Dygnitarz na tratwie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dygnitarz na tratwie
Верные друзья
Gatunek

komedia obyczajowa

Rok produkcji

1954

Data premiery

20 kwietnia 1954

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

102 min

Reżyseria

Michaił Kałatozow

Scenariusz

Konstantin Isajew
Aleksandr Galicz

Główne role

Aleksandr Borysow
Boris Czirkow
Wasilij Mierkuriew

Muzyka

Tichon Chriennikow

Zdjęcia

Mark Magidson

Scenografia

Alieksiej Parchomienko

Kostiumy

Olga Kruczynina

Montaż

Timofiejewa

Produkcja

Mosfilm

Wytwórnia

Mosfilm

Dystrybucja

Mosfilm

Nagrody
1954 – MFF w Karlowych Warach – Grand Prix dla Michaiła Kałatozowa

Dygnitarz na tratwie (org. Верные друзья) – komedia obyczajowa produkcji radzieckiej z 1954 roku w reżyserii Michaiła Kałatozowa, na podstawie powieści Aleksandra Galicza.

Film był hitem kasowym w ZSRR. W pierwszym roku emisji (1954) obejrzało go blisko 40 mln widzów, dając mu 7 miejsce w rankingu krajowym[1].

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Saszka, Borka i Waśka to trzej przyjaciele, którzy w dzieciństwie dużo czasu spędzają nad rzeką. Obiecują sobie opłynąć kiedyś świat dookoła. Po latach, już jako dorośli ludzie, są uznanymi i utytułowanymi fachowcami w różnych dziedzinach: Saszka to znany profesor weterynarz, Borka jest doskonałym moskiewskim chirurgiem, a Waśka to prawdziwy dygnitarz – architekt, moskiewski decydent, profesor i członek akademii nauk. Saszka i Borka postanawiają zrealizować dawny pomysł, jednak w trochę mniejszym wymiarze. Odnajdują zapracowanego Waśkę i namawiają na rejs po jednej z rosyjskich rzek. Dygnitarz oczekuje podróży statkiem w luksusowych warunkach, jednak dwaj przyjaciele robią mu "dowcip" – w miejscu, który jest początkiem ich podroży oczekuje na nich prosta tratwa z najniezbędniejszym ekwipunkiem. To właśnie na niej trzej przyjaciele rozpoczynają swoją podróż. Ich jedyne pożywienie to złowione ryby i kupione po drodze skromne zaopatrzenie. Cała eskapada obfituje w wiele przygód i nieoczekiwanych sytuacji. W pewnym momencie przyjaciele tracą nawet zniesioną prądem tratwę i lądują na "bezludnej wyspie" – łasze piachu na środku rzeki. Saszka odnajduje swoją wielką miłość sprzed lat, Borka bierze udział w skomplikowanej operacji jednej z ciężko rannych podczas pożaru kołchoźnic, a sam Waśka zostaje na skutek nieporozumienia oskarżony przez lokalną milicję o przywództwo szajce przestępców. W końcu wszystko się dobrze kończy, a wspólne przeżycia jeszcze mocniej cementują ich przyjaźń.

Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]

  • Aleksandr Borysow – Aleksandr Łapin, profesor-weterynarz
  • Boris Czirkow — Borys Czyżow, moskiewski chirurg
  • Wasilij Mierkuriew – Wasilij Niestratow, dygnitarz
  • Jelena Wolska – sekretarka Niestratowa
  • Aleksiej Gribow – kierownik budowy Niechoda
  • Ludmiła Gienika – Masza, lekarz w szpitalu w Osokino
  • Gieorgij Gieorgiu – sekretarz Niestratowa
  • Lilija Gricenko – weterynarz Natalia
  • Kławdija Kozlienkowa – pielęgniarka
  • Aleksandr Lebiediew – marynarz na "Jermaku"
  • Jurij Sarancew – Sierioża, sternik na "Jermaku"
  • Władimir Andriejew – komsomolec
  • Siergiej Jurtajkin – komsomolec
  • Jurij Leonidow – marynarz, zapraszający do klubu
  • Wasilij Kornukow – marynarz, przedstawiciel klubu
  • Alieksiej Pokrowski – milicjant
  • Michaił Pugowkin – kierownik klubu, konferansjer
  • Władimir Ratomski – stary marynarz na barce
  • Nikołaj Smorczukow – sekretarz organizacji Komsomołu
  • Konstantin Nassonow – gen. Isaczenko
  • Alieksiej Dudorow – zastępca Niechody
  • Ludmiła Szagałowa – Katia, technik-budowlaniec
  • Gawrił Biełow – sternik na barce
  • Iwan Kosych – człowiek na barce

i inni.

Plenery[edytuj | edytuj kod]

Film kręcony był w Moskwie i na peryferiach Rostowa nad Donem. W pierwszych scenach filmu, kiedy Saszka i Borka szukają swojego prominentnego przyjaciela, ukazane są m.in. sceny z budowy hotelu "Ukraina" i "Domu na Kotielniczeskoj nabierieżnoj" (należących do siedmiu bliźniaczych "wysokościowców", wzniesionych w Moskwie w stylu socrealistycznym w latach pięćdziesiątych).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wiernyje druzja. [w:] Encikłopedija otcziestwiennogo kino [on-line]. [dostęp 2014-06-21]. (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rostisław Jurieniew: Historia filmu radzieckiego. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1977, s. 197, 226.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]