Edmund Tudor (1. hrabia Richmond)
| |
| |
| Hrabia Richmond | |
| Okres |
od 1452 |
|---|---|
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1430 |
| Data i miejsce śmierci |
1 listopada 1456 |
| Przyczyna śmierci |
dżuma |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo |
Jasper Tudor, |
| Żona | |
| Dzieci | |
Edmund Tudor (ur. ok. 1430 w Much Hadham Palace, zm. 1 listopada 1456 w Carmarthen Castle)[1] – angielski arystokrata, hrabia Richmond od 1452 r., najstarszy syn Owena Tudora i Katarzyny Walezjuszki, ojciec króla Anglii Henryka VII.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się ok. 1430 r. jako syn Owena Tudora, ubogiego walijskiego szlachcica i Katarzyny Walezjuszki, królewny francuskiej i wdowy po królu Anglii Henryku V. Ze strony matki był wnukiem króla Francji Karola VI Szalonego. Dokładna data narodzin Edmunda nie jest znana, ponieważ małżeństwo jego rodziców zostało zawarte w sekrecie ze względu na różnicę stanów[1]. Edmund mógł się urodzić jako dziecko nieślubne. Miał kilkoro rodzeństwa m.in. brata Jaspera.
Po śmierci matki jego przyrodni brat, król Anglii Henryk VI, uznał go jednak jako pełnoprawnego syna Katarzyny i Owena oraz nadał mu w 1452 r. tytuł hrabiego Richmond[1]. W grudniu 1452 r. Edmund został pasowany na rycerza[1].
1 listopada 1455 r. w zamku Bletsoe w Bedfordshire poślubił 12-letnią Małgorzatę Beaufort, jedyną córkę Jana Beauforta, 1. księcia Somerset i Margaret Beauchamp of Bletso[1]. Małgorzata była prawnuczką Jana z Gandawy, 1. księcia Lancaster[1].
Edmund sprawował funkcję namiestnika królewskiego w Walii[1]. W sierpniu 1456 r. został uwięziony przez popierającą linię Yorków rodzinę Herbertów i osadzony w zamku Carmarthen[1]. Zmarł na dżumę 1 listopada 1456 r., nie odzyskując wolności[1]. Wdowa po nim kilkanaście tygodni później urodziła syna Henryka, który w 1485 r. po pokonaniu Ryszarda III z linii Yorków został królem Anglii[1]. Małgorzata przeżyła męża o 53 lata[1].