Embraer EMB 314 Super Tucano
.jpg) Super Tucano brazylijskich sił powietrznych | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie trójkołowe – chowane w locie |
| Załoga |
1 lub 2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
2 czerwca 1999 |
| Lata produkcji |
od 2003 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
11,14 m |
| Długość |
11,33 m |
| Wysokość |
3,97 m |
| Powierzchnia nośna |
19,40 m² |
| Masa | |
| Własna |
3020 kg |
| Startowa |
4520 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
593 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
24,0 m/s |
| Pułap |
10 670 m |
| Zasięg |
4820 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabinów maszynowych FN Herstal M3P kal. 12,7 mm (stałe) uzbrojenie podwieszane (5 zaczepów) 1 działko kal. 20 mm (podwieszane) lub 4 wyrzutnie rakiet kal. 70 mm lub 2 rakiety AIM-9 Sidewinder lub Mectron MAA-1 Piranha lub Python 3/4 lub 1500 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| |
Embraer EMB 314 Super Tucano – brazylijski samolot szturmowy (przeciwpartyzancki).
Pierwszy lot odbył się w 1996 roku. Maszyna jest produkowana w dwóch wersjach: w wersji jednomiejscowej A-29 oraz w dwumiejscowej AT-29. Miejsca pilotów znajdują się w opancerzonej i bogato oszklonej kabinie, którą wyposażono w noktowizor. Samolot został wyposażony w 2 karabiny maszynowe oraz po dwa zaczepy pod każdym skrzydłem i jeden pod kadłubem, na których można podczepić do 1500 kg uzbrojenia (bomb, rakiet kierowanych i niekierowanych). Samolot służy do patrolowania niedostępnych terenów, przy wykorzystaniu kamery termowizyjnej, oraz do walki z kartelami narkotykowymi. Dzięki dużej mocy silnika (1600 KM) osiąga prędkość do 600 km/h.
W grudniu 2011 roku 20 maszyn tego typu zamówiła armia USA, która zamierza wykorzystywać je jako samoloty rozpoznawcze i przeznaczone do walki ze słabo uzbrojonym przeciwnikiem. Początkowo miały być wykorzystane w walkach w Afganistanie, obecnie po kilkuletniej eksploatacji planuje się przekazać je temu krajowi[1].
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Brazylia - 33 A-29A, 66 A-29B, 4 utracono
Kolumbia - 25 A-29B, 1 utracono
Afganistan - 15 + 11 A-29B - 23 stycznia 2016 roku do Afganistanu dotarły pierwsze cztery z dwudziestu zakupionych w Stanach Zjednoczonych samolotów. Kolejna czwórka przybyła na miejsce 29 marca tego samego roku. Dzięki informacjom wywiadowczym, w dolinie Khostak udało się zlokalizować przywódców lokalnych bojówek terrorystycznych. 15 kwietnia w nocy, w trzech oddzielnych atakach, samoloty Tucano wyeliminowały trzech z nich przy użyciu bomb kierowanych. Było to pierwsze bojowe wykorzystanie samolotów przez Afgańczyków[2].
Ekwador - 18 sztuk
Indonezja - 16 A-29B, 1 utracono
Chile - 12 sztuk
Filipiny - 6 sztuk - zamówione w 2017 roku w celu zastąpienia ośmiu przestarzałych OV-10 Bronco[3], dostarczone w 2020 roku.
Angola - 6 sztuk
Dominikana - 8 sztuk
Ghana - 5 sztuk
Burkina Faso - 3 A-29B
Senegal - 3 sztuki (zamówione)
Liban - 6 sztuk[4]
Mauretania - 2 sztuki + 1 zamówiony
Honduras - 2 sztuki (zamówione)
Stany Zjednoczone - 1 sztuka
Warianty[edytuj | edytuj kod]
- A-29A – jednomiejscowy
- A-29B – dwumiejscowy
Podobne konstrukcje[edytuj | edytuj kod]
- Embraer Tucano
- Beechcraft T-6 Texan II
- Pilatus PC-7
- Pilatus PC-9
- Piper PA-48 Enforcer
- Rockwell OV-10 Bronco
- Cessna A-37 Dragonfly
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Amerykanie będą zwalczać partyzantów "Super Tukanami". [dostęp 2012-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-07)].
- ↑ Debiut bojowy afgańskich Super Tucano, „Lotnictwo”, nr 6 (2016), s. 5, ISSN 1732-5323
- ↑ Filipiny kupiły Super Tucano Altair, 30 listopada 2017.
- ↑ LIBAN KUPIŁ SUPER TUCANO
