Drohiczyn (Białoruś)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drohiczyn
Драгічын
Ilustracja
Cerkiew Spotkania Pańskiego
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

drohiczyński

Populacja (2009)
• liczba ludności


14 744[1]

Nr kierunkowy

1644

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Drohiczyn”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Drohiczyn”
Ziemia52°11′N 25°09′E/52,183333 25,150000

Drohiczyn, w latach 1919–1945 Drohiczyn Poleski[2] (biał. Драгічын, Drahiczyn, ros. Дрогичин, Drogiczin) – miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba rejonu drohiczyńskiego; do 1945[3] miasteczko w Polsce, w województwie poleskim, siedziba powiatu drohickiego i gminy Drohiczyn[4]; około 14,6 tys. mieszkańców (2010).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wzmianki w Metryce Litewskiej. W 1452 występuje jako wieś Dawiaczorawicze w starostwie pińskim, własność królowej Bony. Przebiegał tędy trakt z Brześcia na Wołyń. Siedziba wójtostwa w 1552. Od 1565 w granicach powiatu pińskiego. Miasto hospodarskie Dowieczorowicze lokowane w 1623 roku, położone było w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[5]. W I połowie XVII wieku własność Lwa Sapiehy. Następnie przechodzi w ręce Niewielskich, którzy uzyskują dla wsi prawa miejskie i fundują cerkiew.

Po raz pierwszy nazwa Drohiczyn (Dorohiczyn) pojawia się w 1655. W tym roku pojawia się też nazwa Drogiczyn[6]. W 1749 z inicjatywy marszałka pińskiego Orzeszki w miejscowości powstał klasztor franciszkanów.

Miasto lenne położone było w końcu XVIII wieku powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[7].

Po III rozbiorze Polski od 1795 w składzie Cesarstwa Rosyjskiego. W 1886 w miasteczku powstała stacja kolejowa. W przededniu I wojny światowej funkcjonowały tu fabryka słomkowych kapeluszy, mleczarnia, zakład oczyszczania kredy i młyny.

27 lutego 1919 roku zgrupowanie Wojska Polskiego pod dowództwem mjr. Aleksandra Narbutta-Łuczyńskiego odbiło Drohiczyn z rąk bolszewików[8].

Od 1921 miasteczko w Polsce (bez praw miejskich), stolica powiatu drohickiego w województwie poleskim. Miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Drohiczyn.

Od 15 stycznia 1940 w składzie BSRR, stolica rejonu drohiczyńskiego w obwodzie pińskim.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w kwietniu 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1500 osób. 15 październik 19421 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano obok dworca kolejowego i na Bronnej Górze[9].

Nieopodal Drohiczyna, w majątku Ludwinowo, mieszkała w latach 1858–1864 Eliza Orzeszkowa.

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Po awarii elektrowni atomowej w Czarnobylu (1986) rejon drohiczyński znalazł się w strefie podwyższonej radiacji w związku ze skażeniem cezem-137 (137Cs).

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. W odróżenieniu od Drohiczyna leżącego w województwie białostockim
  3. Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 7: Województwo poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924, s. 13–14.
  5. Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 103.
  6. Kadrinazi, Kadrinazi: Protestacja żyda Pińskiego... [online], Kadrinazi, 15 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-19].
  7. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 108.
  8. Lech Wyszczelski: Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 65. ISBN 978-83-11-11934-5.
  9. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1352.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]