Druccy-Lubeccy

Druccy-Lubeccy (także tylko Lubeccy) – ród kniaziowski (książęcy) pochodzenia litewskiego, będący gałęzią kniaziów Druckich, biorący swe nazwisko od miejscowości Lubecz vel Lubczo, leżącej w powiecie łuckim i położonej niedaleko Drucka, w którym Lubeccy, podobnie jak inni kniaziowie idący od Druckich, posiadali swoje udziały.^[1]

Za protoplastę rodu można uznać kniazia Bohdana Wasilewicza, syna kniazia Wasila Hrihorowicza i wnuka kniazia Hrehorego Druckiego (najmłodszego z synów Siemiona Druckiego †po 1422 r.), który majętność Lubczo otrzymał w 1488 r. od swojej ciotki, pani Fedki Orszyny^[1]. W drugim i trzecim pokoleniu miał on już liczne potomstwo, aczkolwiek na przestrzeni dziejów rodowi dwukrotnie (na przełomie XVI i XVII w. oraz w drugiej połowie XVIII w.) groziło wygaśnięcie.

Kniaziowie Druccy-Lubeccy dziedziczyli także na Widiniczach, od których pisali się także Widinickimi vel Widenickimi^[1].

Spośród przedstawicieli tego rodu Franciszek Ksawery Drucki Lubecki minister skarbu Królestwa Polskiego 1821–1830, dodał splendoru rodzinie, albowiem był uzdolnionym finansistą. Dzięki jego polityce zostały uzdrowione finanse Królestwa Polskiego, spłacającego długi Księstwa Warszawskiego, zrujnowanego w czasie kolejnych wojen, w szczególności przez kampanię wojenną Napoleona z roku 1812.

Jednym z majątków Druckich-Lubeckich był odebrany przez władze komunistyczne po drugiej wojnie światowej Bałtów. Druccy-Lubeccy odzyskali posiadłość, jednak nie podejmują działań konserwatorskich oraz renowacyjnych, doprowadzając stopniowo do zrujnowania jednego z najpiękniejszych polskich zabytków. Byli posiadaczami wsi Mańkowicze, leżącej obecnie w rejonie postawskim na Białorusi.

Przedstawiciele rodu żyją obecnie głównie na emigracji.