Emaus Nikopolis
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Dystrykt | |
Położenie na mapie Izraela  | |
 31°50′21,48″N 34°59′22,05″E/31,839300 34,989458
| |
| Strona internetowa | |
Emaus Nikopolis[1], Emmaus Nicopolis, Amwas[2] (gr. Εμμαούς Νικὀπολις; hebr. אמאוס ניקופליס) – starożytne miasto położone w zachodniej części doliny Ajalon, na żyznej równinie Szefela[1], w Dystrykcie Jerozolimy, w centralnej części Izraela, oddalone od Jerozolimy o około 30 km[2]. Emmaus było w starożytności znane jako oaza zasobna w wodę o dobrej jakości. Nazwa Emaus pochodzi prawdopodobnie od hebrajskiego słowa „Chammot”, które znaczy „gorące źródła” lub „zdroje”. W III w. Emaus otrzymało nazwę Nikopolis, która w języku greckim oznacza „miasto zwycięstwa”[1].
Emaus Nikopolis jako biblijne Emaus[edytuj | edytuj kod]
Emaus Nicopolis jest jednym z trzech miast ubiegających się o uznanie za biblijne Emaus. Lokalizacja biblijnego spotkania Jezusa z uczniami w dzisiejszym Emaus Nikopolis jest uznawana za prawdopodobną. Według Biblii (Łk 24,13-16.28-32) Emaus było oddalone 60 stadiów (około 11 km), lub – według niektórych kodeksów Ewangelii Łukasza – 160 stadiów (około 30 km) od Jerozolimy. Ten drugi wymiar pasuje do lokalizacji Emaus Nikopolis. Potwierdzenie tożsamości tej miejscowości z biblijnym Emaus daje wczesna tradycja, poparta opiniami Orygenesa, Euzebiusza z Cezarei[2], św. Hieronima[3][2], Ado z Vienne[4], Teofana Wyznawcy i Sozomenosa[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach Cesarstwa Bizantyńskiego miasto było stolicą biskupstwa. W IV oraz w V wieku wybudowano w Emaus bazylikę, która podobno powstała na miejscu domu św. Kleofasa[3][4], jednego z uczniów Jezusa. Świątynia została zniszczona przez Samarytan w 529 roku[2]. W XII wieku krzyżowcy zbudowali nową, mniejszą bazylikę, ale po opuszczeniu przez nich Palestyny, także i ona została zburzona. W bezpośrednim sąsiedztwie Emaus cesarz Tytus Flawiusz założył osadę Nikopolis („miasto zwycięstwa”). Osada miała upamiętniać zdobycie Jerozolimy w roku 70[2].
W 1878 roku karmelitanka Miriam Baouardy miała podobno widzenie, w którym poznała lokalizację biblijnego Emaus. Podczas podróży przez Palestynę Mała Arabka wskazała na Emaus Nikopolis jako lokalizację z wizji. W 1879 roku karmelitański klasztor z Betlejem zakupił to miejsce. Przeprowadzane w Emaus Nikopolis wykopaliska archeologiczne (1880, 1924) doprowadziły do odkrycia w tym miejscu pozostałości dwóch nakładających się na siebie bazylik bizantyńskich i ruin kaplicy krzyżowców[1]. Odkryto także pozostałości wielu domostw, a także ślady budowli z dużych bloków skalnych datowanej na III w., która mogła pełnić funkcję świątyni chrześcijańskiej[2].
Czasy współczesne[edytuj | edytuj kod]
Od 1993 roku opiekę nad pozostałościami po Emaus sprawuje założona we Francji w 1973 roku Wspólnota Błogosławieństw. W Izraelu wspólnota funkcjonuje od 1975 roku[1].
-
plan wykopalisk -
baptysterium -
bizantyńska mozaika
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Emaus Nikopolis. www.emmaus-nicopolis.org. [dostęp 2013-12-01]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Jan Gać: Ziemia Święta. Kulturowy przewodnik śladami Jezusa. Kraków: WAM, 2011, s. 290. ISBN 978-83-7505-128-5.
- ↑ a b Hieronim ze Strydonu, List 108, 404 (łac.).
- ↑ a b Ado z Vienne, Martyrologium, 875.