Edward Piórko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Eduardas Piurko)
Edward Piórko
Eduardas Piurko
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1959
Wilno

Data i miejsce śmierci

30 lipca 2022
Wilno

Zawód, zajęcie

tłumacz, nauczyciel, pedagog

Narodowość

polska

Alma Mater

Wileński Uniwersytet Pedagogiczny

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
Złota Odznaka ZNP

Edward Piórko (lit. Eduardas Piurko; ur. 2 kwietnia 1959 w Wilnie, zm. 30 lipca 2022 tamże) – litewski tłumacz i pedagog narodowości polskiej, od 1991 do 2022 roku oficjalny tłumacz Sejmu Republiki Litewskiej

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Edward Piórko urodził się na Wileńszczyźnie jako syn Edmunda i Jadwigi. W 1977 roku ukończył szkołę średnią nr 29 w Wilnie (obecnie jest to szkoła im. Szymona Konarskiego[1]), zaś sześć lat później studia matematyczne w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym. W 1983 roku rozpoczął pracę jako dyrektor szkoły w Okmianie, później był nauczycielem matematyki w szkole w Duksztach Pijarskich oraz szkole podstawowej nr 15 w Wilnie. W latach 1988–1990 pracował jako metodyk krajoznawstwa w Stacji Młodych Turystów w Wilnie.

W 1989 roku zaangażował się w działalność w Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Polaków na Litwie, następnie przystąpił do Związku Polaków na Litwie, zasiadając w zarządzie jego oddziału miejskiego w Wilnie. Był także fundatorem i członkiem Rady Fundacji Kultury Polskiej na Litwie im. Józefa Montwiłła. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości przez krótki okres pracował w Departamencie Mniejszości Narodowych przy rządzie (1990–1991). W 1991 roku został oficjalnym tłumaczem Sejmu Republiki Litewskiej. Na tym stanowisku pracował do końca życia.

Edward Piórko był uczestnikiem programu „Pokonać wieżę Babel”. Przekazał cały szereg materiałów i książek o Adamie Mickiewiczu do Muzeum Literatury w Odessie, Muzeum Adama Mickiewicza w Wilnie, Muzeum Literatury w Warszawie, Muzeum Kinematografii w Łodzi, Instytutowi Polskiemu w Wilnie, Ambasadzie Republiki Litewskiej w Warszawie.

Wyróżniony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, Medalem Orderu Zasługi Republiki Litewskiej, a także wyróżnieniem australijskiej Fundacji „POLCUL” za pracę na rzecz przyjaźni polsko-litewskiej. Z okazji jego sześćdziesiątego jubileuszu w 2019 roku otwarto w Domu Polski w Wilnie wystawę poświęconą Edwardowi Piórce[2]. W 2021 roku został uhonorowany Nagrodą Obojga Narodów, przyznawaną za osiągnięcia w dziedzinie nauki, literatury i sztuki, za prace stanowiące znaczący wkład we współpracę Polski i Litwy[3][4]. Wcześniej nagrodę taką otrzymali m.in. Czesław Miłosz, Tomas Venclova oraz Alfredas Bumblauskas[5].

Zmarł latem 2022 roku[6]. Pochowany na Cmentarzu w Kalwarii[7].

Przekłady[edytuj | edytuj kod]

  • Juliusz Erazm Bolek, „Sekrety życia. Kalendarz poetycki'” (przekład na język litewski i rosyjski), 2010,
  • Adam Mickiewicz, „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” (przekład na język litewski, Wydawnictwo Sejmowe, 2009,
  • Janina Laniauskienė, „W Krainie Mowy” („Kur gyve-na kalba?”) (przekład na języki polski i rosyjski) 2004.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Absolwenci. konarskio.lt. [dostęp 2022-08-07]. (pol.).
  2. Edward Piórko z Nagrodą Obojga Narodów. wilnoteka.lt, 1 kwietnia 2019. [dostęp 2022-08-07]. (pol.).
  3. Edward Piórko laureatem Nagrody Obojga Narodów. wilno.tvp.pl, 28 kwietnia 2021. [dostęp 2022-08-07]. (pol.).
  4. Edward Piórko z Nagrodą Obojga Narodów. wilnoteka.lt, 3 maja 2021. [dostęp 2022-08-07]. (pol.).
  5. Uroczystość wręczenia Nagrody Obojga Narodów. Zapowiedź. sejm.gov.pl, 30 kwietnia 2021. [dostęp 2022-08-07]. (pol.).
  6. Zmarł Edward Piórko. wilnoteka.lt, 2022-07-30. [dostęp 2022-08-07]. (pol.).
  7. Pogrzeb Edwarda Piórki odbędzie się 2 sierpnia. wilnoteka.lt, 2022-08-01. [dostęp 2022-08-07]. (pol.).

Źródła[edytuj | edytuj kod]

  • „Piórko, Edward”, [w:], „Polacy na Litwie 1918-2000. Słownik biograficzny”, red. Mieczysław Jackiewicz, Wydawnictwo Andrzej Frukacz, Warszawa 2003, s.159-160