive catalogue of the birds of the Argentine Republic. Londyn: 1888, s. 165–166.
  7. Nicole Bouglouan: Common Miner. Oiseaux-Birds. [dostęp 2013-05-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 354. ISBN 978-83-01-15733-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]