EF50

Pentoda EF50

EF50 - Lampa elektronowa, szerokopasmowa pentoda regulacyjna (selektoda) wielkiej częstotliwości z loktalowym cokołem 9 nóżkowym. Została opracowana bezpośrednio przed II wojną światową, była szeroko stosowana w sprzęcie radarowym, łączności, telewizyjnym itp. Wywarła znaczący wpływ na rozwój techniki lampowej.

Historia i zastosowania

W latach 30 podejmowano próby zwiększenia częstotliwości pracy lamp poprzez skrócenie wyprowadzeń elektrod. Powstało kilka konstrukcji, na przykład lampy żołędziowe firmy RCA, były one jednak drogie i trudne w masowej produkcji. W 1938 Philips opracował konstrukcję cokołu z prasowanego szkła, która miała znacznie mniejsze indukcyjności i pojemności wyprowadzeń od stosowanych wcześniej lamp spłaszczowych, których konstrukcję opierano w dużej mierze na technologii stosowanej w żarówkach. Nowe rozwiązanie, w postaci talerzyka z zaprasowanymi w szkle wyprowadzeniami elektrod nadawało się do masowej produkcji i stało się wkrótce standardem w konstrukcji lamp elektronowych. Lampa EF50 była jedną z niewielu lamp produkowanych z dziewięcionóżkowym cokołem loktalowym. Podobną konstrukcję posiadała selektoda EF51.

Pierwotnie lampa EF50 była przeznaczona do techniki telewizyjnej, ale w trakcie wojny masowo stosowano ją w sprzęcie wojskowym - radarach i urządzeniach łączności. Została wyparta przez lampy zminiaturyzowane, w znaczniej mierze przez EF42 (z cokołem rimlock) i EF80 (z cokołem nowal).

Parametry

• Żarzenie: Uż=6,3 V, Iż=300 mA.
• Nachylenie charakterystyki: Sa=6,5-0,45 mA/V.
• Maksymalne napięcie anodowe: Uamax=300V.
• Maksymalna moc strat w anodzie: Pamax=3 W.

Odpowiedniki

VT-250, Z90, VR91, 10E/92, ARP35, ZA3058, CV1091, CV1578, 63-SPT

Ciekawostki

1. Zastosowany po raz pierwszy w technice radarowej wzmacniacz pośredniej częstotliwości na lampach EF50 pochodził z telewizorów firmy PYE.
2. 10 maja 1940, po ataku Niemców na Holandię, wszystkie półprodukty do lamp EF50 oraz maszyny do ich wytwarzania zostały przewiezione do Wielkiej Brytanii. Wykorzystano je do podjęcia masowej produkcji w zakładach Mullarda, brytyjskiej filii Philipsa.
3. Wariant lampy EF50 z katodą wyprowadzoną na cztery nóżki (oznaczany EF54) był w stanie pracować do 200 MHz i zastępował lampy żołędziowe.
4. Rzadko spotykane lampy EFF50 i EFF51 posiadały dwie identyczne sekcje pentod z wspólną katodą, pracowały w układach przeciwsobnych na częstotliwościach dochodzących do 500 MHz.

Bibliografia

• Piotr Mikołajczyk, Bohdan Paszkowski: Electronic Universal Vade-mecum. Warszawa: WNT, 1964.brak strony w książce
• The EF50, the Tube that helped to Win the War
• EF50 na stronie Radiomuseum