Elżbieta Jagiellonka (1482–1517)
| |
| księżna legnicka | |
| Okres |
od 1515 |
|---|---|
| Jako żona | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 listopada 1482 |
| Data i miejsce śmierci |
16 lutego 1517 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci |
Jadwiga |
Elżbieta Jagiellonka (ur. 13 listopada 1482 na Litwie, zm. 16 lutego 1517 w Legnicy) – królewna polska, księżniczka litewska, księżna legnicka. Najmłodsza córka Kazimierza IV Jagiellończyka.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
W latach 1505–1509 o jej rękę starał się Bogdan III Jednooki, hospodar mołdawski, jednak m.in. ze względu na sprzeciw Elżbiety do małżeństwa nie doszło. W listopadzie 1515 roku poślubiła Fryderyka II, księcia legnickiego.
Była trzynastym i ostatnim dzieckiem Kazimierza IV Jagiellończyka, króla Polski i wielkiego księcia litewskiego, i jego żony Elżbiety Rakuszanki, księżniczki austriackiej, królewny niemieckiej, czeskiej i węgierskiej.
Elżbieta była mocno związana z matką; po śmierci ojca stale przebywała u jej boku. W 1495 roku wraz z matką i swoją siostrą Barbarą odwiedziła na Litwie swojego brata Aleksandra i jego żonę Helenę.
W 1496 roku Jan Cycero, elektor brandenburski, rozpoczął starania o rękę Elżbiety dla swojego dwunastoletniego syna Joachima.
W 1504 król Aleksander Jagiellończyk przyznał jej zaopatrzenie dożywotnie, zabezpieczone na Łęczycy, Radomiu i Przedczu.
Konflikt Zygmunta I Starego z hospodarem mołdawskim Bogdanem zakończyło podpisanie 23 stycznia 1510 roku traktatu pokojowego w Kamieńcu Podolskim, mocą którego Bogdan zrezygnował ze starania się o rękę Elżbiety, a sporna sprawa Pokucia została oddana do rozstrzygnięcia Władysławowi węgierskiemu[1].
12 września 1515 w Krakowie, biskup wrocławski Jan Thurzo, w imieniu księcia legnickiego Fryderyka II podpisał układ małżeński. Ślub odbył się we Wrocławiu 25 listopada 1515.
Elżbieta zmarła przy porodzie córki Jadwigi i została pochowana w kościele kartuzów w Legnicy. W 1548 roku jej zwłoki zostały przeniesione do innej legnickiej świątyni – kościoła św. Jana.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Katarzyna Niemczyk, Problem Pokucia, spornego terytorium polsko-mołdawskiego w końcu XV i początku XVI wieku, w: Studia Historyczne, R. LVII (2014), s. 172-173.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wdowiszewski Z., Genealogia Jagiellonów i Domu Wazów w Polsce, AVALON, Kraków 2005, s. 132-137
- Jasiński K., Rodowód Piastów śląskich, AVALON, Kraków 2007, s. 208-209