Edmund Pietryk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Pietryk
Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1938
Orańczyce na Kresach Wschodnich

Dziedzina sztuki

literatura

Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka Honorowa Miasta Poznania Srebrny Krzyż Zasługi

Edmund Pietryk (ur. 9 kwietnia 1938 w Orańczycach na Kresach Wschodnich, obecnie Białoruś) – polski aktor, poeta, prozaik, dramaturg, twórca słuchowisk radiowych i dziennikarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W roku 1960 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWSTiF w Łodzi. Pracował jako aktor w teatrach Szczecina, Lublina, Kielc, Opola i Poznania, gdzie grał przez 36 lat. Jako dziennikarz współpracował m.in. z Tygodnikiem Kulturalnym, „Wprost”, „Dziennikiem Poznańskim”, „Poznaniakiem”.

Swoje teksty literackie publikował w czasopismach takich jak „Twórczość”, „Dialog”, czy „Odra”.

Jest członkiem Związku Literatów Polskich od 1968. Mieszka w Poznaniu.

Twórczość (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Poezja[edytuj | edytuj kod]

  • Ikonowe dzieci, 1965;
  • Słone źródła, 1971;
  • Szept brzoskwiniowy, 1974;
  • Palenie wrzosów, 1974;
  • Twarze, 1996;
  • Azyl w Woroneżu, 2007;
  • Zmierzch, 2009;
  • Cisza, 2010.

Proza[edytuj | edytuj kod]

  • Szczerbate koleiny, 1967;
  • Chilijska ostroga, 1970;
  • Złota uliczka, 1974;
  • Natychmiast szczęście, 1977;
  • Maraton sprintera, 1978;
  • Stały fragment gry, 1981;
  • Człowiek, który jest poniedziałkiem, 1986.

Dramat[edytuj | edytuj kod]

  • Trzy i pół człowieka, wyst. 1962;
  • Po północy nie opłaczę, wyst. 1966;
  • Wieczór białych tańców, wyst. 1968;
  • Hotel, wyst. 1970.

Słuchowiska radiowe[edytuj | edytuj kod]

  • Renta prezydenta, 1976;
  • Koniec sezonu, 1978;
  • Sypnięcie, 1979;
  • Boję się dobrej samotności, 1981;
  • Mongolski salon, 1991;
  • Preludia, 1991.

Wybrane nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Anna Czuchra: Listopad pełen poezji. poznan.uw.gov.pl, 3 listopada 2011. [dostęp 2013-02-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]