Drobnoporek modry

Drobnoporek modry

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	żagwiowce
Rodzina	żagwiowate
Rodzaj	Cyanosporus
Gatunek	drobnoporek modry
Nazwa systematyczna
Cyanosporus caesius (Schrad.) McGinty Mycol. Notes (Cincinnati) 33: 436 (1909)

Brzegi owocnika są białe

Pory starszych owocników

Drobnoporek modry, białak modry (Cyanosporus caesius (Schrad.) McGinty) – gatunek grzybów z rzędu żagwiowców (Polyporales).

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Cyanosporus, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi.

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1794 r. Heinrich Adolf Schrader nadając mu nazwę Boletus caesius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1909 r. McGinty, przenosząc go do rodzaju Cyanosporus.

Synonimów naukowych jest ponad 40. Niektóre z nich:

• Bjerkandera caesia (Schrad.) P. Karst. 1881
• Oligoporus caesius (Schrad.) Gilb. & Ryvarden 1985
• Polyporus caesius (Schrad.) Fr. 1821
• Postia caesia (Schrad.) P. Karst. 1881
• Tyromyces caesius (Schrad.) Murrill 1907.

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był także jako białak modry i żagiew modra. W opracowaniach mykologicznych i atlasach grzybów często używana jest nazwa białak modry nadana przez Stanisława Domańskiego w 1967 r. Wszystkie te nazwy są niespójne z obecną nazwą naukową.

Morfologia

Owocnik

Jednoroczny. Do podłoża przyrasta bokiem. Średnica 1–5 cm, wyjątkowo do 8 cm, szerokość 0,3–1 cm, kształt konsolowaty i czasami pogrubiony u nasady, rzadziej rozpostarto-odgięty. Brzeg cienki falisty i nieco podwinięty. Powierzchnia filcowata, chropowata lub włochata, słabo pręgowana. Na starszych owocnikach pojawia się charakterystyczna siateczka. Młode owocniki są białe, po dotknięciu zmieniają kolor na niebieskoszary do ciemnoszarego, starsze owocnik cały czas mają kolor od niebieskoszarego do ciemnoszarego. Brzeg owocnika (strefa przyrostu) pozostaje cały czas biały.

Hymenofor

Rurkowaty o barwie od białej do szaroniebieskiej. Po dotknięciu sinieje. Rurki mają długość 0,5–4,5 mm i czasami zbiegają po podłożu. Pory mają średnicę 0,15–0,3 mm, wyjątkowo 0,4 mm, na 1 mm mieści się ich 3–4. Mają kształt od okrągłego do kanciastego i niebieskawe brzegi, u starszych owocników poszarpane.

Miąższ

Białawy, po uszkodzeniu siniejący, słabo strefowany i dość twardy. Smak i zapach niewyraźny.

Wysyp zarodników

Niebieskoszary. Zarodniki cylindryczne, nieco wygięte, bezbarwne, o gładkiej powierzchni i z 2 kroplami. Rozmiar 3,5–5,5 × 1–1,5 μm.

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Azji i Nowej Zelandii. W Polsce jest bardzo pospolity.

Rośnie w lasach iglastych i mieszanych, przede wszystkim w górach, na niżu dużo rzadziej. Spotkać go można głównie na świerku pospolitym, jodle pospolitej i sośnie zwyczajnej. Notowano go także na uprawianych jako rośliny ozdobne gatunkach jodły: jodle olbrzymiej i Abies nordmanniana, rzadziej na drzewach liściastych (na buku i grabie). Czasami występuje także na konstrukcjach drewnianych. Jest dość częsty.

Znaczenie

Grzyb niejadalny. Jest głównie saprotrofem rozwijającym się na martwym drewnie, czasami jednak rośnie również na ranach drzew i drzewach osłabionych, wywołując średnio intensywną brunatną zgniliznę drewna.

Gatunki podobne

Jest wiele gatunków nadrzewnych grzybów o białych owocnikach, stąd też może być trudne odróżnienie młodych, białej barwy owocników drobnoporka modrego lub starszych, ale nietypowo ubarwionych na brunatno. Łatwo jednak odróżnić go próbą dotykową; owocnik drobnoporka modrego sinieje po dotknięciu.