Eduard Kadlec

Eduard Kadlec
	generał armii
Data i miejsce urodzenia	10 marca 1880 ; Uście nad Łabą
Data i miejsce śmierci	19 sierpnia 1961 ; Brno
	Przebieg służby
Lata służby	1909–1937
Siły zbrojne	CK Armia; Wojsko Czechosłowacji
Jednostki	Korpus Czechosłowacki
Stanowiska	ziemski komendant wojskowy w Brnie; d-ca wojsk lądowych na Śląsku i Morawach
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Późniejsza praca	pracownik muzeum w Brnie
	Odznaczenia

Eduard Kadlec (ur. 10 marca 1880 w Uściu nad Łabą, zm. 19 sierpnia 1961 w Brnie) – czeski generał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1900 r. ukończył szkolenie w artyleryjskim korpusie kadetów w Wiedniu i do 1909 r. służył w austro-węgierskiej artylerii fortecznej. Potem przeniesiony do rezerwy, wkrótce zaciągnął się do służby w belgijskim wojsku kolonialnym w Kongu.

Po wybuchu I wojny światowej, która zastała go na urlopie w ojczyźnie, w związku z czym powołany został do wojska austro-węgierskiego w stopniu nadporucznika. Służbę pełnił na przemyskim forcie nr XI „Duńkowiczki” (Twierdza Przemyśl), którego był komendantem. Po kapitulacji Twierdzy 22 marca 1915 r. znalazł się w niewoli rosyjskiej.

Z 1916 r. brał udział w formowaniu Korpusu Czechosłowackiego w Rosji. W 1917 r. zastępował komendanta Siódmego Pułku Strzeleckiego i w marcu 1918 r. objął stanowisko dowódcy Grupy Północnej Korpusu Czechosłowackiego w walkach pod Bachmaczem, gdzie został ranny. Po wyleczeniu dowodził od maja 1918 r. Siódmym Pułkiem Strzeleckim i stał się jednym z komendantów Korpusu Czechosłowackiego w walkach na Syberii (pułkownik). W listopadzie 1918 r. objął stanowisko dowódcy legionu ochotników rumuńskich, który walczył na Syberii wspólnie z Korpusem Czechosłowackim i z nim w 1920 r. wyjechał do Rumunii. Od 1921 r. generał brygady i od 1924 r. generał dywizji.

Pobyt w Rumunii zamienił za powrót do ojczyzny, gdzie funkcjonował dalej w wojsku na różnych stanowiskach – dowódca dywizji pieszej w Banskiej Bystrici (1921-31), dowódca dywizji pieszej w Ołomuńcu (1931-35), dowódca Czwartego Korpusu (1935) oraz dowódca lądowych na Morawach i na Śląsku Cieszyńskim (1935-37). W 1937 r. w stopniu generała armii odszedł na emeryturę.

W 1945 r. listownie poprosił ówczesnego ministra obrony narodowej, Ludvíka Svobodę, o przywrócenie do czynnej służby. Nigdy nie doczekał się odpowedzi.

W 1948 r. został eksmitowany ze swojej willi i wysiedlony do Brna. Wiosną 1950 r. władze komunistyczne zdegradowały go do rangi szeregowca i pozbawiły odznaczeń. Później pracował w muzeum miejskim w Brnie, gdzie m.in. opracował precyzyjny katalog kolekcji broni (jego autorstwa są zarówno rysunki i opisy). Umarł w zapomnieniu 19 sierpnia 1961.

W listopadzie 1989 (po aksamitnej rewolucji) został pośmiertnie zrehabilitowany – przywrócono mu godność generała i odznaczenia.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Wojenny Czechosłowacki (1914-1918)
Order Sokoła z mieczami
Order Lwa II klasy – Belgia
Order Legii Honorowej IV klasy– Francja
Krzyż Wojenny 1914-1918 – Francja
Order Gwiazdy Rumunii I i III klasy z mieczami – Rumunia
Order Korony Rumunii I, II i III klasy – Rumunia
Order św. Włodzimierza II i III klasy – Imperium Rosyjskie
Order Świętej Anny II klasy – Imperium Rosyjskie
Order Świętego Jerzego IV klasy – Imperium Rosyjskie
Order św. Michała i św. Jerzego III klasy – Wielka Brytania

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Josef Tomeš i kol., Český biografický slovník XX. století 2, Praga 1999, ISBN 80-7185-246-5.
Armádní generál Eduard Kadlec. army.cz. [dostęp 2012-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 lutego 2005)]. (cz.).
armádní generál Eduard Kadlec. encyklopedie.brna.cz. [dostęp 2012-02-17]. (cz.).