Edmund Klemczak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Stanisław Klemczak
Ilustracja
Edmund Klemczak
kapral kapral
Data i miejsce urodzenia

30 października 1886
Miejska Górka

Data śmierci

wrzesień 1939

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Srebrny Krzyż Zasługi

Edmund Stanisław Klemczak (ur. 30 października 1886 w Miejskiej Górce, zm. we wrześniu 1939) – kapral Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz obrony Warszawy (1939), kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Mikołaja (kupca) i Rozalii z domu Szwarc[1]. Z zawodu był kucharzem, jako pomocnik kucharza pracował w Paryżu, Brukseli, Frankfurcie nad Menem i we Wrocławiu. W latach 1905–1907 odbywał służbę wojskową w pruskim 11 pułku grenadierów we Wrocławiu. Od 1912 roku był dzierżawcą hotelu „Victoria” w Opalenicy. W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni.

Po zakończeniu działań wojennych przyłączył się do powstania wielkopolskiego, był organizatorem i dowódcą kompanii opalenickiej. Na jej czele brał udział m.in. w zajęciu Nowego Tomyśla i w ciężkich walkach o Zbąszyń, w trakcie których został ranny. Obowiązki dowódcy kompanii opalenickiej, a później 5 kompanii 7 pułku Strzelców Wielkopolskich, pełnił do 5 kwietnia 1919. W 1920 roku wstąpił do Armii Ochotniczej.

W okresie międzywojennym był m.in. dzierżawcą restauracji w Opalenicy, a także prowadził handel drewnem w Nowym Tomyślu. Wskutek niepowodzeń w interesach przeprowadził się do Poznania, gdzie żył z renty za Order Virtuti Militari (nadany za czyny bojowe dokonane podczas powstania wielkopolskiego). Był inicjatorem budowy pierwszego w Wielkopolsce pomnika ku czci poległych powstańców. Miasto Opalenica przyznało mu tytuł honorowego obywatela.

Zginął we wrześniu 1939 roku w obronie Warszawy, został pochowany we wspólnej mogile[2]. Ze związku małżeńskiego z Kazimierą z Gawłowiczów miał troje dzieci: Mariana (ur. 1910), Stanisława Ignacego (ur. 1920) i Melanię (ur. 1913)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 93.
  2. a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 94.
  3. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102
  4. M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  5. M.P. z 1928 r. nr 297, poz. 732 „za zasługi, położone w powstaniu Wielkopolskiem”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]