EE-11 Urutu
.jpg) EE-11 Urutu | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Engesa |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
kołowa (6x6) |
| Załoga |
1 + 12 |
| Historia | |
| Prototypy |
1970 |
| Produkcja |
1974-1987 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
o mocy 260 KM |
| Poj. zb. paliwa |
380 l |
| Długość |
6,1 m |
| Szerokość |
2,65 m |
| Wysokość |
2,125 m (do stropu kadłuba) |
| Prześwit |
0,38 m |
| Masa |
11 t |
| Moc jedn. |
18,6 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
105 km/h |
| Zasięg pojazdu |
850 (szosa), 60 (woda) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Ściany (wys.) |
0,6 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x wkm M2HB kalibru 12,7 mm | |
| Wyposażenie | |
| 2 x 2 lub 2 x 3 wyrzutnie granatów dymnych | |
| Użytkownicy | |
| Angola, Boliwia, Brazylia, Chile, Kolumbia, Gabon, Irak, Jordania, Libia, Maroko, Surinam, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Tunezja, Urugwaj, Wenezuela | |
EE-11 Urutu – brazylijski transporter opancerzony zaprojektowany w latach 70. XX wieku. Nazwa pochodzi od jadowitego węża – żararaki urutu. Wiele podzespołów EE-11 jest identycznych z zastosowanymi w pojeździe rozpoznawczym EE-9 Cascavel.
Pierwszy prototyp EE-11 powstał w 1970 roku. Przez następne cztery lata trwało udoskonalanie konstrukcji pojazdu. W 1974 roku rozpoczęto produkcję EE-11 dla armii brazylijskiej. W następnych latach pojazd był szeroko eksportowany do krajów Ameryki Południowej, Afryki i Bliskiego Wschodu. Jednym z największych odbiorców EE-11 był Irak.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Igor Witkowski, Lekkie i średnie opancerzone wozy bojowe, Warszawa: WiS, 1993, ISBN 83-86028-02-5, OCLC 749866876.
