Edwin Herbert

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edwin Herbert
Imię i nazwisko urodzenia

Herbert Wojciechowski

Data i miejsce urodzenia

24 października 1910
Berlin

Data i miejsce śmierci

10 sierpnia 1974
Tatry

Zawód, zajęcie

poeta, prozaik, tłumacz, neurolog

Edukacja

I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Partia

Polska Partia Robotnicza Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Dzieci

Piotr Wojciechowski

Edwin Herbert, właśc. Herbert Wojciechowski (ur. 24 października 1910 w Berlinie, zm. 10 sierpnia 1974 w Tatrach) – polski poeta, prozaik oraz tłumacz literatury niemieckiej, z zawodu lekarz neurolog, ojciec pisarza Piotra Wojciechowskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Polaka i Dunki, Jakuba i Anny, z domu Beerentsen. Od lat dziecinnych mieszkał w Poznaniu, po śmierci ojca w 1925 jego matka wyjechała do Danii, a on sam pozostał pod opieką ciotki. W 1927 ukończył Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, w 1933 studia medyczne na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1927–1933 był członkiem Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Po odbyciu rocznej służby wojskowej pracował do wybuchu II wojny światowej w Klinice Chorób Nerwowych i Umysłowych w Poznaniu jako neurolog.

Jako poeta debiutował w 1929 w Kurierze Literacko-Naukowym. W 1930 należał do twórców grupy literackiej Prom, był jednym z redaktorów pisma Prom (od nr 4 z 1932 do nr 10 (1936/1937)). W 1930 ogłosił z Witoldem Juliuszem Kapuścińskim tom poezji Hinduski sen, kolejne tomy wierszy Sonety dnia słonecznego (1932), Dęby kwitną (1935) i Narodziny płomienia (1937) wydał samodzielnie w ramach Biblioteki Promu. Tłumaczył także z języka niemieckiego i norweskiego, m.in. w 1938 przetłumaczył powieść Johna Knittela El Hakim. Od 1932 należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich.

Uczestniczył jako lekarz w kampanii wrześniowej, okres II wojny światowej spędził w Lublinie, gdzie pracował w Miejskim Szpitalu Świętego Jana Bożego. Od sierpnia 1944 służył jako lekarz wojskowy w Ludowym Wojsku Polskim, początkowo w 62. Szpitalu Ewakuacyjnym, następnie m.in. w Gdańsku (1945) i Sopocie, Warszawie (przez kilka miesięcy 1946 jako lekarz osobisty Bolesława Bieruta), Wrocławiu (1947), Poznaniu (1947–1952), Krakowie (1952–1956) i od 1956 ponownie w Poznaniu. W 1953 awansowany do stopnia pułkownika. W 1968 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Kirach. Od 1947 był członkiem PPR, w latach 1948–1956 PZPR.

Po II wojnie światowej kontynuował działalność literacką. Opublikował tom opowiadań Kamienie. Klaudia (1953), powieść Garść ziarna (1955) i tom wierszy Antykwariat liryczny (1959), a także kilkanaście tłumaczeń z niemieckiego i norweskiego:

W 1968 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł nagle w czasie wycieczki, w okolicach Koziego Wierchu, został pochowany w Zakopanem.

Jego Utwory wybrane ukazały się w 1980 w wyborze oraz z przedmową Aleksandra Rogalskiego, który poświęcił mu także wspomnienie w tomie W kręgu przyjaźni (1983)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.
  • Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, tom III: G-J, Warszawa 1994, s. 229-230 (biogram autorstwa Alicji Szałagan}
  • Literatura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny. Tom 1, wyd. PWN, Warszawa 2000, s. 219 (biogram autorstwa Marii Jentys)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edwin_Herbert&oldid=72308574”