Efrem II (patriarcha Gruzji)
| Grigol Sidamonidze გრიგოლ სიდამონიძე | |
| Katolikos-Patriarcha Gruzji | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1896 |
| Data śmierci |
1972 |
| Katolikos-Patriarcha Gruzji | |
| Okres sprawowania |
1960–1972 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1922 |
| Chirotonia biskupia |
1927 |
| Wybór patriarchy |
1960 |
.svg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
| |
| Data konsekracji |
1927 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| |||||
| |||||
Efrem, imię świeckie Grigol Sidamonidze (ur. 1896, zm. 1972) – Katolikos-Patriarcha Gruzji w latach 1960–1972.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem psalmisty cerkiewnego[1]. W wieku ośmiu lat rodzina oddała go do szkoły duchownej w Gori, które ukończył w 1912. Następnie został przyjęty do seminarium duchownego w Tyflisie. Jako jego uczeń wielokrotnie pielgrzymował do monasterów (Kwatachewi, Szio-Mgwime), gdzie śpiewał i czytał w czasie nabożeństw[1]. Oprócz średniego wykształcenia teologicznego ukończył w 1923 studia na wydziale historyczno-filologicznym uniwersytetu w Tyflisie. Jako student IV roku złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Efrem[1].
W 1927 przyjął chirotonię biskupią z rąk Katolikosa-Patriarchy Gruzji Krzysztofa III[1] i objął katedrę suchumsko-abchaską[2].
W 1945 otrzymał godność metropolity[1]. Przyczynił się do przeprowadzenia remontu szeregu cerkwi, w tym do ponownego otwarcia monasteru Bodbi oraz do rekonstrukcji ikonostasu soboru w Mcchecie w tradycyjnym stylu gruzińskim[1].
Wybrany na Katolikosa-Patriarchę w 1960[1]. Był zwolennikiem gruzińskiego ruchu narodowego i podejmował działania na rzecz podniesienia pozycji społecznej Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego, które jednak spotykały się z represjami władz radzieckich[3]. Uczestniczył również w międzynarodowym ruchu chrześcijan na rzecz pokoju oraz był członkiem organizacji działających na rzecz ochrony zabytków kultury gruzińskiej[1]. W 1963 zorganizował kursy teologiczne w Tbilisi, będące ówcześnie jedyną szkołą dla kandydatów na prawosławnych duchownych w Gruzińskiej SRR, przekształcone w 1969 w seminarium duchowne[4]. Doprowadził również do publikacji tłumaczenia Nowego Testamentu na współczesny język gruziński. Był ponadto autorem monografii poświęconej św. Maksyma Wyznawcy, słownika archaizmów gruzińskich oraz nowego opracowania akafistu do świętych Dawida i Konstantyna[1].
Otrzymał najwyższe odznaczenia prawosławnych Kościołów Aleksandryjskiego, Antiocheńskiego, Rosyjskiego, Bułgarskiego oraz Czechosłowackiego[1]. Za swoją postawę w czasie II wojny światowej otrzymał ponadto Medal „Za obronę Kaukazu”[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k E. Skurat, Istorija Pomiestnych Prawosławnych Cerkwiej. Gruzinskaja Prawosławnaja Cerkow
- ↑ Opis na stronie Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego. [dostęp 2021-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-23)].
- ↑ L. Aleksiejewa, Istorija inakomyslia w SSSR. Gruzinskoje nacionalnoje dwiżenije
- ↑ Илия II, Католикос-Патриарх всей Грузии