Dzmitryj Pauliczenka
| pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
1966 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 6 października 2008 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Brygada Specjalnego Przeznaczenia Wojsk Wewnętrznych MSW (в/ч 3214) |
| Stanowiska |
Dowódca |
| Odznaczenia | |
| |
Dzmitryj Walerjewicz Pauliczenka (biał. Дзмі́трый Валер’евіч Паўлічэ́нка[1], ros. Дмитрий Валерьевич Павличенко, Dmitrij Walerjewicz Pawliczenko; ur. w 1966 w Witebsku) – białoruski wojskowy, pułkownik, były szef oddziałów specjalnych białoruskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 2000 roku został aresztowany przez białoruskie KGB i oskarżony o stworzenie Specjalnego Oddziału Szybkiej Reakcji „szwadronu śmierci”, który porywał i zabijał białoruskich opozycjonistów[2]. Po wyborach prezydenckich w 2006 roku otrzymał zakaz wjazdu do krajów Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych[3].
Pełnił funkcję dowódcy Brygady Specjalnego Przeznaczenia Wojsk Wewnętrznych MSW (в/ч 3214, Urucze, Mińsk). 6 października 2008 roku został odwołany ze stanowiska przez ministra spraw wewnętrznych Uładzimira Nawumaua. Zastąpił go płk. Juryj Karajeu[4]. Wkrótce potem Pauliczenka przeszedł na emeryturę.
Opinie na temat udziału w łamaniu praw człowieka[edytuj | edytuj kod]
Według raportu przygotowanego przez polską Fundację Wolność i Demokracja, Dzmitryj Pauliczenka jest podejrzany o udział w porwaniu i zamordowaniu przeciwników politycznych Alaksandra Łukaszenki: Wiktara Hanczara, Anatola Krasouskiego, Juryja Zacharanki i Dzmitryja Zawadskiego, a także, że wielokrotnie kierował brutalnym rozpędzaniem demonstracji w Mińsku, osobiście katował wielu ich uczestników[5]. 2 lutego 2011 roku znalazł się na liście pracowników organów administracji Białorusi, którzy za udział w domniemanych fałszerstwach i łamaniu praw człowieka w czasie wyborów prezydenckich w 2010 roku otrzymali zakaz wjazdu na terytorium Unii Europejskiej[6].
Pauliczenka został wpisany na listy sankcyjne Stanów Zjednoczonych[7], Wielkiej Brytanii[8], Szwajcarii[9] i Kanady[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywne formy zapisu:
- według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Дзьмі́тры Валер’евіч Паўлічэ́нка (czyt. Dzmitry Walerjewicz Pauliczenka);
- przy użyciu białoruskiej łacinki: Dzmitryj Valer'jevič Paŭličenka lub Dzmitry Valer'jevič Paŭličenka.
- ↑ Andrzej Brzeziecki, Małgorzata Nocuń, Łukaszenka. Niedoszły car Rosji, SIW Znak, Kraków 2014, s. 105-119.
- ↑ Executive Order: Blocking Property of Certain Persons Undermining Democratic Processes or Institutions in Belarus [online], georgewbush-whitehouse.archives.gov, 19 czerwca 2006 [dostęp 2021-10-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-20] (ang.).
- ↑ Wiaczesław Budkiewicz: Pawliczenko pieriewiedien w rasporiażenije komandujuszczego wnutriennimi wojskami MWD. Naznaczen nowyj komandir w/cz3214. [w:] BiełaPAN [on-line]. TUT.BY, 2008-10-06 13:50. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-09)]. (ros.).
- ↑ Białoruski system represji…. s. 45.
- ↑ Pouny spis 208 biełaruskich czynounikau, jakim zabaronieny ujezd u ES. Nasza Niwa, 2011-10-11 12:05. [dostęp 2011-10-11]. (biał.).
- ↑ OFAC Sanctions List Search
- ↑ CONSOLIDATED LIST OF FINANCIAL SANCTIONS TARGETS IN THE UK
- ↑ Sanctions program: Belarus: Verordnung vom 11. Dezember 2020 über Massnahmen gegenüber Belarus (SR 946.231.116.9), Anhang 1 Origin: EU Sanctions: Art. 2 Abs. 1 (Finanzsanktionen) und Art. 3 Abs. 1 (Ein- und Durchreiseverbot)
- ↑ Regulations Amending the Special Economic Measures (Belarus) Regulations: SOR/2022-167
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pod redakcją dr. Dariusza Zalewskiego, Marka Bućko, Michała Kurkiewicza i Tomasza Pisuli: Białoruski system represji. Prześladowcy i ich ofiary. Raport z realizacji projektu „Centrum dokumentacji i pomocy ofiarom represji politycznych na Białorusi”. Warszawa: Fundacja Wolność i Demokracja, grudzień 2007, s. 72.